 |
| cloudbase |
 |
| nieuw vlecro bij de tips |
 |
| Aussie grooming |
 |
| Aussie massage |
M’n schouder doet pijn maar ik heb er geen spijt van dat ik
wat langer gevlogen heb dan eigenlijk goed voor me is. Een makkelijk, zij het
af en toe turbulent, driehoekje van 50 km met m’n herstelde Litesport,
heerlijk. Makkelijk is goed, wat een domme misvatting dat je alleen leert van
uitdagende taken. Je moet het jezelf zo makkelijk mogelijk maken, zodat je de
juiste acties in je spiergeheugen en je hersenen inslijt en je met plezier en
zelfvertrouwen zoveel mogelijk oefent. Dan word je ‘vanzelf’ beter, zonder
gesteun en gekreun en zonder te schrikken van kromme uprights en gekneusde
schouders. Had ik maar, had ik maar. Was ik maar langer op een enkeldoekertje
blijven vliegen, had ik maar crosscountry cursussen en wedstrijdtrainingen
gedaan voordat ik ging wedstrijdvliegen. Maar dat soort cursussen bestond toen
nog niet. En als er één vervelende les is die ik geleerd heb is het dat je je
leven niet over kan doen. Je kan niet opnieuw beginnen, ook al verkoop je je
LitespeedS en ploeter je jarenlang op een Sting. Ik ben inmiddels aan alle
kanten geblesseerd, sowieso niet erg fit en m’n leeftijd begint een rol te
spelen. Maar gisteren, de eerste dag van een heel nieuw jaar, was goed. Het was
bloedheet in Bills paddock, dustdevils gooiden vleugels van auto’s en toen ik
op de dolly lag werd ik een half uur lang op en neer verplaatst omdat de wind
voortdurend van richting veranderde. Ik werd opgesleept door Bruce, die extra
langzaam met extra wijde bochten vloog op m’n schouder te ontzien. Te langzaam
zelfs want de lucht was behoorlijk bokkig. Hij zette me af in een supermooie
bel, 3,5 m/s tot zo’n 2900 meter, en eenmaal boven besloot ik om toch maar niet
achter Howies team aan te vliegen omdat er naar het westen toe een dikke laag
cirrus hing terwijl in het oosten de cumultjes vrolijk oppopten. Richting
Parkes dus, langs de weg voor het geval ik uit zou zakken en terug zou moeten
liften. Daar leek het op uit te draaien want er zat megasink en hier en daar
was het vooral turbulent, zonder dat ik ergens in kon centreren, en ik voelde
al hoe m’n arm het af liet weten. In plaats van Parkes mikte ik daarom op het
kruispunt halverwege, en na een half uur pielen en een stukje opschuiven vond
ik de verlossende bel tot 3200 meter. Het was erg lastig om te oriënteren waar
de goeie kernen zaten, en een aantal luchtlagen was behoorlijk turbulent met
supervette lift ertussenin. Ik kwam op 1400 meter terug boven het vliegveld.
Tegen de tijd dat ik final in kon zetten was ik doodop, waardoor ik een
belabberd circuit deed. Gelukkig kwam Serious meteen m’n vleugel naar de
schaduw dragen en aangezien niemand van de vrijvliegers om retrieve vroeg kon
ik eindeloos treuzelen met inpakken. Noma kwam naar de schade kijken en stelde
vast dat het gruwelijk was, maar geen effect zou moeten hebben op de
performance.
’s Avonds kookte ik de groenten die ik twee dagen geleden
had gekocht, maar die bleken inmiddels bedorven te zijn. Gelukkig want Vicki en
Molly hadden Mexicaans gekookt voor de vrijwilligers en gasten en ik mocht mee-eten.
Bruce Wynn bleef lekkere wijn inschenken, ik doe toch niet mee met de wedstrijd
plus de weersvoorspelling was matig plus m’n schouder heeft een dag rust nodig,
dus ik bleef gezellig zitten. Het is raar om geen deelnemer te zijn. Aan de ene
kant mis ik de uitdaging en de scores en het t-shirt en de grappen bij de
briefing ’s ochtends. Aan de andere kant is het super ontspannen, ik zie toch
iedereen en ook al gaan de grappen niet over mij ik ben toch elke ochtend bij
briefing om de verhalen van anderen te horen. Vandaag dag 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten