Op doortocht

Ik reis graag alleen, zeker als ik overal maatjes tref, maar als het allemaal mis dreigt te gaan dan zou ik toch wel graag iemand erbij hebben. Al is het ook wel weer zo dat ik m’n probleempjes en bijna-rampen altijd wel weer oplos of dat ik alsnog geluk heb of een aardig iemand tref, en dan is het weer heel veel beter om alleen te zijn. Met iemand was het waarschijnlijk stressen en katten geworden. M’n koelwatervat lekt dus ik rij met klamme handjes en voortdurende blikken op de temperatuur naar Aix-en-Provence, waar google me ook nog ns naar totaal ongeschikte kampeerplaatsen stuurde. Uiteindelijk heb ik toch een fijn campingkje gevonden met een beetje wifi, en morgen kan ik meteen naar de Volkswagendealer voor een nieuwe dop.

Woensdagochtend vertrok ik uit Laragne (ik vrees met medeneming van tientallen kakkerlakken, geen idee hoe ik daar weer vanaf kom). Inpakken en afscheid nemen is altijd al vervelend, maar met zeker twintig man die allemaal even mijn koelsysteem wilden bekijken was het echt een ramp. De Volkswagengarage in Digne was gesloten, maar ik kwam dan wel weer mooi op tijd aan in St André voor een avondvluchtje met de leerlingen van Tom. Voor vandaag spraken we af dat hij me zou begeleiden, en ik daar gewoon voor zou betalen (zodat ik niet meer kon spijbelen en gewoon m’n radio uit laten). ’s Ochtends vroeg deed ik een glijvluchtje met de Fun en een kneehangertje. Dat laatste was geen succes, ik kon me nauwelijks bewegen in dat ding. Snelheid aantrekken en uitronden ging een beetje, maar bepaald nog niet prijsklasse.

’s Middags maakte ik echt een fout door te starten met m’n Litesport. Er zat noord in de wind en ik had echt moeten weten dat dat geen lolletje is.  Ik zei het zelfs nog tegen Yves en Alain van Club d’Annecy, die voor het eerst in St. André waren. De start ging bijna mis. Ik startte in een flinke termiekbel en werd bijna tegen de berg aan gezet. Na vijf minuten rommelen kreeg ik eindelijk de kern te pakken en draaide ik redelijk rustig naar boven, waar ik direct richting La Mure gleed. Nou ja, gleed, hobbelde en ik wist donders goed wat dat was. Ik was misschien niet voluit bang maar toch duidelijk meer gespannen dan leuk is. Toen ik probeerde te zakken om maar snel te landen, bleef de vario piepen en de lucht bleef rommelen. Ik sprak mezelf moed in (ik heb hier heus wel vaker gevlogen en ook met dit soort omstandigheden; het landingsterrein ligt er schitterend bij en er was verder niemand; Tom heeft me vanmorgen nog op het hart gedrukt hoe ik zou moeten landen; ik ben pas twintig minuten in de lucht dus ik ben nog niet echt moe; enz.). Uiteindelijk landde ik lelijk en helemaal niet zoals het moet, maar wel zonder schade. Toen ik had ingepakt kwam Pascal aanrijden, de nieuwe eigenaar die vijf euro landingsgeld ophaalt en dan wel een koud biertje aanbiedt, goeie deal! Ik verstond gelukkig lang niet alles van wat hij vertelde want het klonk allemaal nogal verongelijkt en daar word je niet vrolijk van.

Terug op de camping was het pas vier uur, dus ik besloot gauw in te pakken en vast naar Aix te rijden, zodat ik morgen twee uur minder voor de boeg heb. Nou gauw slapen.