De British Open begint vandaag, maar ik heb flink spierpijn in m’n armen en buik en met de closing ceremony gisteren werd het toch best laat en iets te gezellig. En de weersvoorspellingen geven geen rustdag aan, jeetje. Het was gisteren hard werken in de lucht, en het leverde me maar net het tweede keerpuntje op. Eerst stond ik langer ingehaakt op de start dan dat ik uiteindelijk in de lucht ben geweest, anderhalf uur bakken in m’n harnas, helm op, handschoenen aan. De start werd een paar keer gesloten omdat de wind erg cross stond, en er kwamen dusties langs. Nogal stressig dus maar toen ik eindelijk de berg afliep ging dat goed en ik draaide ook snel naar boven. Geen fijne dikke bellen maar keiharde kerntjes en harde sink eromheen, je moest je bar goed vasthouden en een beetje met de lucht meebewegen. Vlak voor de start werd ik in een linkerbocht gegooid en het ging fantastisch omhoog, alleen was het gisteren rechtsom. Het leek me echter geen goed plan om van richting te veranderen of zelfs de bel uit te vliegen en er was toch niemand in de buurt dus ik nam de lift naar boven. Met die hoogte pakte ik het eerste keerpunt makkelijk, en terug naar de ridge kwam ik ruim boven het kerkje aan. Zo’n mooie bel vond ik niet meer en er waren ook wat anderen dus het was een behoorlijke chaos zo vlak boven de rotsen. Niet echt gezellig dus ik liet mezelf naar het oosten drijven, overal probeerde ik hoogte te winnen maar steeds als ik iets redelijks te pakken had kwamen Serge of anderen naar me toe. Serge is een ramp, een Rus die niet met de wedstrijden meedoet en daarom vindt dat hij zich niet aan de draairichting hoeft te houden. Hij bouwt altijd op waar ik moet staan (we krijgen een opbouwplaats toegewezen op basis van de ranglijst), zit altijd in mijn bellen en gisteren landde hij ook nog vlak voor me op een veldje waar nou niet bepaald veel plaats was voor twee binnenkomende delta’s. Hij bood aan om m’n vleugel naar de kant te draaien met een net aangestoken peuk in z’n mond, nee dankjewel. Afijn, ik pakte het tweede keerpunt te laag maar ik geloofde echt niet dat er meer uit te halen was, en daarna moesten we naar het westen met een puist tegenwind waar ik gewoon niet tegenin kon.
Nu m’n instrumentenpod repareren, het ding donderde iedere keer naar beneden bloedirritant, en om tien uur algemene briefing met de Britten.
Vandaag nog sneller uitgezakt dan anders, jeetje in minder dan een half uur stond ik aan de grond. En we startten binnen de startcirkel, die ben ik dus nooit uitgeweest, dus dat schoot ook al niet op. En de minimal distance is 10 km en ik heb er vermoedelijk niet meer dan vijf gevlogen, tjonge het kan niet veel minder. Wel relaxed eigenlijk, ik was om vijf uur al terug in het appartement en ik zit nu lekker aan de opgebakken pasta, even niemand om me heen en de douche voor mij alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten