Gelukkig was het droog en niet overal glad toen ik vanmorgen met twintig kilo op m’n rug en tien in m’n hand naar het station liep. Ondanks werkzaamheden aan het spoor kwam ik op tijd op Schiphol, mooi om rustig langs alle keerpunten te gaan zonder overdreven lang wachten. De kranten waarmee ik het wachten draaglijk maak staan vol klimaat en ik word er naar van. Tegelijk geniet ik van de lucht van kerosine en het gedoe rond het vliegtuig en ik heb enorm veel zin in m’n weekje zonde.
Christian haalde me redelijk snel op, maar hij heeft wel covid. Misschien had ik niet bij ‘m in de auto moeten stappen of een appartement met ‘m delen, want hij gaat zich echt niet afzonderen. Hij is van de richting die gelooft dat je er met een pilletje ivermectine zo bovenop bent. Maar hij is ook de reden dat het voor mij de moeite waard is om een weekje naar Lanzarote te komen. Zorgzaam, behulpzaam, en lief, en een toppiloot. Zolang we niet te diep op politieke kwesties ingaan is het geweldig dus ik neem het risico. En als we wel praten over de farmaceutische industrie en de corruptie in de EU en het onrecht van seksistisch familierecht leer ik andere redeneringen beter begrijpen, dus ook dat is in orde. Met Christian praat ik engels, maar ik zal toch aan het frans moeten want hij is wel de enige. Ik deel de slaapkamer met Francoise en juist haar kan ik volstrekt niet verstaan. Maar we kennen elkaar al zo lang, dat het wel goed komt. We snurken allebei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten