We worden allemaal ouder

Juist nu het allemaal pearshaped is gegaan, besef ik hoe bijzonder en hoe fijn en hoe thuis het was in Conrads huis. We zijn allemaal quirky op de één of andere manier. Eén van mijn fijnste herinneringen is kerst een paar jaar geleden. Nicola en Kath en Hairy Karl en Paris en ik deden diner, Conrad werkte, Selmsy had iets met z’n kinderen. Het was niet eens erg dat zij er niet bij waren, het ging om het gevoel. We waren een soort maf hangglidersgezinnetje, en van tijd tot tijd viel er een piloot binnen die net op Dicko’s was geland of die kwam vragen of ik zin had om mee te gaan vliegen. Eeuwige kindertijd, vrij en vertrouwd en vol liefde.

De liefde is er nog steeds en het is superfijn om iedereen weer te kunnen omhelzen. Tussen iedereen en mij is er weinig veranderd. Maar tussen hen is alles veranderd. Fluffy heeft ze allemaal geblokt, Nic en Ratty zijn uit elkaar, Selmsy woont nu ook op Ocean street. Hairy Karl vliegt bijna niet meer en iedereen heeft kinderen en is aan het parapenten. De kinderen zijn enorm gegroeid. Het maakt me verdrietig maar het is ook bevestiging: ik moet echt niet hier komen wonen in de hoop dat alles voor altijd zal blijven hoe het was. De enige echte reden om ooit hier naar toe te migreren is de ocean pool, die is er al meer dan honderd jaar geloof ik en het zal er nog wel honderd jaar zijn. ’s Ochtends m’n badpakkie aan, op blote voeten over het strand naar de pool, tien baantjes trekken en me douchen en aankleden in de gratis kleedruimte. Overal in en rond de pool zijn mensen iets sportiefs aan het doen. Rennen, zwemmen, iets met ballen, yoga, gewichtheffen. Zo heel vroeg in de ochtend vooral oude mensen, die dan na afloop een koffie drinken op het terras van de beach bar. Het is dè manier om je pensioen door te komen lijkt me, als het klimaat tenminste niet nog verder verslechtert en de lucht de hele zomer door vies van de rook is.

Je ruikt nu geen rook hier, maar ’s avonds zie je dat de zon achter een soort mist hangt en dat is toch echt smog. Doordat je zo weinig van de branden merkt op dit moment vergeet ik het steeds en dan wil ik een paar dagen naar Manilla om Richard te zien en om Charlie haar gewenste kangaroos te laten zien en om misschien een paar vluchten te doen vanaf Mount Borah. Maar als ik dan op de fire app kijk zie ik Manilla in het midden van een groot aantal (weliswaar gecontroleerde) branden liggen, niks voor mij. Het zich zal slecht zijn en ik ben doodsbang om door brand te worden ingesloten. Jammer voor Charlie want voor haar is Newcastle nogal saai natuurlijk, maar Conrad is zoals gewoonlijk supervriendelijk en behulpzaam en geïnteresseerd dus ze zal het wel naar haar zin krijgen hier.

Eindelijk Newcastle

Lydia

Op weg naar Newy, eindelijk, werd ik opgewonden als een kind dat naar de kermis mag. Charlie lag zoet naast me te slapen, op de radio speelde zachtjes ouwelullemuziek, naarmate we dichterbij kwamen werd het allemaal bijna net zo bekend als het dorp waar ik ben opgegroeid. Om niet te vroeg aan te komen pauzeerden we bij een pelikanenshow in The Entrance, leuk maar als ze niet vliegen zijn het best stomme beesten om te zien. In de lucht zijn ze de meest koninklijke, superieure, indrukwekkende formatiezwevers.

Om vijf uur waren we bij Conrad en na een mushroom burger op The Junction togen we met z’n allen naar het NCHGC kerstfeest bij Jamie en Rachel. Lekker eten, leuke vliegfilms, en zeker veertig clubgenoten die me begroetten als de teruggekeerde verloren zoon. Nou ja, dochter, dat maakt wel uit hier. Charlie had het naar haar zin omdat ze een aantal piloten kon ontmoetten die ze tot nog toe alleen van facebook kende, en Rory beloofde haar een kleine Fun te leen. Weliswaar Selmsy’s Fun, die ik zou lenen, maar toch leuk.

Vanmorgen één van m’n lievelingsactiviteiten van de hele wereld: badpakkie aan en over het strand naar het oceanbad voor tien baantjes in koud kwallenvrij oceaanwater. Daarna naar Pelican airport voor het Airborne kerstontbijt, een knuffel en een babbel met Ricky, een paar nieuwe gezichten. Charlie kreeg een joyride met Rory in de trike en ik mocht een halfuurtje met Russel mee in een gyrocopter. Gaaf, het blijkt veel stabieler en rustiger te vliegen dan ik dacht. Het is eigenlijk een trike met wieken, ook al ziet het er uit als een helikopter dat is alleen schijn. De rest van de dag ben ik van plan om te lanterfanten, beetje lezen, beetje om Lydia lachen, beetje lezen, misschien nog een keer zwemmen. Dustin kwam langs om te zeggen dat het mogelijk vliegbaar is op Dudley maar ik ben niet gemotiveerd.

Nog meer Stanwell Park

10 december

Vantevoren had ik niet echt bedacht hoe ontzettend blij ik zou zijn om weer terug in Australië te zijn. Het was vooral stressen, werken, regelen en de reis verduren. Maar toen ik bij de pickup op Michael stond te wachten had ik onwillekeurig een gigantische smile op m’n smoel. Het voelt ruikt klinkt meteen als Australië. En wat ik allemaal vergeten was! Dat de vogels klinken als gestoorde mensen in een Victoriaans gesticht, of als mechanische apparaten. Dat het water naar chloor ruikt. Dat je een keuze moet maken uit vijf knopjes om het licht in de badkamer aan te doen. Alle kranen lekken. Hoe fijn de warmte is.

Op een brede medepassagier na verliep alles bijzonder soepel. Beide vluchten duurden iets korter dan gepland, ik bekeek een paar mooie films en m’n bagage lag al vrij snel op de band. Michael en z’n familie pikten me op de terugweg van hun avondje met vrienden op en na een uurtje bijkletsen lag ik om elf uur in een bed. ’s Ochtends bracht Elena me naar het station waar ik ontdekte dat ik over m’n datalimiet zat, vergeten was m’n bankpas voor buiten Europa te activeren, en m’n plattegrond van Sydney niet bij me heb. Ik stapte uit bij Wolli Creek omdat ik vroeg genoeg was en niet bereid om 25 dollar te betalen voor de laatste twee haltes, maar zonder telefoon of kaart bleek het toch wel een iets te ambitieuze onderneming. Als je in zo’n situatie de weg vraagt roept iedereen standaard dat je helemaal niet naar domestic airport kàn lopen, veel te ver. Eigenwijs deed ik het natuurlijk toch en daar doen m’n voeten nu nog pijn van. Vlak voor het autoverhuurbedrijf haalde Charlie me in en zij had gelukkig wel data. De dikke SUV kregen we mee met de waarschuwing dat er absoluut niks op het dak mocht (en kan, want de dakrails van het plaatje zitten er toch niet op) en dat ik absoluut niet op dirtroad mag rijden – de twee redenen waarom ik zo’n onhandig monster heb gehuurd. Charlie is thuis gewend om links te rijden dus zij deed de eerste shift. Ze is jong maar ik voel me veilig genoeg naast haar. Bij het vliegen had ik ook al opgemerkt hoe verstandig en gezond zelfverzekerd ze is. Intelligent, mooi, leuk. Ik denk dat we het wel met elkaar gaan vinden.

De eerste stop was de Moyesfabriek voor de verplichte bedevaart en een bezoekje aan Vicki en Jenny. Bill  was die ochtend in het ziekenhuis opgenomen. Hij is 87 en was op z’n hoofd gevallen, niet goed. De dokter had gevraagd of ie wist welke dag het was en welk jaar, en daar antwoordde hij correct op. Op de vraag hoe hij op de eerste hulp terecht was gekomen zei hij “my weaklink broke”. Hoe treurig ook, ik vind het toch wel een schitterend antwoord in zijn situatie.

Daarna met de wifi van Michael in gevecht met Tesltra en met m’n bank, mogelijk werkt alles nu. Behalve m’n Nederlandse simkaart dan, toch onhandig. Daardoor wisten Jorj en Franco niet dat we rond etenstijd aankwamen in Kiama Downs maar het paste allemaal keurig en een uur na aankomst zaten we aan de broccoli. Te praten over parapenten en mijn mogelijkheden om dat te leren, over vliegen op Stanwell Park waar ik voor het laatst misschien wel acht of negen jaar geleden met m’n Litespeed gevlogen heb. Over ongevraagd en negatief advies dat wij als vrouw kennelijk aantrekken – je vloog te langzaam je startte niet goed je moet beter landen enz. enz. Strontvervelend. Ook al hebben ze vaak gelijk, het helpt bepaald niet en het vliegen wordt er ook niet leuker van.

13 december

Pas een paar dagen hier maar het lijkt alweer een hele tijd, ondanks het slechte slapen. We hebben allebei op de Fun en op de Litesport gevlogen, om de beurt en gisteren ook nog Jorj voor een derde vlucht. De opblaasdakdragers doen het en ik heb inmiddels touw en een multitool gekocht bij Bunnings om het frontrack vast te zetten. Pak van m’n hart. De afgelopen twee dagen was het volledig ‘on’ op Bald Hill, iedereen zei dat het in weken niet zo goed is geweest. Ik blijf een angsthaas en eergisteren was ik nog zo verschrikkelijk moe dat ik niet meer dan een start, vijf slagen voor de start en een perfecte landing op het strand  deed. Het nieuwe harnas past niet goed, grote teleurstelling, maar het is wel goed genoeg om ermee te kunnen vliegen. Gisteren was ik fitter maar de wind was lichter en ik had alleen de Litesport, het duurde uren voordat ik van de nogal flauwe helling afdurfde. Franco, die al sinds acht uur ’s ochtends aan z’n scherm hing, bleef maar roepen dat ik erbij moest komen. Toen ik dat eindelijk deed hing ik te schudden van de kou en ik durf toch niet ver naar het noorden te vliegen omdat ik dan geen redelijke landingsopties meer heb, dus opnieuw landde ik na een paar minuten. Met een gigantische overshoot helemaal tot het eind van het strand, maar wel netjes op m’n voeten.

Stanwell park

Vliegschaamte

M'n bagage staat klaar, het telefoonnummer van Michael zit in m'n telefoon, over twee dagen vertrek ik naar Australië. Dat in de fik staat. Erger dan ooit, eerder dan ooit, precies rond Central Coast, Newcastle, Hunter. Facebook staat vol met plaatjes van een zon die rood is door de smog. Vliegstekken zijn afgebrand. Waar ben ik mee bezig? Ik verlang er ontzettend naar om iedereen te zien, maar met m'n reis maak ik het weer een beetje erger. Dit moet toch echt de laatste keer worden.

Van dierbaren die voorbij gaan

Ik zit te wiebelen op m'n zadel als een peuter met een volle blaas in een vruchteloze poging de pijn te dempen. Door m'n oordoppen luister ik naar Air, het nummer dat Foxy onder de remembrance video voor Adam zette. In gedachten raak ik met Adam in gesprek. Of eigenlijk, ik denk aan hem, voel zijn aanwezigheid, als een engel die over me waakt. Is dit nou bidden? Is het zweverig? Zo goed kenden we elkaar nou ook weer niet - dat geldt voor al m'n Australische vliegvriendjes en het is het fijne van die relaties: we kennen elkaar alleen op de beste momenten. Adam was bijzonder, de meest hoffelijke en aardige en voorkomende en hulpvaardige gentleman die ik ooit heb gekend. Als een wakende engel vloog hij keer op keer m'n toestel terug naar boven als ik netjes op het plateautje halverwege Merewether was geland.
Ik weet niet of ie veel uit kan halen vanuit de hemel waar ik sowieso niet in geloof, en dan ook nog voor een niet-vlieg-gerelateerd en beperkt probleempje. Rugpijn bij het fietsen, gaat nergens over. Maar de muziek roept hem op en het is een stuk fijner verder fietsen nu ik me bewust ben van zijn aanwezigheid.

Uitgehold Langevelderslag

Als ik maar weinig vlieg heb ik ook maar weinig te bloggen. Vijf tot tien minuten in de lucht, ok gestart en ok geland, nisk bijzonders. Het is natuurlijk idioot om een complete ochtend bezig te zijn voor die paar minuten in de lucht, maar ik ben toch blij dat ik weer gegaan ben. Gezellig met wat ouwe vriendjes, toch lekker even een vluchtje, en heerlijk om buiten te zijn. Afgezien van het verdriet om Langevelderslag dan, dat compleet verwoest is zodat we alleen nog buiten het startvak kunnen starten. Het is de vraag wat de verwoesting teweeg heeft gebracht maar ik denk toch echt dat het komt door tientallen parapenters die ook nog eens per persoon per keer veel meer door het helmgras lopen en slepen dan wij. En die standaard voorlangs het duin oplopen. Dat deed ik vandaag dan ook maar. Tot vandaag heb ik altijd netjes de omweg genomen langs de terrassen en dan achterlangs, maar nu het zo duidelijk voorbij is zie ik geen reden meer om me braaf aan de voorschriften te houden, terwijl anderen er al jaren schijt aan hebben. Als we het dan toch verliezen, dan maak ik het mezelf voor deze ene keer ook maar eens makkelijk.