Zo’n laatste dag is altijd vooral tijdverspilling, sjouwen en stress. Om zeven uur moest ik eerst Francoise naar het vliegveld brengen, net als Christophe en Bruno de dag daarvoor omdat ik de enige ben die zo vroeg op is. Daarna zoeken naar een Spar die al open was voor m’n eten en drinken aan boord, wat ik net zo goed niet had kunnen doen omdat de drankpakjes toch te groot waren en dus de bak in moesten. Gelukkig werd m’n veel grotere waterfles niet opgemerkt.
Daarna voor de derde keer naar het vliegveld om het busje in te leveren, en dan eindelijk weer een potje zwemmen in de baai bij het hotel in Costa Teguise. Het was vloed en waaide heel hard dus het water was niet zo rustig als anders en daardoor waren er veel minder visjes. Maar het was zonnig en voorlopig weer m’n laatste kans om te zwemmen dus ik ging de baai drie keer op en neer.
Vervolgens naar Asomada met Christians belofte dat hij me op tijd op het vliegveld af zou leveren, maar er stond keiharde wind dus iedereen vertrok weer. Wij naar het lage startje waar we de dag daarvoor langs waren gelopen, maar daar was het heel maf vrijwel windstil. De parapenters konden nauwelijks starten. Tot mijn opluchting besloten we om dan maar te gaan lunchen. De opluchting was van korte duur omdat er maar een man bediening voor een mudvol terras was die als een echte Basil Fawlty meer tijd besteedde aan het uitleggen dat het druk was dan aan bediening. Uiteindelijk bracht Francois me weg terwijl Cedric en Christian nog aan de vis zaten. Klokslag drie uur was ik voor de zoveelste keer op het vliegveld en op Schiphol kon ik ook nog m’n bagage snel van de band plukken. Dat hielp verder niks want ik miste op een haar na de laatste trein. Alsof je naar een dorp in de Achterhoek wil, zondagavond voor middernacht. Dan maar met de toeslagtrein naar Rotterdam, daar op een boemeltje terug naar Den Haag, een tram, lopen, kwart voor een in bed. Voor een vliegreis van vier uur ben ik dus ruim tien uur onderweg geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten