Een minivluchtje gisteren, meteen uitgezakt, desondanks een enorm drukke dag. Cameron en Blenkie waren dolblije jochies omdat ze de finish van de tour de france konden gaan kijken en ik reed met Mario en Primoz omhoog. ’s Avonds stond ik op enig moment in een groepje met Mario, Shedsy en Cameron, beetje apart. Nog even op en neer naar Ads huis om hallo te zeggen tegen Diederik, en ’s avonds kwamen de laatsten aan dus het was een druk groeten en zoenen en namen herinneren. Ondertussen Vladimir gerecruteerd als vierde man in ons appartement, en terwijl hij zich installeerde kwam Montse onze chauffeur Mar introduceren. All set now, vandaag de eerste wedstrijddag.
Zaterdagavond
De eerste dag zit erop en ik ben harstikke trots op mezelf, ondanks de mega blauwe plekken van de slechte landing en ondanks m’n slechte score. Ik heb nog nooit zoveel geduld gehad en verdomd het was nodig vandaag. Wel tien keer teruggevlogen naar een bel, en na twee uur was ik pas dertig kilometer verderop. Maar ach, het was een lastige dag, met kleine gebroken termiek en een shear op 1900 meter die me bijna in een tumble gooide. Van het tweede naar het derde keerpunt begon ik mooi hoog, 2100 meter, hoger dan de meesten de hele dag gekomen zijn. Ik stak richting het klooster voor Balaguer, en bedacht dat als ik uit zou zakken dat ik terug zou gaan en in het dal bij het doelveld zou landen. Helaas ik zakte zo hard dat ik snel moest beslissen, en aangezien ik al eens eerder de fout heb gemaakt om te laag een te lange glij te proberen besloot ik dan maar bovenop de berg te landen. Ik werd flink weggezet en whackte zo hard dat ik even dacht dat ik vast wel wat gebroken zou hebben. Dat viel mee maar er groeit een gigantische bult op m’n knie en het is flink pijnlijk. Ik moet ook m’n leading edges nog checken maar de uprights zijn gewoon recht. Ingepakt (en vet verbrand in the process), m’n harnas kilometers over het pad richting de weg gesjouwd, de vleugel honderden meters op m’n nek geladen om te zorgen dat de ophaal zo pijnloos mogelijk zou zijn. Dat lukte, de gloednieuwe chauffeur en Camo en Blenkie kwamen vrolijk aanrijden toen ik bijna bij de weg was.
Redelijk vroeg thuis, zeven uur, uurtje met ijs op m’n blauwe plekken gezeten en goed gegeten, nu vroeg zweterig naar bed. Met dank aan Corinna, die meteen heel lief met Japanse magic band en sporttape aankwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten