Wind uit zuidwest

sommigen van ons voelen zich diep ongelukkig...

perverts bekijken obscene filmpjes over oorsmeer en lichaamshaar

zonsopgang over start

Zwitsertje op start

Michael, Franco en Damon wachten op NNE

Luieren

maskerkieviet

Een plevierpaartje woont in onze voortuin, we durven nauwelijks naar buiten. Terwijl de ene middenin het gras blijft zitten valt de ander aan, stukaduiken en al. Het zijn sjagrijnige kleine steltvogeltjes, kleiner dan een doorsnee kip maar het schijnt dat ze vlijmscherpe stekels aan hun vleugels hebben en ze zijn extreem agressief. Ik moet er toch langs als ik naar het strand wandel voor een half uurtje in de golven dobberen. Ik verveel me altijd snel en toch kom ik het water niet uit, het is zo zalig. Vandaag braken de golven iets te heftig, het is mij liever als ik op m’n rug bijna in slaap kan vallen, maar de temperatuur en de stromingen maken dat je iedere keer toch weer teruggaat. Als je te ver gaat voel je de onderstroom zwaar trekken, als je te dichtbij het strand blijft knallen de brekers tegen je kop.

Het was m’n enige activiteit vandaag. Terwijl Kathryn en Jamie een (dure) surfles hadden lagen de jongens en ik languit op de bank. Om één uur leek de wind goed en stoven we naar boven, maar het was te noord dus taaiden we weer af.

Vanavond heeft ons geadopteerde Zwitsertje kookbeurt, dat wordt het spannendse deel van deze dag. Morgen beter.

Rainbow beach

Wow. Wow wow wow. De perfectste soarplek op aarde, moet wel want beter kan niet. Een enorme zandvlakte waar we de vleugels ’s nachts op de A-frames laten. Het loopt a la MonteCucco steeds steiler af en dan kom je uit op een Famara-achtige duinenrij. Gigantisch, hoog, met rondom een strandje voor het geval je uitzakt en een donkerblauwe oceaan. Je laat jezelf omhoog wapperen en zodra je zin hebt land je in die zandvlakte waar je net begonnen bent. En aan het eind van de dag laat je de vleugel op z’n frame staan, zodat je morgen niet meer de tweehonderd meter van de auto naar de start hoeft te sjouwen.

Queensland

Vijf man, vijf koffers, twee parapents en drie hangglidingharnassen, boodschappen voor de hele week en cartons of beer, mijn eski, rugzakjes, zakken chips paste allemaal in en op Kathryns auto en om twee uur waren we geïnstalleerd in ons huis in Rainbow Beach. We hebben het duin bekeken waar je vliegt maar de wind was te cross. Terwijl de parapenters vlogen namen wij een duik in zee en om zes uur stond ik te koken. We koken om de beurt, doordat ik de eerste was hoefde ik niet tegen iemand op. Het was lekker, we hadden er nog een jonge Zwitserse parapenter bij en kort bezoek van Admir, een gigantische joviale Bosniër die ons liet weten dat hanggliden ouderwets is en dat we bangeschijters zijn omdat we niet durven parapenten.