Ik mis m’n oergroepje, Ludolf en Kees en Eelco en Coen en Ed & Jacqueline. We wisten precies wat we aan elkaar hadden, iedereen had een taak en ik herinner me niet dat we elkaar enorm op de vingers zaten te kijken. Blenkie is leraar en dat neemt ie mee op vakantie. Hij loopt constant iedereen op te voeden, te vertellen wat je moet doen en welke gewoonten je moet afleren en als je niet naar hem luistert moet je naar een psycholoog. Hij houdt scherp in de gaten dat iedereen een evenredig deel doet van de klussen die naar zijn mening gedaan moeten worden, ondertussen heeft ie niet door dat ik het heen en weer krijg van z’n muziek. Cameron is te lief, je kan hem nooit vragen wat hij wil of vindt, het enige antwoord is ‘ok’. Vladimir spreekt geen woord over de grens en is denk ik sowieso al heel verlegen, hij is dus onderdeel van het meubilair. Letterlijk want hij heeft de woonkamer dus ik kan weinig doen met m’n vroege opstaan want dan maak ik ‘m wakker.
Gelukkig is Nic er ook, weliswaar in het appartement hierboven maar daar kan ik tenminste goed mee samenwonen. En dat is het toch echt, een week lang met een team slapen, eten, vliegen en rijden.
Vandaag taak twee, heel hard hopen dat er geen deuk in m’n leading edge zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten