Mala

Aan normale mensen is het niet uit te leggen, hoe ik m’n vakantie organiseer. ’s Nachts lig ik wakker van het gesnurk van m’n kamergenoot en van tientallen felle lampjes van ladende instrumenten, telefoons, radio’s en wat dies meer zij. Na een hectische ochtend – lunch maken, tassen inpakken, boodschappen doen – proppen we ons met z’n achten in het busje en hobbelen we over afgrijselijk slechte zandpaden naar een start. Daar sjouwen we ieder drie keer – twee vleugels en dan nog een harnas – de laatste paar honderd meter de berg op, om in harde wind en eventueel wat miezerregen op te bouwen. Omdat ik hulp nodig heb om de tips vast te zetten en de neuskap te bevestigen moet ik me laten welgevallen dat arrogante Spanjaarden omstandig uitleggen hoe het moet, want volgens iedere man aan wie je hulp met de tips vraagt is het een kwestie van techniek in plaats van kracht. Eikels. Dan een uurtje wachten, boterhammetjes opeten, plekje zoeken om te plassen, overbodige spullen naar de auto brengen, hulp zoeken en naar de start schuifelen.

Om na een hopje van een paar minuten weer in te pakken terwijl de wedstrijdpiloten boven m’n hoofd naar wolkenbasis draaien. Als ik harnas en vleugel weer in de zak heb, ondanks de mast die alsmaar omhoog klapt, zoek ik een steen waarop ik redelijk comfortabel kan zitten omdat ik weet dat ik uren moet wachten op Jean-Yves en m’n dagtasje. Ik kijk naar de gaggle en ik hoor de vario’s en het gescheld van een paar agressieve Spanjaarden en ik weet dat ik het niet gered zou hebben. Ik had een prima start en landing dus heel erg vind ik het nou ook weer niet dat ik uitgezakt ben, maar het lange wachten is wel vervelend. Plus het feit dat iedereen het gezien heeft natuurlijk.

Na drie of vier uur waarin alleen wat Duitse vrijvliegers zijn geland en een wedstrijdpiloot die zeker een uur tevergeefs heeft geknokt om hoogte te krijgen, arriveren Fredo en Jean-Yves en hijsen we de vleugel op de bus. Ik kan eindelijk lekker zitten en m’n boekje gaan lezen, terwijl zij de mooie plekjes van Lanzarote bespreken. Als Christian overvliegt op weg naar goal stappen we in de auto, te laat natuurlijk om de toppers nog te zien landen. Manfred is al bijna ingepakt, Christian staat nog te rommelen, Gary is kennelijk net aangekomen. We zien Francoise een perfecte landing maken en heel laat komt Roland binnen. Ik draag Francoises vleugel naar de punt van het strand, want ze heeft ontzettende pijn in haar nek. Neva belt en ik loop met m’n telefoon langs een aantal ouwe knarren die ze misschien nog kent. We voegen ons bij Francois in de bar voor een groot glas sangria, ik help Jean-Yves met z’n engels, ik probeer de mannen te begrijpen terwijl ze hun vluchten, hun beslissingen, hun fouten, hun mogelijke scores en die van alle anderen doornemen. Dan moeten we Christophe en Nico ophalen en daarna kunnen we eindelijk naar huis. Van waar ik eerst nog Francoise naar de masseur moet brengen, en weer ophalen, zodat ik pas na negenen m’n pasta in een pan kan mikken, omdat de anderen kip eten of naar de barbecue van de wedstrijd zijn.

Direct na eten en afwas ga ik naar bed. Ik neem een paar paracetamol vanwege de kneuzing op m’n borstbeen die ik heb opgelopen toen ik achterin de auto iets uit m’n harnas wilde pakken en die belachelijk veel pijn doet. Ik ben moe na een dag vol repeterende bezigheden, franse gesprekken en kleine ergernissen. Maar ik zou het niet anders willen.