Phil, Ata, Andy en ik waren vastbesloten om maximaal te dansen en de band was nog erg goed ook en het repertoire heel dansbaar. Zelfs het eten voor vegetariers was in orde. En ik belandde aan het meest internationale stuk van de tafels: Peter (Russisch-Frans), Daniel (Zwitsers), de Tjechen, Amerikanen, Brian en Louise (Engels-Frans), Phil (Iers), Jurgen (Duits) en de Rousselets (Frans) en in de verte natuurlijk Akira (Japans). Ik moest vertalen tussen Jean-Marc en Steve, omdat Jean-Marc toestemming wil de Millennium verder te ontwikkelen tot een goedkoop en eenvoudig klasse-2 lestoestel. Vertalen was niet alleen lastig vanwege mijn matige frans, maar ook omdat ik geen technische affiniteit heb met Swift-achtigen en omdat ik geen benul heb van ondernemen. Uiteindelijk vonden ze elkaar in de passie van het zeilvliegen.
Met na afloop giechelend en zoenend als een paar pubers de koplampen proberen te ontwijken, tevergeefs waarschijnlijk dus er zijn vette knipogen te verwachten bij de prijsuitreiking. Ik ga eigenlijk alleen maar om afscheid te nemen en omdat Tonio vroeg of we er asjeblieft willen zijn omdat de zaal vol officials zal zitten. Hopelijk gaan ze de weg naar de start verbeteren, duidelijk een heel groot algemeen belang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten