Raften

Antoine vond dat het toch wel eens tijd werd om een echo te laten maken en hij was zo goed om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Daar begonnen ze met dezelfde diagnose die hij al had gemaakt en ik werd min of meer voor de keuze gesteld om me daar ter plekke te laten opereren of naar Nederland te gaan. Toen ze een echo maakten bleek de spier echter niet gescheurd en vervolgens wilden ze m’n complete been van enkel tot dij gipsen. Tien dagen totale rust. Ik in tranen, en Antoine bracht uiteindelijk de redding: ik mocht een beetje blijven bewegen als ik er maar voor zorg dat ik niet opnieuw een klap op het hematoom krijg. Dat kan ik snappen en ik heb dan ook plechtig beloofd alleen door te vliegen als er een enorm en vrij en plat landingsterrein binnen bereik is. Geen punten meer proberen te scoren, alleen nog goed landen.
We konden naadloos aansluiten bij de hele karavaan die net door Tremp reed toen wij het ziekenhuis uitkwamen, en een uur later zaten we met z’n dertienen in twee whitewaterrafts. Geweldig, de temperatuur kon niet beter en het water was zo laag dat het allemaal redelijk tam bleef. Precies goed voor mij, want ik wilde zo min mogelijk in het water vallen met het risico m’n knie tegen een rotsblok te stoten. Ik kon het niet echt laten om mee te vechten en Shedsy van de andere boot te trekken maar het was wel allemaal minder ruw dan normaal. Geen gespring van hoge bruggen meer voor mij. Ik vond het super, kreeg de brede grijns niet van m’n smoel.
’s Avonds nam Juice m’n jurkje voor me mee voor het feestje in het Buffethotel, waar we uiteraard allemaal geheel gekleed danwel geheel ontkleed in het zwembad eindigden met een meetdirector op de kant die verwoede pogingen deed ons tot geciviliseerd gedrag te bewegen. Het feestje eindigde met Sheds en Claudia in het water, oh well. Als een groep echte pubers dronken we nog wat na bij het zwembad op de camping, alleen leuk omdat het niet mag. Een paar diepe gesprekken en voldoende tlc later lag ik te ronken, op naar een volgende rustdag.