ongeluk

We maakten ons op voor een gezellige avond met iedereen die er nog was, toen Manuela aan kwam lopen met een blauw oog. Op weg naar huis hadden ze een ongeluk gehad, auto total loss, vleugel kapot, zwaar de schrik in de benen. Manfred was ok maar Manuela werd al snel beroerd, misschien van de schrik maar mogelijk van een hersenschudding of gebroken nek. Geen riemen om. Shedsy is traumanurse en Claudia spreekt alle mogelijke talen, dus er was zorg genoeg maar de avond was wel weg.

einde British Open

Iedereen voelde zich beroerd dus inderdaad, we gingen naar boven. Volgens de voorspelling zou het onder de 3000 meter niet te hard waaien, al stond er wel een stevige bries op de start. We kregen een taak naar het noorden maar ik kwam niet boven de ridge uit, en na een half uurtje rondstuiteren in gemene bellen vond ik het welletjes en keerde ik het moede hoofd naar het landingsterrein. In het dal pakte ik nog een mooie bel die niet zo turbulent was, maar een paar anderen zaten me in de weg en ik had gewoon geen zin in spannende avonturen vandaag. Bovendien zag ik op een gegeven moment iedereen van de berg richting het landingsterrein komen, en ik wilde graag op de grond staan voordat het een enorme drukte zou worden. Zo gezegd zo gedaan. De taak bleek gestopt, Juicy heeft nog een beetje rondgespeeld en is toen ook komen landen, Cameron stond ergens bij Tremp aan de grond. Wasje draaien, douchen, vanavond feest en morgen naar Laragne.

teveel rust

Zo langzamerhand zijn we gaar van verveling. Het is schitterend hier, veertig graden, gezellig en echt heel leuk zwemmen en spelen maar jeetje hier komen we niet voor. Na drie dagen belachelijk harde wind en ontzettende verstandigheid (dus geen via ferrata, geen gorge wandeling, geen gespring vanaf bruggen) smacht ik naar kantoor. We gaan maar weer eten in de speedbar want barbedinges is harstikke gezellig maar ik heb de ziekte aan het geeikel met m’n vegetarische rijst en groenteprutje.

We hebben het weer beter gedronken. Shedsy kan vandaag British champion worden, ik ga m’n kater uitvliegen en Cameron kan de rev verder tunen. Als niet dan inpakken.

Echte rustdag

Om tien uur een smsje dat er geen briefing was, de wind stond al 70 km/u te blazen. Ik heb me de hele dag keurig als een tachtigjarige gedragen, zelfs de kans om Fabien in het water te duwen niet gegrepen want ik was geheid meegegaan en dat moet ik nou net niet hebben.

Raften

Antoine vond dat het toch wel eens tijd werd om een echo te laten maken en hij was zo goed om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Daar begonnen ze met dezelfde diagnose die hij al had gemaakt en ik werd min of meer voor de keuze gesteld om me daar ter plekke te laten opereren of naar Nederland te gaan. Toen ze een echo maakten bleek de spier echter niet gescheurd en vervolgens wilden ze m’n complete been van enkel tot dij gipsen. Tien dagen totale rust. Ik in tranen, en Antoine bracht uiteindelijk de redding: ik mocht een beetje blijven bewegen als ik er maar voor zorg dat ik niet opnieuw een klap op het hematoom krijg. Dat kan ik snappen en ik heb dan ook plechtig beloofd alleen door te vliegen als er een enorm en vrij en plat landingsterrein binnen bereik is. Geen punten meer proberen te scoren, alleen nog goed landen.
We konden naadloos aansluiten bij de hele karavaan die net door Tremp reed toen wij het ziekenhuis uitkwamen, en een uur later zaten we met z’n dertienen in twee whitewaterrafts. Geweldig, de temperatuur kon niet beter en het water was zo laag dat het allemaal redelijk tam bleef. Precies goed voor mij, want ik wilde zo min mogelijk in het water vallen met het risico m’n knie tegen een rotsblok te stoten. Ik kon het niet echt laten om mee te vechten en Shedsy van de andere boot te trekken maar het was wel allemaal minder ruw dan normaal. Geen gespring van hoge bruggen meer voor mij. Ik vond het super, kreeg de brede grijns niet van m’n smoel.
’s Avonds nam Juice m’n jurkje voor me mee voor het feestje in het Buffethotel, waar we uiteraard allemaal geheel gekleed danwel geheel ontkleed in het zwembad eindigden met een meetdirector op de kant die verwoede pogingen deed ons tot geciviliseerd gedrag te bewegen. Het feestje eindigde met Sheds en Claudia in het water, oh well. Als een groep echte pubers dronken we nog wat na bij het zwembad op de camping, alleen leuk omdat het niet mag. Een paar diepe gesprekken en voldoende tlc later lag ik te ronken, op naar een volgende rustdag.

Harde wind

Getverdemme het weer wordt er niet beter op. Harde wind, de komende dagen. Gisteren hebben we ondervonden dat kayaken bij dit soort wind ook geen lolletje is, en whitewater rafting ga ik niet doen met m’n dikke knie, dus er blijft niet veel over dan een boek lezen en een dutje doen.
Gisteren begon de wind toe te nemen, dus we gingen na de briefing op de camping (waarbij piloten die iets doms gedaan hebben de vorige dag hun stommiteit moeten naspelen) wel naar boven maar met weinig illusies. Op de start zag het er nog niet meteen heel slecht uit dus we bouwden op, en toen de taak gecancelled werd besloten Juice (Joost), Camo en ik toch naar beneden te vliegen. Ik was van plan om op de start zelf met de vleugel in m’n handen te bepalen of het ok was, maar zo ver kwam ik niet eens. Van alle kanten kwamen er smeekbeden om maar niet te gaan vliegen, te gevaarlijk, dus ik draaide me weer om. Juice en Camo vlogen wel, en bevestigden dat een harde wind met oostelijke component in Ager een duidelijke afrader is.

en weer uitgezakt

Nou moe alweer als eerste thuis. Toch was het heel anders dan gisteren, het was nu gewoon belachelijk moeilijk niet turbulent maar gewoon heel lichte termiek, bijna geen wolken en een inversie op 1700 meter waar ik niet doorheen kwam. Ik had minder spierpijn in m'n armen dan gisteren en ik heb langer en beter geprobeerd om de ridge over te komen, maar helaas. M'n landing was perfect en het was helemaal gezellig om met Gerolf te kletsen. No worries dus hier.
Ik realiseer me wel dat ik tot nu toe meestal te hard wilde, en nu ik het eindelijk voor elkaar krijg om echt ontspannen de wedstrijden in te gaan mis ik een beetje de agressie om me vast te bijten. Nou ja ik zakte vaak net zo veel uit als nu alleen vond ik het ook nog erg, nu veel minder.

British Open

De British Open begint vandaag, maar ik heb flink spierpijn in m’n armen en buik en met de closing ceremony gisteren werd het toch best laat en iets te gezellig. En de weersvoorspellingen geven geen rustdag aan, jeetje. Het was gisteren hard werken in de lucht, en het leverde me maar net het tweede keerpuntje op. Eerst stond ik langer ingehaakt op de start dan dat ik uiteindelijk in de lucht ben geweest, anderhalf uur bakken in m’n harnas, helm op, handschoenen aan. De start werd een paar keer gesloten omdat de wind erg cross stond, en er kwamen dusties langs. Nogal stressig dus maar toen ik eindelijk de berg afliep ging dat goed en ik draaide ook snel naar boven. Geen fijne dikke bellen maar keiharde kerntjes en harde sink eromheen, je moest je bar goed vasthouden en een beetje met de lucht meebewegen. Vlak voor de start werd ik in een linkerbocht gegooid en het ging fantastisch omhoog, alleen was het gisteren rechtsom. Het leek me echter geen goed plan om van richting te veranderen of zelfs de bel uit te vliegen en er was toch niemand in de buurt dus ik nam de lift naar boven. Met die hoogte pakte ik het eerste keerpunt makkelijk, en terug naar de ridge kwam ik ruim boven het kerkje aan. Zo’n mooie bel vond ik niet meer en er waren ook wat anderen dus het was een behoorlijke chaos zo vlak boven de rotsen. Niet echt gezellig dus ik liet mezelf naar het oosten drijven, overal probeerde ik hoogte te winnen maar steeds als ik iets redelijks te pakken had kwamen Serge of anderen naar me toe. Serge is een ramp, een Rus die niet met de wedstrijden meedoet en daarom vindt dat hij zich niet aan de draairichting hoeft te houden. Hij bouwt altijd op waar ik moet staan (we krijgen een opbouwplaats toegewezen op basis van de ranglijst), zit altijd in mijn bellen en gisteren landde hij ook nog vlak voor me op een veldje waar nou niet bepaald veel plaats was voor twee binnenkomende delta’s. Hij bood aan om m’n vleugel naar de kant te draaien met een net aangestoken peuk in z’n mond, nee dankjewel. Afijn, ik pakte het tweede keerpunt te laag maar ik geloofde echt niet dat er meer uit te halen was, en daarna moesten we naar het westen met een puist tegenwind waar ik gewoon niet tegenin kon.
Nu m’n instrumentenpod repareren, het ding donderde iedere keer naar beneden bloedirritant, en om tien uur algemene briefing met de Britten.

Vandaag nog sneller uitgezakt dan anders, jeetje in minder dan een half uur stond ik aan de grond. En we startten binnen de startcirkel, die ben ik dus nooit uitgeweest, dus dat schoot ook al niet op. En de minimal distance is 10 km en ik heb er vermoedelijk niet meer dan vijf gevlogen, tjonge het kan niet veel minder. Wel relaxed eigenlijk, ik was om vijf uur al terug in het appartement en ik zit nu lekker aan de opgebakken pasta, even niemand om me heen en de douche voor mij alleen.

Party

Taak gecancelled vanwege de snoeiharde wind. Eerst blijft iedereen doelloos rondhangen, veel mensen gaan met de vleugels spelen en je neemt nog eens een bakje koffie. ’s Middags met de Frenchies naar de brug om te spelen. Laurent en Fabien hangen de acrobaten uit, Woolfie springt vanaf de pijlers. Ik tarzan mee natuurlijk alleen klapte ik iedere keer met m’n knie op het water en dat was toch iets te pijnlijk.
’s Avonds dinnerparty, altijd goed met Shedsy erbij, een eindeloze serie spelletjes en uitdagingen. Ik doe wel mee maar met die knie van mij hoef ik niet eens te proberen om een tafel rond te klimmen of bierflesjes over de grond te schuiven.
Nu de afwas, en de laatste pre-EK dag.

Pyreneeen

Volgens Antoine is de spier in m’n knie gescheurd dus over een paar weken moet ik echt rust houden. Corinna heeft haar voet gebroken, Moniek heeft typische landingsknieën, Bruno’s lip is gescheurd en er lopen een paar mensen rond met serieuze schrammen en blauwe plekken. Griezelig, maar het is het zo waard. Het was gisteren weer eens adembenemend, spectaculair. Niemand had veel zin om te starten want de mensen die in de lucht waren kwamen nauwelijks omhoog, en de wind stond cross. Ik was dus ook weer vrij laat de berg af, om maar vooral niet te hoeven wachten in zo’n druk lastig belletje voordat de start openging. Het ging echter vrij makkelijk dus ik moest toch nog zo’n tien minuten blijven cirkelen. Geen probleem, iedereen draaide vrij netjes en als ik het teveel vond was er genoeg ruimte voor mij alleen. Zo ging het de hele vlucht, ik kon hard omhoog met een paar anderen of iets minder hard op m’n eentje. Luxe.
De startcirkel pakte ik wel helemaal alleen en laag, niet handig maar ik zak toch echt liever uit dan dat ik bijna-botsingen meemaak. Voor het eerste keerpunt zat een kneiter van een bel en hoewel het me niet lukte om wolkenbasis te halen zat ik mooi hoog terwijl ik diep onder me een paar sneuerikken zag schrapen en zelfs landen. Vaak ben ik dat maar ha, niet altijd! Bij het keerpunt kwam ik Shedsy tegen, jeetje wat gaat die hard zeg. Binnen twee bellen was ik ‘m kwijt. Ik kachelde er rustig achteraan met een groepje waar ik uiteindelijk de hele dag mee gevlogen heb, ben benieuwd wie het waren en hoe ver ze gekomen zijn.
Bij een oversteek van een vrij klein dal zat ik vast. Ik ken het gebied niet, en zoals altijd had ik de voorkeur voor een route langs lekker grote platte landingsterreinen. Het dalletje had ook nog wel een landbare optie, maar het zag er niet echt goed uit en retrieve zou een drama worden. Recht onder me stonden twee vleugels op een klein hellinkje, doenlijk maar tricky. Ik draaide rustig in alles wat omhoog ging, en vanaf zo’n 2400 meter durfde ik de oversteek te wagen toen ik iemand voorop zag vliegen. In de verte werd gedraaid maar dat zou ik niet kunnen halen in één keer. Aan de overkant dacht ik eigenlijk dat het over was, ik was op een plateau en zat dus ineens laag boven de grond. Gelukkig lagen er velden op de helling aan de rand, en ik kon een landingsterrein zien in het grote dal daarachter dus ik durfde best laag daarheen te steken. Ik ben blij dat het zo liep want daar pakte ik de mooiste bel van de dag, tot wolkenbasis, 3000 meter. Wat een vrijheid ineens, en wat een uitzicht! Het bleek ook het mooiste gedeelte van de taak te zijn, met een Pic de Bure-achtige imposante gigarots, een diversiteit aan ridges en fijne brede dalen. Overal vale gieren, schitterend om met hen samen te vliegen. Ze kijken net zo naar ons als wij naar hen, speren op een omhoog draaiend gaggletje af alsof ze zonder ons de stijg niet zouden kunnen vinden.
De riggel naar het keerpunt deed ik superrustig, steeds stoppen en tot wolkenbasis draaien. Voor de punt stak Cameron vlak onder me in, hij kwam al terug van het keerpunt.We draaiden goed samen en hij kon me later uitstekende feedback geven over m’n termiektechniek. Niet slecht, alleen te relaxed, zodat ik de surges mis die je moet pakken om door inversies heen te steken.
De fout van de dag: ik focuste op het eind van de ridge maar het keerpunt lag vijf kilometer het dal in. Dat kostte me m’n hoogte en terug bij de ridge zat ik er vrij laag voor. Ik was behoorlijk moe na vier uur vliegen en m’n dijen deden pijn van de spanning, dus het was welletjes. Tijd voor een goeie landing. Met de hoogte die ik had kon ik makkelijk naar de grote weg en platte ruime velden glijden en als beloning kon ik op een heerlijk zacht gazonnetje in de schaduw van een sjiek hotel afbouwen.
Mar was er in een paar minuten, maar de hele retrieve duurde tot diep in de nacht omdat we Cameron moesten ophalen die zo ongeveer op de goalcirkel stond (we weten nog niet of ie het nou net wel of net niet gehaald heeft, over een uurtje kunnen we gpssen uit laten lezen). Bovendien hadden we een paar lifters mee omdat Monieks auto met Corinna’s ouders naar het ziekenhuis was. Het maakt niet uit, vandaag wordt waarschijnlijk toch niet vliegbaar en bovendien ben ik weer helemaal tevreden met m’n vlucht.

balen

Vandaag erg teleurstellend. De lucht was fantastisch, ik voelde me helemaal fit en relaxed en gefocussed en ja hoor de start was perfect. Ik draaide met Blenkie en nog een paar anderen in een vette drie, vier m/s naar wolkenbasis. Drie kwartier voor de start dus ik had alle tijd om fotoos te maken, om een beetje rond te darren, om te zakken en weer opnieuw naar wolkenbasis te draaien. Toen de start opende zat ik keigoed, nog een paar slagen naast een wolk een paar honderd meter hoger dan Wakkie zei dat nodig was om het onlandbare stuk over te steken. De hele massa stak op weg en ik vind het nooit zo erg om er een pietsie achteraan te komen, dan zit niemand me in de weg en kan ik mooi zien waar ze gaan draaien. Ik bleef veel meer bij de hoge ridge dan de rest en ik zakte weinig, al vrij snel had ik weer een landingsterrein onder me en nog even later draaide ik in met Jenny en nog zo’n vijf anderen. We dreven echter veel te hard richting noordoost en ik zag overal wolkjes, gaggles, heuveltjes en vogels plus aantrekkelijke landingsterreinen, dus ik stak – te laag – door richting keerpunt. Nog een paar slagen met twee anderen maar die draaiden erg dichtbij en ongeorganiseerd, dus dat belletje liet ik ook maar voor wat het was. Uiteindelijk dobberde ik een half uur rond tussen startcirkel en keerpunt, en ik had geen moment het gevoel dat het slecht ging. Ik keerde zelfs een keer terug nadat ik op impuls te laag naar het keerpunt begon te steken, m’n doel voor deze wedstrijd. Eigenlijk had ik mezelf daar een beloning voor beloofd, maar tering ik voel me helemaal niet geweldig. Voordat ik er erg in had stond ik aan de grond. Inmiddels is m’n knie flink opgezwollen en het doet nogal pijn, dus het rondsjouwen in de hete zon met vleugel en harnas was geen feest.
Mar vond me net toen ik de vleugel in de schaduw legde, en we namen een duik in een riviertje met Montse en een Zwitser. Kort daarna meldde Cameron zich, hij haalde goal net niet en is ongeveer net zo teleurgesteld als ik, na drie-en-een-half uur en 110 km. Blenkie had juist een superdag en Joost stond ook op goal, altijd een dubbel gevoel. Leuk voor hen en het zijn mijn vriendjes dus vind ik het ook gaaf, maar tegelijk voelt het extra zuur om juist op zo’n topdag uit te zakken.
Morgen poging vijf.

nog maar weer ns uitgezakt

Mario heeft gelijk en ik weet het natuurlijk ook al lang, toch doe ik het elke keer weer. Ik moet echt maximaal hoogte maken voordat ik naar een keerpunt in het dal steek. Desnoods ga ik terug als ik de gaggle ontvlucht ben, dan maar langzaam. Maar dit onnadenkend doorglijden is echt te stom, voor de zoveelste keer ben ik uitgezakt. Kwam ook doordat ik erg gefocussed was op mooie vlakke landingsterreinen, en inderdaad was het gisteren erg handig om een windzak te hebben. Iedereen die na mij landde koos de verkeerde richting en maakte een overshoot.
Omdat ik zo vroeg op de grond stond en ook nog vlakbij het dorp overwoog ik om Mar te laten rijden en zelf een middag vrij te nemen. Toch maar meegegaan om in ieder geval samen te kunnen eten in Tremp en hopelijk de jongens nog op goal te zien aankomen, maar alles zat tegen. We hadden nog op tijd kunnen zijn voor Cameron want die kwam na vier-en-een-half uur als laatste op goal, maar bij gebrek aan radio misten we dat ook. Vervolgens was het eten in Tremp één groot irritatiefeest, het wordt echt tijd dat ik een paar uurtjes van Blenkie af kom. Hij is verschrikkelijk overtuigd van z’n superioriteit dat hij niet door heeft dat niemand hevig geïnteresseerd is in zijn lessen of meningen, en als we niet vol bewondering en afhankelijkheid achter hem aanhollen ziet ie dat als bewijs dat ik een onbehouwen Nederlander ben. Dat ben ik natuurlijk ook, dat maakt het lastig om duidelijk te maken waar het probleem bij hem zit.
’s Avonds vet onweer inclusief wat regen, dus de lucht zal vandaag heel anders zijn dan gisteren. Dat is ook wel nodig, het was belachelijk drukkend en iedereen was zenuwachtig vanwege de maffe wolken en harde crosswind. Eigenlijk hadden we al een groep bij elkaar om te gaan whitewaterraften, zelfs opgebouwd op de start werd nog gesproken over inpakken. Deltapiloten zijn enorme schapen, maar zo stom is dat nou ook weer niet. Wijsheid in groepen, het is toch informatie om te zien dat Jonnie zich nog niet klaarmaakt of dat Mario een beetje rustig aan doet. Er kijken zelfs mensen naar mij tegenwoordig!

Gecancellde dag

Weinig te melden vandaag want we hebben weinig gedaan. Er was een mooie taak van 129 km de bergen in, maar de eerste piloot die wilde starten werd tegengehouden vanwege de harde wind. Na een uur ofzo uitstel werd de taak gecancelled, en pakte iedereen z’n vleugel weer in. We hebben kayaks bij Joel gehuurd, de Frenchies gingen zwemmen, de Britten slapen en Russen, Nederlanders, Duitsers en Austriches zie je meestal niet meer.
Geweldig filmpje op Jonnies blog http://www.jonnydurand.blogspot.com/

dag twee

Bijna euforisch omdat ik een landing overleefd heb die normaal gesproken niet goed kon aflopen. Elke keer als ik het veld bekeek riep ik te oohen en aahen, jezus hoe kan iemand daar gewoon vanaf lopen? Het veld liep zeker tien graden af en de wind stond er cross op. Toch kost het me alleen een upright, niet eens een blauwe plek extra, omdat ik voor de verandering eens een keer helemaal perfect geland ben. Geen schrik geen teleurstelling alleen totale verwondering.
Ik startte weer laat om niet in de gaggle terecht te komen. Er waren veel slechte starts, zo ook de mijne. Ik moest op een plek starten die net niet superperfect is, en de wind was een beetje shifty, en Flip denkt dat ik m’n vleugels niet helemaal in balans had. Ik draaide flink naar rechts en moest alle zeilen bijzetten om niet in de berg terecht te komen. Vervolgens vloog ik naar de lage start omdat ik daar al drie keer eerder een goeie bel heb gevonden, maar deze keer was er niks. Het was al bijna tijd om te landen, jammerjammer maar ik zag nog een grote gier onder me richting kerkje speren. Ik erachteraan en ja hoor er zat een knijter van een bel en ik schroefde mooi naar boven. Ik had net met pa Schwiegershausen besproken hoe juist de piloten die van heel diep naar boven schroeven vaak het beste gecentreerd zitten, en dan vaak mensen die al hoger aan het draaien waren voorbij komen. Een positief gevoel dus.
Niemand kwam naar me toe dus ik had de lucht voor mij alleen, zodat ik me prettig kon concentreren. Het is met gaggles zoals Cameron zegt, een soort mentaal gewichtsheffen, je kan het maar een beperkte tijd aan en dan is je energie gewoon op.
Deze keer zocht ik het kleine groepje boven de hoge ridge zelf op en ik voegde mooi in. Met twee Russen kwam ik echt lekker hoog en we staken naar de grote gaggle vlak voor de rivier. Daar ging het heel goed omhoog maar ja er waren ook zo’n veertig anderen, de kernen zaten her en der en verschillende piloten draaiden linksom op deze rechtsom dag. Allemaal erg spannend dus zodra ik dacht dat ik op de top zat begon ik te steken naar het eerste keerpunt, aan de overkant van de rivier. Ik kon er geen landingsterreinen zien en er zat flink sink onderweg, maar ik zat nog steeds boven ridgehoogte en in het noorden zag ik wel veel grote velden. Aan de overkant werd flink gedraaid, alleen leek het er niet op dat mensen ook echt makkelijk hoog kwamen.
Aangekomen bij de overkant draaide ik in bij de jongen die me net had ingehaald en er zat zeker goeie stijg, maar het was erg ruig en we zaten met z’n tweeën vlak boven de rotsen. Heel onaangenaam en de terreintjes die ik ondertussen voor nood had bedacht zagen er van dichterbij toch echt gewoon onlandbaar uit. Ik realiseerde me dat ik maar heel kort tijd had om te beslissen, als ik aan de zuidkant onder de ridge zou zakken had ik geen opties meer dan omhoog en daar hou ik helemaal niet van. Ik kan best goed termieken maar het mag geen levensnoodzaak zijn, dan raak ik in paniek. Ik besloot de wedstrijd de wedstrijd te laten en draaide naar het noorden, waar het flink spannend was vanwege de rotor achter de berg maar er stond nou ook weer niet zoveel wind dat ik naar beneden knalde. Beetje geluk in plaats van wijsheid eerlijk gezegd. Ik kwam ruim boven het dichtstbijzijnde veld aan en stak door naar een aantrekkelijker terrein. Dat bleek wel heel groot maar toch nog behoorlijk glooiend, en iets verderop zag ik een kleiner maar ogenschijnlijk volledig plat veld. Dat moest ‘m worden, ook al realiseerde ik me wel dat ik me vanwege de omliggende bomen en kabels niet kon veroorloven om te hoog binnen te komen. Ik maakte een netjes circuit, nog een extra s om hoogte te verliezen en voor m’n gevoel stak ik tussen de bomen door (in werkelijkheid waarschijnlijk toch echt erboven), gooide m’n droguechute en trok uit alle macht aan. Ik geloof dat ik tijdens die final niet eens door had hoe enorm stijl het afliep, ik deed gewoon het enige dat ik kon doen. Ik kwam zowaar bij de grond, niet heel ver voor de bomen en een soort afgrond, ik liet me weer net als gisteren door de wind wegdraaien maar deze keer was het juist m’n redding, en ik viel zachtjes tegen m’n upright.
Ik stond zelfs minder te shaken dan normaal na iedere landing, normaal ben ik altijd te gestresst maar nu was het puur focus. Pas later, toen ik het veld echt goed bekeken had en Mar me op kwam halen begon ik te ratelen en te stuiteren van de emotie.
We reden naar goal, waar Blay en Balasz al waren geland. Tijd genoeg om de derde binnen te zien komen, Cameron! Kicken, wat zal hij blij zijn. Ook al had hij de eerste start. Na hem kwamen er nog zo’n zestig binnen en ik werd toch nog een beetje bekropen door een pietsie teleurstelling over m’n eigen beslissing, maar ach wat kan mij nou nog deren?
Vandaag dag drie, nog heter en vast wel verder dan gisteren.

Teamdynamics

Ik mis m’n oergroepje, Ludolf en Kees en Eelco en Coen en Ed & Jacqueline. We wisten precies wat we aan elkaar hadden, iedereen had een taak en ik herinner me niet dat we elkaar enorm op de vingers zaten te kijken. Blenkie is leraar en dat neemt ie mee op vakantie. Hij loopt constant iedereen op te voeden, te vertellen wat je moet doen en welke gewoonten je moet afleren en als je niet naar hem luistert moet je naar een psycholoog. Hij houdt scherp in de gaten dat iedereen een evenredig deel doet van de klussen die naar zijn mening gedaan moeten worden, ondertussen heeft ie niet door dat ik het heen en weer krijg van z’n muziek. Cameron is te lief, je kan hem nooit vragen wat hij wil of vindt, het enige antwoord is ‘ok’. Vladimir spreekt geen woord over de grens en is denk ik sowieso al heel verlegen, hij is dus onderdeel van het meubilair. Letterlijk want hij heeft de woonkamer dus ik kan weinig doen met m’n vroege opstaan want dan maak ik ‘m wakker.
Gelukkig is Nic er ook, weliswaar in het appartement hierboven maar daar kan ik tenminste goed mee samenwonen. En dat is het toch echt, een week lang met een team slapen, eten, vliegen en rijden.
Vandaag taak twee, heel hard hopen dat er geen deuk in m’n leading edge zit.

Eerste wedstrijddag

Een minivluchtje gisteren, meteen uitgezakt, desondanks een enorm drukke dag. Cameron en Blenkie waren dolblije jochies omdat ze de finish van de tour de france konden gaan kijken en ik reed met Mario en Primoz omhoog. ’s Avonds stond ik op enig moment in een groepje met Mario, Shedsy en Cameron, beetje apart. Nog even op en neer naar Ads huis om hallo te zeggen tegen Diederik, en ’s avonds kwamen de laatsten aan dus het was een druk groeten en zoenen en namen herinneren. Ondertussen Vladimir gerecruteerd als vierde man in ons appartement, en terwijl hij zich installeerde kwam Montse onze chauffeur Mar introduceren. All set now, vandaag de eerste wedstrijddag.

Zaterdagavond
De eerste dag zit erop en ik ben harstikke trots op mezelf, ondanks de mega blauwe plekken van de slechte landing en ondanks m’n slechte score. Ik heb nog nooit zoveel geduld gehad en verdomd het was nodig vandaag. Wel tien keer teruggevlogen naar een bel, en na twee uur was ik pas dertig kilometer verderop. Maar ach, het was een lastige dag, met kleine gebroken termiek en een shear op 1900 meter die me bijna in een tumble gooide. Van het tweede naar het derde keerpunt begon ik mooi hoog, 2100 meter, hoger dan de meesten de hele dag gekomen zijn. Ik stak richting het klooster voor Balaguer, en bedacht dat als ik uit zou zakken dat ik terug zou gaan en in het dal bij het doelveld zou landen. Helaas ik zakte zo hard dat ik snel moest beslissen, en aangezien ik al eens eerder de fout heb gemaakt om te laag een te lange glij te proberen besloot ik dan maar bovenop de berg te landen. Ik werd flink weggezet en whackte zo hard dat ik even dacht dat ik vast wel wat gebroken zou hebben. Dat viel mee maar er groeit een gigantische bult op m’n knie en het is flink pijnlijk. Ik moet ook m’n leading edges nog checken maar de uprights zijn gewoon recht. Ingepakt (en vet verbrand in the process), m’n harnas kilometers over het pad richting de weg gesjouwd, de vleugel honderden meters op m’n nek geladen om te zorgen dat de ophaal zo pijnloos mogelijk zou zijn. Dat lukte, de gloednieuwe chauffeur en Camo en Blenkie kwamen vrolijk aanrijden toen ik bijna bij de weg was.
Redelijk vroeg thuis, zeven uur, uurtje met ijs op m’n blauwe plekken gezeten en goed gegeten, nu vroeg zweterig naar bed. Met dank aan Corinna, die meteen heel lief met Japanse magic band en sporttape aankwam.

Spanje

De trip naar Ager is lang en vermoeiend, maar aan het eind krijg je ook wat. Ideaal appartementje, mooi weer en de Monsec natuurlijk. Nadat we gesetteld waren en wat gegeten hadden kwam Montse ons halen om naar boven te rijden. Het waaide (woei?) flink hard, niet mijn favoriete omstandigheden, en ik was best moe van de reis dus ik begon natuurlijk mijn standaard gemiep over dat ik misschien mogelijk eventueel vandaag dan toch maar niet enz. En dan ondertussen de spanbanden loshalen en de vleugel afladen, de jongens kennen me nog niet zo goed dus ik heb uitgelegd dat dit mijn gebruikelijke ritueel is en dat ik dan uiteindelijk als eerste start. Ondertussen waren Egbert en Erik de berg al af en het zag er uitstekend uit. Met hulp van Cameron en Frans liep ik gemakkelijk de berg af, draaide relaxed omhoog en fladderde een beetje boven de start rond. Nou is m'n grootste probleem het landen, en vanuit de lucht zag het terrein waar we hadden afgesproken er toch weer minder jofel uit. Ik besloot om het gewoon simpel te houden deze eerste vlucht met alle reisvermoeidheid nog in m'n kop, dus ik draaide vanaf wolkenbasis naar beneden, deed best een goed circuit en stond dankzij m'n droguechute net voor de bomen aan de grond. Direct na mij schoot het Zwitserse meisje met een intermediate diezelfde bomen in, en niet veel later maakte Moniek zo'n overshoot dat ze voorbij die bomen een upright krom landde. Het veld liep dan ook behoorlijk af, goed om te weten. Montse en de Zwitserse moeder haalden ons op, best gezellig zo'n girlfield. Tegen de tijd dat we de jongens ingeladen hadden stond ik te tollen van de slaap. Nog even inschrijven, eten en naar bed.