Op weg naar huis

Tien weken, en het was bij lange na niet genoeg. Niet genoeg gevlogen, niet genoeg van m’n vrienden gezien, niet genoeg om de toestanden van m’n werk te vergeten. Heerlijk om zon te hebben, leuke mensen, non-stop met vliegen bezig zijn, genieten van schitterend landschap in de avondzon met een biertje en gezelligheid.  Ik was van plan om afscheid te nemen na de briefing maar toen Glen zei dat ik duidelijk een knuffel nodig had begon ik te bleren. Ik vluchtte het pand en het dorp uit, snikkend tot voorbij Orange. Deels omdat ik zou willen dat het nooit voorbij was. Deels omdat ik op m’n vingers na kan tellen dat minstens één van de piloten daarbinnen er niet meer bij zal zijn, de volgende keer dat ik hier kom. Deels omdat ik altijd weer denk dat dit de laatste keer was.

We gingen een stukje peddelen vanmorgen, ook al voelde ik meteen dat dat inderdaad de oorzaak van m’n schouderpijn is. Het was te verrukkelijk om te stoppen, terwijl Camo en Lyn het meer overstaken peddelde ik er langzaam achteraan. Ik nam fotoos van hen, van een pelikaan, selfies in m’n hippe bikini, de rivier. Net toen ik na een uurtje een grote bocht nam om netjes in te parkeren, haakte m’n vin achter een tak en viel ik voor het eerst sinds ik heb leren SUPen in het water. En m’n camera ook. Het water was supermodderig door alle regen en overstromingen van de afgelopen week, je kon letterlijk geen hand voor ogen zien. Een uur lang probeerde ik op de tast in de modder m’n camera terug te vinden, lastig omdat ik voortdurend naar boven dreef zodat het onmogelijk was om de bodem een beetje systematisch af te tasten. Ik had net tegen Lyn gezegd dat ik hoopte de camera te verliezen zodat ik met goed fatsoen een betere kon kopen, dus ik ben er niet overdreven kapot van. Het was wel grappig eigenlijk en ik ging er toch wel van uit dat ik ‘m uiteindelijk terug zou vinden, maar niet dus.

De rest van de middag zou ik eigenlijk moeten gebruiken om m’n spullen uit te zoeken: alles wat terug moet naar Kath, naar Camo, naar Conrad; spullen die in de kist gaan, spullen die ik bij Camo op zolder bewaar, spullen die in m’n incheckbagage moeten en spullen voor m’n handbagage. Jezus wat een uitgezoek. Maar het is te heerlijk en te zondags en bovendien is het niet de bedoeling dat iedereen weet waar ik uithang vanavond dus ik treuzel en babbel en dan duiken we nog maar weer eens het zwembad in en voel ik of m’n was al droog is.