Bijna euforisch omdat ik een landing overleefd heb die normaal gesproken niet goed kon aflopen. Elke keer als ik het veld bekeek riep ik te oohen en aahen, jezus hoe kan iemand daar gewoon vanaf lopen? Het veld liep zeker tien graden af en de wind stond er cross op. Toch kost het me alleen een upright, niet eens een blauwe plek extra, omdat ik voor de verandering eens een keer helemaal perfect geland ben. Geen schrik geen teleurstelling alleen totale verwondering.
Ik startte weer laat om niet in de gaggle terecht te komen. Er waren veel slechte starts, zo ook de mijne. Ik moest op een plek starten die net niet superperfect is, en de wind was een beetje shifty, en Flip denkt dat ik m’n vleugels niet helemaal in balans had. Ik draaide flink naar rechts en moest alle zeilen bijzetten om niet in de berg terecht te komen. Vervolgens vloog ik naar de lage start omdat ik daar al drie keer eerder een goeie bel heb gevonden, maar deze keer was er niks. Het was al bijna tijd om te landen, jammerjammer maar ik zag nog een grote gier onder me richting kerkje speren. Ik erachteraan en ja hoor er zat een knijter van een bel en ik schroefde mooi naar boven. Ik had net met pa Schwiegershausen besproken hoe juist de piloten die van heel diep naar boven schroeven vaak het beste gecentreerd zitten, en dan vaak mensen die al hoger aan het draaien waren voorbij komen. Een positief gevoel dus.
Niemand kwam naar me toe dus ik had de lucht voor mij alleen, zodat ik me prettig kon concentreren. Het is met gaggles zoals Cameron zegt, een soort mentaal gewichtsheffen, je kan het maar een beperkte tijd aan en dan is je energie gewoon op.
Deze keer zocht ik het kleine groepje boven de hoge ridge zelf op en ik voegde mooi in. Met twee Russen kwam ik echt lekker hoog en we staken naar de grote gaggle vlak voor de rivier. Daar ging het heel goed omhoog maar ja er waren ook zo’n veertig anderen, de kernen zaten her en der en verschillende piloten draaiden linksom op deze rechtsom dag. Allemaal erg spannend dus zodra ik dacht dat ik op de top zat begon ik te steken naar het eerste keerpunt, aan de overkant van de rivier. Ik kon er geen landingsterreinen zien en er zat flink sink onderweg, maar ik zat nog steeds boven ridgehoogte en in het noorden zag ik wel veel grote velden. Aan de overkant werd flink gedraaid, alleen leek het er niet op dat mensen ook echt makkelijk hoog kwamen.
Aangekomen bij de overkant draaide ik in bij de jongen die me net had ingehaald en er zat zeker goeie stijg, maar het was erg ruig en we zaten met z’n tweeën vlak boven de rotsen. Heel onaangenaam en de terreintjes die ik ondertussen voor nood had bedacht zagen er van dichterbij toch echt gewoon onlandbaar uit. Ik realiseerde me dat ik maar heel kort tijd had om te beslissen, als ik aan de zuidkant onder de ridge zou zakken had ik geen opties meer dan omhoog en daar hou ik helemaal niet van. Ik kan best goed termieken maar het mag geen levensnoodzaak zijn, dan raak ik in paniek. Ik besloot de wedstrijd de wedstrijd te laten en draaide naar het noorden, waar het flink spannend was vanwege de rotor achter de berg maar er stond nou ook weer niet zoveel wind dat ik naar beneden knalde. Beetje geluk in plaats van wijsheid eerlijk gezegd. Ik kwam ruim boven het dichtstbijzijnde veld aan en stak door naar een aantrekkelijker terrein. Dat bleek wel heel groot maar toch nog behoorlijk glooiend, en iets verderop zag ik een kleiner maar ogenschijnlijk volledig plat veld. Dat moest ‘m worden, ook al realiseerde ik me wel dat ik me vanwege de omliggende bomen en kabels niet kon veroorloven om te hoog binnen te komen. Ik maakte een netjes circuit, nog een extra s om hoogte te verliezen en voor m’n gevoel stak ik tussen de bomen door (in werkelijkheid waarschijnlijk toch echt erboven), gooide m’n droguechute en trok uit alle macht aan. Ik geloof dat ik tijdens die final niet eens door had hoe enorm stijl het afliep, ik deed gewoon het enige dat ik kon doen. Ik kwam zowaar bij de grond, niet heel ver voor de bomen en een soort afgrond, ik liet me weer net als gisteren door de wind wegdraaien maar deze keer was het juist m’n redding, en ik viel zachtjes tegen m’n upright.
Ik stond zelfs minder te shaken dan normaal na iedere landing, normaal ben ik altijd te gestresst maar nu was het puur focus. Pas later, toen ik het veld echt goed bekeken had en Mar me op kwam halen begon ik te ratelen en te stuiteren van de emotie.
We reden naar goal, waar Blay en Balasz al waren geland. Tijd genoeg om de derde binnen te zien komen, Cameron! Kicken, wat zal hij blij zijn. Ook al had hij de eerste start. Na hem kwamen er nog zo’n zestig binnen en ik werd toch nog een beetje bekropen door een pietsie teleurstelling over m’n eigen beslissing, maar ach wat kan mij nou nog deren?
Vandaag dag drie, nog heter en vast wel verder dan gisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten