Eénnalaatste dag

Het zou verstandiger zijn om nog een dag over te slaan. Vandaag was er belachelijk veel wind en vrij weinig termiek, voor morgen is de voorspelling ideaal. Maar ik heb al drie dagen niet gevlogen terwijl m’n maatjes iedere middag sleepten, en Tricky Dicky wilde wel samen vliegen / elkaar ophalen dus ik slikte een paar pijnstillers en haastte me om klaar te staan voordat de wedstrijdstart open ging, om half 1. De sleep ging als gewoonlijk perfect, volgens Steve sleep ik opmerkelijk goed. Dat heb ik vaker gehoord, gelukkig één onderdeel van het vliegen dat ik echt onder de knie heb. Hij zette me af in een fijne bel en ik draaide door naar wolkenbasis op 1500 meter, ondertussen met een noodgang naar het noorden drijvend. Al gauw moest ik besluiten of en hoe ik een heuvelrug met bomen over zou steken. Het was zeker goed te doen, maar als ik uit zou zakken en zou moeten landen in de rotor van die heuvels, terwijl alle velden aan die kant nogal wat bomen hadden, dan zou ik toch een probleem hebben. Maar er waren supermooie bellen, het was ook weer zonde om dat allemaal op te geven. Toch maar besloten om niet voor de lange vlucht te gaan, het risico was klein maar de dag was het niet waard om enig risico te nemen. Ik probeerde terug te steken en kwam in de keiharde wind niet meer dan een paar honderd meter vooruit op de duizend meter die ik zakte. M’n landing op een enorm vlak en open veld was slecht, waarschijnlijk enigszins crosswind doordat ik geen circuit durfde te doen, ik whackte hard en de vleugel werd ondersteboven geblazen. Het lukte me te bevrijden maar m’n schouder deed flink pijn, en de neuskap en leading edge hadden nog wat schrammen extra. Ik hoefde niet al te ver naar het hek te zeulen. Vanwege de wind moest ik m’n vleugel met één hand vasthouden terwijl ik met de andere hand afbouwde. Net toen ik aan m’n harnas wilde beginnen stopte een mevrouw die me een lift naar Forbes gaf, en toen ik uit haar auto stapte kwam Bruce langs die me naar m’n auto bracht. Luxe! Bruce is gefrustreerd over een stomme korte vluchtje, de enige troost die ik kan bieden is dat dat mij nou al jaren voortdurend overkomt en voor mij is Forbes niet vijf uur rijden maar vijf dagen reizen. Bovendien is het niet minder pijnlijk als je vaak uitzakt.

Serious kwam met me mee om me te helpen de vleugel op m’n auto te leggen. Hij heeft er alles voor over om even van z’n broer af te zijn, die inderdaad bloed-onder-de-nagels-trekkend traag en eigenwijs is. Maar het geklaag schiet ook  niet op dus ik heb me weer in de aeroclub teruggetrokken.