Whack

Niek was als vanouds superbehulpzaam. Als ik gewoon mijn deel van het dragen had moeten doen had ik nauwelijks meer kunnen starten want m’n rug piept en kraakt. Ik was de enige op het vlonder omdat de rest vanwege de wind beneden bij de weg opbouwde, dus zonder Niek zou er niemand zijn geweest. Hij is een bijzonder figuur. Leeft van weinig, werkt hard, is gul en behulpzaam en gewoon aardig. Maar ook iemand die geen last van cognitieve dissonantie krijgt als hij zich enerzijds te goed voelt voor de staat, voor wetten en belastingen, maar dan wel steun trekken en zich verzekeren. Solidariteit één kant op, daar heb ik wel moeite mee en tegelijk zie ik hoe goed hij z’n leven leidt. Mijn cognitieve dissonantie dus.

Ik kreeg het voor elkaar om te wachten op de eerste winddummies, en om daarna nog eens te wachten op goeie termiek, maar tegen tweeën hield ik het niet meer en maakte ik een perfecte start. Om daarna uit te zakken op de vis, deels omdat ik opnieuw de finesse mis om de termiek te pakken. Ik denk dat ik het met deze lucht en m’n litesport een paar jaar geleden wel had gekund, maar inmiddels heb ik totaal geen kracht meer en mis ik de voortdurende vliegervaring. Bijzonder frustrerend. Ik kwam hoog bij de vis aan, deed een prima circuit, gooide m’n droguechute en presteerde het om desondanks te langzaam precies op de weg te whacken. Voor het eerst in jaren heb ik weer een geschaafd knietje, heel erg jammer. Als ik dan niet kan vliegen dan hoop ik op z’n minst goed te landen, het is echt bijzonder treurig dat ik dat de hele week niet één keer gedaan heb sinds het eerste vluchtje vanaf Chabre noord.

De rest van de middag besteedde ik aan garagebezoek (maandag terugkomen, jammer daardoor kan ik vanmiddag niet verhuizen naar de Belgen in St. André) en daarna weer een potje zwemmen. M’n sleutel viel ergens tussen de leidingen achter het wiel en ik moest blind rondgraaien om ‘m terug te vinden. Toen dat gelukt was zaten m’n handen en de sleutel onder de dikke zwarte smurrie, waar ik vervolgens bijna een uur aan kwijt was om dat er enigszins af te schrobben. Toen ik me uiteindelijk af wilde drogen bleek m’n badpak gescheurd, misschien omdat ik te dik ben geworden maar waarschijnlijker door m’n sleutelzoekerij.

Voor het feestje bij Niek en Fred leek het me een goed idee om m’n vouwfietsje te gebruiken. De kilometers zijn hier echter aanzienlijk langer dan thuis en bovendien bleek de hele weg tot aan Ribiers af te lopen. Daar had ik weinig profijt van vanwege de harde tegenwind, en ik besefte dat er voor de terugweg waarschijnlijk geen wind meer zou zijn. Niek e.a. wonen in een yurt tussen de appelboomgaarden en de rivier, een fantastische plek. Het was gezellig en het eten was lekker, en om een uur of elf wandelde ik bij fel maanlicht terug naar de weg. Het was schitterend! Geluiden van insecten, de geur van gras, zwoele lucht. Bovendien werd ik op de weg bijna meteen opgepikt door Stella en haar man (een Zuid-Afrikaan die eerst klaagde over corruptie, criminaliteit en racisme in Zuid-Afrika, om daarna te verkondigen dat Europeanen gebrainwashed zijn omdat ze volgzaam doen wat de overheden voorschrijven). Nog voor twaalf uur lag ik weer in m’n tent, met het vaste voornemen om vandaag niet te vliegen maar tja het zou wel eens de laatste kans kunnen zijn dus ik ga toch.