Van de Franse open in Aspres naar de Britse open in Laragne (30 km verderop)

 

de vrijwilligers

De ceremonie en het afscheid nemen was leuk, daarna moest ik nog inpakken en uiteindelijk lag ik rond een uur of twee in het meertje. Om daarna te vergeten boodschappen te doen zodat ik al drie dagen niks fatsoenlijks te eten heb. Op de camping in Laragne schoof ik Akira af op een superaardige Frans-Australier, waar ik ook m’n hangmat op kon hangen. ’s Ochtends gewoon weer vroeg op, briefing om negen uur en meteen naar boven. Ik zit in team ‘wings and a prayer’ met de Dotchins, net als een paar jaar geleden. Heerlijke retrieve, Andrew is een hoge pief in de Anglicaanse kerk en hij is nogal uitgesproken progressief. De eerste keer dat ik vader en zoon trof was op een veld vlakbij Serres, ze hadden allebei een goedkope dames-zonnehoed op met bloemen en lintjes. Erg grappig. Daar dan nog Nestor bij, een van de aardigste Colombianen die je ooit gezien hebt, en vanaf een uur geleden ook nog Jamie. Die heeft een appartement voor ons geboekt, helemaal te wauw, met een klaterende fontein en uitzicht op de Chabre.

Omdat ik de trackers doe en winddummy ben wordt voor mij de mooiste ring bovenaan het vlonder vrij gehouden, zalig. Ik hoef niet te rennen om een goed plekje te bemachtigen, ik lach om dustdevils en ik kan rustig iedereen persoonlijk z’n tracker brengen. Dat maakt het allemaal erg ontspannen en gezellig, beter dan als er voortdurend geroepen en geschreeuwd wordt op de start. Ik startte terwijl de briefing nog gaande was want het duurde me te lang, de lucht zag er waanzinnig goed uit en de voorspelling was dat het snel naar west zou draaien dus ik maakte haast. In een paar minuten zat ik in de wolk, met nog net wat zicht op blauwe lucht en door de mist kon ik de grond zien, en als ik niet aangetrokken had was ik er helemaal in gezogen wat niet erg was omdat het een heel beschaafd klein wolkje was. Ik vloog naar een volgende wolkje voorbij het landingsterrein, probeerde uit waar het het beste omhoog ging en genoot van het uitzicht en het vlieggevoel. Toen ik op een gegeven moment sink opzocht omdat ik wel klaar was, werd ik steeds weer opgetild en er ontsnapte me een kinderlijk “arrête!” alsof iemand me aan het kietelen was. Heel erg leuk en dat met een prachtige landing na en Thierry die m’n vleugel naar de kant droeg, zalig.

Voor John en Paul Harvey en een Duitser en Jindrich liep het allemaal slechter af, ook al viel het uiteindelijk dan toch weer mee. John viel en had een dusdanige wond dat ie gehecht moest worden, Paul startte slecht en moet z’n dure Atos afschrijven, de Duitser brak toch z’n nek niet zoals we dachten maar had alleen een gebroken schouder en Jindrich vloog z’n schouder uit de kom maar zette ‘m er zo weer terug in. Drie rigids en een niet-vlieg-ongeluk. Gevaarlijk die dingen.