Teleurstellend vluchtje Aspres

From hero to zero – eergisteren maakte ik nog de blitz op de Chabre en vandaag zakte ik er genant uit bij Aspres. Het was van dat op-en-neer-weer en ik koos een ongelukkig moment, kon niks aanvangen met de piepjes die er wel zaten en maakte een flinke overshoot op het vliegveld. Waar ik nog op tijd was om Phil te waarschuwen dat het wel flink druk zou zijn met een grote groep parapenters en al even veel delta’s. Dus hij zegde de sleep weer af, en terwijl ik met Ruud de auto ging halen deed hij z’n boodschappen in Veynes, zodat we bijna tegelijk bij het plan d’eau aankwamen. Om voor de zoveelste keer te kletsen over de techniek en de psychologie van het vliegen. Twee dingen: dat ik behoorlijk inflexibel ben zodat ik altijd nogal wat verwerkingstijd nodig heb voordat ik toe ben aan een nieuw plan. Niet handig bij het landen. En dat je de manier waarop je vliegt, met alle fouten en gebreken, al gauw als je identiteit gaat zien in plaats van een fase waar je doorheen gaat. Ik ben een goeie starter en een slechte lander. Ik ben een matige tot slechte piloot die alleen in een ver verleden prachtige vluchten maakte. Ik ben een angsthaas die van groot terrein naar groot terrein vliegt. NIet bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, helemaal niet als ik vergeet dat ik ook best een goeie thermieker ben en zeker een goeie sleper. Of dat ik weliswaar wat paniekerig en lichtelijk ongecontroleerd land als de windzak naar beneden hangt en ik vrij laag op het vliegveld aankom, maar toch een fatsoenlijk circuit maak en alleen de neus even op de grond laat komen. Ik vind het gewoon altijd weer superlastig om niet alleen maar hyperkritisch te zijn over mezelf (en tegelijk opbouwend en ruimhartig voor anderen) en om vooral te letten op de dingen die ik echt goed doe.

Nadat ik gisteren m’n dag bijzonder slecht heb besteed – tent verhuisd van wespen naar wantsen, van fel licht naar snurkende buurman; naar Aspres gereden om Phil een mislukt vluchtje te zien maken in z’n carbon dragon; uiteindelijk niet met hem mee gaan zwemmen omdat ik hoopte dat het op Mison nog wat zou worden en de rest van de avond teveel gedronken en te weinig Frans begrepen bij het dinertje van Yves en Thierry – had ik vandaag gigantisch behoefte aan een stevig potje zwemmen. In het kleine plan d’eau van Veynes viel dat nog niet mee, ik voelde me als een vis in een kommetje en dat dan ook nog vrij warm en vol kinderen, maar ik kon toch even een half uurtje de spieren losmaken en het hoofd leeg. Een rustig avondje op m’n eentje, ook wel weer eens prettig, en nu ik een paar afleveringen van Het oog op morgen heb gedownload kan ik met een gerust hart vroeg naar bed.