Pyreneeen

Volgens Antoine is de spier in m’n knie gescheurd dus over een paar weken moet ik echt rust houden. Corinna heeft haar voet gebroken, Moniek heeft typische landingsknieën, Bruno’s lip is gescheurd en er lopen een paar mensen rond met serieuze schrammen en blauwe plekken. Griezelig, maar het is het zo waard. Het was gisteren weer eens adembenemend, spectaculair. Niemand had veel zin om te starten want de mensen die in de lucht waren kwamen nauwelijks omhoog, en de wind stond cross. Ik was dus ook weer vrij laat de berg af, om maar vooral niet te hoeven wachten in zo’n druk lastig belletje voordat de start openging. Het ging echter vrij makkelijk dus ik moest toch nog zo’n tien minuten blijven cirkelen. Geen probleem, iedereen draaide vrij netjes en als ik het teveel vond was er genoeg ruimte voor mij alleen. Zo ging het de hele vlucht, ik kon hard omhoog met een paar anderen of iets minder hard op m’n eentje. Luxe.
De startcirkel pakte ik wel helemaal alleen en laag, niet handig maar ik zak toch echt liever uit dan dat ik bijna-botsingen meemaak. Voor het eerste keerpunt zat een kneiter van een bel en hoewel het me niet lukte om wolkenbasis te halen zat ik mooi hoog terwijl ik diep onder me een paar sneuerikken zag schrapen en zelfs landen. Vaak ben ik dat maar ha, niet altijd! Bij het keerpunt kwam ik Shedsy tegen, jeetje wat gaat die hard zeg. Binnen twee bellen was ik ‘m kwijt. Ik kachelde er rustig achteraan met een groepje waar ik uiteindelijk de hele dag mee gevlogen heb, ben benieuwd wie het waren en hoe ver ze gekomen zijn.
Bij een oversteek van een vrij klein dal zat ik vast. Ik ken het gebied niet, en zoals altijd had ik de voorkeur voor een route langs lekker grote platte landingsterreinen. Het dalletje had ook nog wel een landbare optie, maar het zag er niet echt goed uit en retrieve zou een drama worden. Recht onder me stonden twee vleugels op een klein hellinkje, doenlijk maar tricky. Ik draaide rustig in alles wat omhoog ging, en vanaf zo’n 2400 meter durfde ik de oversteek te wagen toen ik iemand voorop zag vliegen. In de verte werd gedraaid maar dat zou ik niet kunnen halen in één keer. Aan de overkant dacht ik eigenlijk dat het over was, ik was op een plateau en zat dus ineens laag boven de grond. Gelukkig lagen er velden op de helling aan de rand, en ik kon een landingsterrein zien in het grote dal daarachter dus ik durfde best laag daarheen te steken. Ik ben blij dat het zo liep want daar pakte ik de mooiste bel van de dag, tot wolkenbasis, 3000 meter. Wat een vrijheid ineens, en wat een uitzicht! Het bleek ook het mooiste gedeelte van de taak te zijn, met een Pic de Bure-achtige imposante gigarots, een diversiteit aan ridges en fijne brede dalen. Overal vale gieren, schitterend om met hen samen te vliegen. Ze kijken net zo naar ons als wij naar hen, speren op een omhoog draaiend gaggletje af alsof ze zonder ons de stijg niet zouden kunnen vinden.
De riggel naar het keerpunt deed ik superrustig, steeds stoppen en tot wolkenbasis draaien. Voor de punt stak Cameron vlak onder me in, hij kwam al terug van het keerpunt.We draaiden goed samen en hij kon me later uitstekende feedback geven over m’n termiektechniek. Niet slecht, alleen te relaxed, zodat ik de surges mis die je moet pakken om door inversies heen te steken.
De fout van de dag: ik focuste op het eind van de ridge maar het keerpunt lag vijf kilometer het dal in. Dat kostte me m’n hoogte en terug bij de ridge zat ik er vrij laag voor. Ik was behoorlijk moe na vier uur vliegen en m’n dijen deden pijn van de spanning, dus het was welletjes. Tijd voor een goeie landing. Met de hoogte die ik had kon ik makkelijk naar de grote weg en platte ruime velden glijden en als beloning kon ik op een heerlijk zacht gazonnetje in de schaduw van een sjiek hotel afbouwen.
Mar was er in een paar minuten, maar de hele retrieve duurde tot diep in de nacht omdat we Cameron moesten ophalen die zo ongeveer op de goalcirkel stond (we weten nog niet of ie het nou net wel of net niet gehaald heeft, over een uurtje kunnen we gpssen uit laten lezen). Bovendien hadden we een paar lifters mee omdat Monieks auto met Corinna’s ouders naar het ziekenhuis was. Het maakt niet uit, vandaag wordt waarschijnlijk toch niet vliegbaar en bovendien ben ik weer helemaal tevreden met m’n vlucht.