Knoalkup 2022

Van vliegavonturen is eigenlijk geen sprake. Klokslag twaalf uur, opening van het window, gaf ik het gogogo aan Rinus die net had vastgesteld dat er al wat termiek zat. Inderdaad, op vierhonderd meter dreigde weer een lockout dus ik gooide los, zakte honderd meter en won ze zowaar weer terug. Maar daar bleef het toch bij en bovendien zat een fatsoenlijke landing er niet in. De wind stond dwars op de baan en ook nog vrij stevig zo te zien, dus na een snelle blik op het gemotoriseerde circuit voelde ik me toch genoodzaakt richting noorden te landen. Met zoveel publiek! Ik probeerde mezelf onzichtbaar te maken door aan m’n vleugel te sleutelen. Francois was zo aardig om me te helpen maar hij liet wel een moertje vallen waarvoor geen vervanging voorhanden is en het kostte een uur kammen door het gras voordat hij het ding weer terugvond. Op exact de plek waar we al twintig keer goed gekeken hadden.

Te snel probeerde ik het een tweede keer. De lucht was nu flink heftiger en Desiree sleept natuurlijk anders dan Rinus dus ja hoor, opnieuw moest ik veiligheidshalve losgooien. Toch vond ik geen fatsoenlijke bel en tien minuten later stond ik, met een bijna goeie landing deze keer, opnieuw op het veld. Verstandig als ik tegenwoordig ben besloot ik het in principe daarbij te laten want m’n nek doet toch flink zeer na al het gesjouw en gewhack van donderdag, maar ik liet m’n spullen wel staan just in case. Die case kwam er niet want eerst landde Martin omdat hij het veel te turbulent vond om te vliegen, toen legde Rinus een half uurtje de boel stil vanwege turbulentie, en ondertussen verloren we een kabel, crashte er iemand die een puist zijwind kreeg vroeg in z’n start, en was het eigenlijk veel te gezellig in de zon met alle uitzakkers.

M’n stappenteller bleef juichend vibreren omdat ik een tiental keren de dolly van het veld haalde en vervolgens anderhalf uur door een gierveld baggerde op zoek naar die verloren kabel. Die zal wel in mootjes gehakt zijn en ondergeschoffeld door de injecteermachine. Eenmaal terug op de camping was ik te hongerig om op beslissingen te gaan wachten dus ik roerde m’n potje warm, oefende nog even met m’n jongleerballen en nog voor het donker werd lag ik in m’n bedje. Vanmorgen werd ik wakker van zacht getik van de motregen, zoals voorspeld. Dat betekent een trage start vandaag en waarschijnlijk flink stabiele lucht. Opnieuw nog niet eens minimum distance.

Stadskanaal

Ik was bijna tè relaxed: het maakte me niet zoveel uit hoe laat ik zou starten, of ik thermiek zou vinden, m’n spullen zijn op orde en er was nauwelijks wind. Beetje draaierig dat wel en het gras op onze landingsstrook is erg hoog, maar er was ook een fijn ontspannen sfeertje en een knul die de dolly wilde halen. Pas toen ik op de dolly lag en de kabel aanhaakte kreeg ik een droge mond en een beetje trilhandjes, toch wat gezonde spanning dus. Genoeg voor een mooie gelijkmatige start en weer genieten achter Rinus, maar op zo’n driehonderd meter schoten we hard omhoog en seconden later dook Rinus de diepte in, dus ik gooide maar los in plaats van stoere pogingen om te blijven volgen. Ik vond die kneiterbel niet meteen en omdat we best ver van het veld zaten speerde ik meteen maar terug voor een bijzonder slechte landing. Even kleren uit, dolly halen, Cornelia wegstarten voor haar superblije eerste vlucht van het jaar. Tegen half vier sleepten we weer omhoog en Rinus bracht me een mooi end op weg naar de wolken. De bel waarin hij me afzette was makkelijk maar boven de 1500 meter kwam ik niet uit, terwijl de wolkenbasis toch nog een paar honderd meter hoger was. Het leek me een leuk plan om naar Vlagtwedde en terug te vliegen, een eerste mini-overlandje in jaren met alleen maar grote vlakke velden onder me en bovendien zag ik Michiel die richting op goed omhoog draaien. Ik vond het echter niet en bedacht tijdens het zoeken dat ik met mijn slechte landingen toch maar beter gewoon bij de windzak zou kunnen landen, liefst op de kortgemaaide baan als er niemand anders was. Zo gezegd zo gedaan en toen ik op vierhonderd meter bij de baan aankwam zag ik Martin dwars naar het noorden landen, en inderdaad stonden de vlaggen overduidelijk dwars op de baan. In pure ontkenning richtte ik me toch op een landing naar het westen, kwam neer met te weinig snelheid maar ik kon het uitrennen, maar nou voel ik m’n knietje toch wel. Toch nog niet helemaal genezen kennelijk.

’s Avonds in de pizzeria voelde ik vooral m’n nek. Ik ben niet meer gewend om een half uurtje met m’n helm op naar voren en naar boven te kijken denk ik, tjonge wat ben ik onfit zeg. Niet getreurd, het was gezellig, in m’n nieuwe tentje was het heerlijk warm en Rinus had de boiler gereset zodat er ook nog een hete douche voor me in zat. Vandaag de eerste dag van de Knoalkup, eens zien of ik het nu wel de moeite waard vind om weg te vliegen.

Koningsdag

Eigenlijk had ik een andere afspraak vandaag en bovendien wilde ik de avond voor koninginnedag toch nog even de stad in en de windvoorspelling was ook een beetje suboptimaal en in m'n nieuwe auto zie ik kilometer voor kilometer hoe ontzettend duur een dagje Bruinehaar is. Tot negen uur was ik eigenlijk niet echt gemotiveerd. Maar net op het moment dat Maya en Tom hun aanmelding wijzigden van 'belangstelling' naar 'komt zeker' was het weerbericht op de radio, met bewolking in Den Haag en zon in het oosten. Ik gooide de Fun op het dak, harnas achterin en nog voor één uur draaide ik al lekker naar wolkenbasis. Daar vloog ik richting veen, altijd weer prachtig, en ik hoopte opnieuw naar boven te draaien maar dat lukte niet meer. Toch was het allemaal helemaal goed en ik was toch wat moe van de feestelijkheden van gisteravond dus ik pakte traag in, ondertussen hielp ik wat anderen starten en raapte her en der ongelukkiger piloten dan ik uit het gras. Het was toch nog zeven uur eer ik thuis en uitgepakt was. Gewoon een leuk dagje.

Top topper topst

 

16 april

Onderweg naar Neumagen had ik het nog moeilijk met alles wat voorbij is. De laatste dagen sprak ik Ad, Rinus, John & Mieke en ik reed weer een route die ik al twintig jaar rijd. Melancholiek mijmerde ik over het verleden en vooral over de catastrofes daarin: privé, sociaal, nu ook politiek. Over al het moois dat nooit meer terugkomt, over verraad en verlies, over ambities die nooit waargemaakt zullen worden en over verlangens die nooit zijn vervuld. Met de radio aan en allerlei nieuws over oorlog en extreem-rechtse winsten, over onomkeerbare milieuvervuiling en over onrecht en leed kwam ik bijna in tranen op de start aan.

Daar bleken uitsluitend vriendelijke gezichten en enthousiaste piloten. Bernt en Moni (“staf”, ouders van vliegende Lena) hielpen me met afladen en om half vijf draaide ik in een heerlijk zacht belletje met Mario en een paar anderen tot een paar honderd meter boven start. Na een minuut of twintig had ik er genoeg van en toog ik richting landingsterrein, dat op dat moment nog voor mij alleen was. Voorbij de drang om uren te vliegen. Voorbij de pogingen om afstanden te maken. Voorbij de stiekeme behoefte om te bewijzen dat ik een doorgewinterde wedstrijdpiloot ben. Ik was alleen maar dolgelukkig met m’n geslaagde Fun-vluchtje in de zon met maatjes en een biertje toe.

Nadat ik m’n tentje had opgezet togen we met de hele groep minus Toru en Minoru naar de pizzeria en na een gezellige avond waarbij ik toch zeker de helft verstond van wat er gezegd werd en iedereen wilde horen over Bill Moyes en Manfred Ruhmer en Woolfie en Petr kroop ik nog voor elf uur in een warm bedje om ’s ochtends wakkergefloten te worden door een vogelconcert. Op naar de tweede dag.

18 april

Zondag vloog ik vroeg met de Fun en vervolgens laat op de dag nog een keer met de Litesport. Geweldig. De wind was wat vlagerig en de Litesport was toch wel erg zwaar dus helemaal goed ging het nou ook weer niet, te langzame landing uiteraard maar hoe dan ook was ik toch wel erg gelukkig. Vooraf had ik gedacht dat het zondag niet vliegbaar zou worden, maar het ging best. Wel veel slechte starts gezien maar uiteindelijk hadden we het hele weekend nul schade. ’s Avonds weer met m’n nieuwe vrienden naar de pizzeria, heerlijk lachen en kletsen en tijdens het eten naar Minoru kijken die op het Moselwunder eindeloos hoog bleef.

Vanmorgen op tijd naar boven en ik kon lekker helemaal vooraan opbouwen. Nog net voor twaalf uur vond ik dat het er best goed uit zag dus ik startte als eerste, met de Fun. Het ging langs de complete helling omhoog en ik maakte drie slagen tot het puntje om te voelen waar het het sterkst was. Daar draaide ik in en de volgende vijfenzeventig minuten waren de fijnste, meest ontspannen, genieten en net een beetje leuk m’n best doen maar niet te moeilijk, in jaren. M’n nieuwe bluefly werkt goed, de vleugel is heerlijk, het werd pas op 1227 meter frisjes, er waren nog drie anderen in de lucht die mooi de kernen aangaven en zelden in de weg vlogen. Op enig moment was ik wel klaar eigenlijk dus ik maakte een mooie landing toen Mario eindelijk zijn Sephir van het midden van het veld weg had gehaald. Terwijl ik in stond te pakken kwamen ze allemaal uitzakken, ik had het weer mooi getimed. Ik liep/klauterde door de wijngaarden en bossen in vijf kwartier naar de start terug om de auto op te halen. Het was of ik door het paradijs wandelde. Bomen in bloei, meidoorn, brem, wilde stroompjes en overal vlinders en gefluit van vogels. Tegen vier uur was m’n auto op- en ingeladen en had ik van bijna iedereen afscheid genomen, een mooie tijd om op huis aan te gaan.

Maf is het altijd dat je dan een heel weekend op het landingsterrein kampeert en voor zeven uur je tent uit kruipt, en dan toch nergens tijd voor hebben. Voordat ik helemaal klaar ben met  aankleden en lenzen inzetten, ontbijten en koffie zetten, tentje opruimen en sokken drogen is het gauw negen uur of later. We kletsen wat hier, ik piel wat daar, af en toe lees ik wel een stukje ouwe krant en soms ben je even bezig als starthulp, maar al met al doe je eigenlijk bijzonder weinig op zo’n dag. Heerlijk.