Gijs
Nog een keer Gijs
Een perfecte weersvoorspelling, een oproepje van Djenghiz en de voorspoedige afronding van zaken op mijn werk kwamen mooi samen, dus precies om één uur parkeerde ik bij het ZZW-duintje op de Maasvlakte. Laag duintje en veel te vlak aan de soarkant, maar juist de achterkant waarlangs je je spullen omhoog moet sjouwen is bijna loodrecht geworden en dan ook nog mul zand. Ik was dan ook enorm dankbaar dat Djenghiz m’n vleugel voor me naar boven bracht, en ook de rest van de middag keer op keer kwam helpen. Het waaide nèt niet hard genoeg, het duin is nèt niet steil genoeg en dan staan er ook nog van die zandvangende hekjes aan de voet van het duin precies op de plek waar je neerkomt als je uitzakt. Bij mijn tweede poging kon ik wel een paar slagen maken en kwam ik zelfs even boven starthoogte uit, maar zo laag durfde ik geen al te strakke bochten te draaien zodat ik bij elke bocht een paar meter verloor. Het lukte Sander ook niet echt en ook Djenghiz zakte uit. De wind kwam ook nog ietsje van links dus toen ik hem richting het ZW-duin zag lopen dacht ik dat hij van plan was om bij het kunstwerk te starten, dus ik toog er achteraan. Met m’n harnas aan, vleugel richting wind en pakspullen en helm aan de kiel was het nogal moeizaam en toen ik de hoek om kwam zag ik dat ze helemaal doorgelopen waren naar het hoge duin. Ik overwoog even om terug te gaan, in te pakken en met de auto naar boven te rijden, maar gelukkig kwam Djenghiz me alweer helpen. Ik startte halverwege, na Sander die al een paar honderd meter hoog hing te juichen. Het was inderdaad een feest ook al zijn er gemene gaten in het duin geslagen door de stormen van de afgelopen maanden. Er waren maar weinig kitesurfers dus het viel mee met de turbulentie die we van hun schermen krijgen. Ik bekeek uitvoerig de plek bovenop waar Jaap vaak toplandt, het was helemaal leeg en er was nauwelijks verkeer en in deze lucht moest het goed te doen zijn. Maar met al die paaltjes en borden en hekken durfde ik het toch niet aan om een toplanding te proberen, zeker niet omdat m’n schouder toch weer begon te zeuren. Dan maar proberen te landen in de hoek halverwege, waar ik een paar maanden geleden drie of vier landingen heb gedaan. Ook dat lukte niet en ik merkte nu goed hoe weinig kracht ik in m’n linkerarm had. Het deed ook flink pijn inmiddels dus ik plantte m’n Fun braaf op het vlakke strand, waar ik gelukkig een parapenter Erin trof die me hielp m’n spullen naar boven te dragen.
Sander en Gijs vlogen nog een paar uur door, tot
ver voorbij het ehbo-huisje en weer terug. Tegen de tijd dat we de
laatste vleugel op de auto legden was het bijna donker en flink koud.
Heerlijk nagloeiend reed ik in een half uurtje over
de nieuwe weg naar huis.
Het is geen Newcastle maar ook een dagje Hollands bikkelen doet een mens goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten