Scoring

Heel vroeger maakten we fotoos van de keerpunten en dan controleerde de scorer de fotorolletjes om te bekijken of je de taak echt gevlogen had, en ook echt in de juiste volgorde. Daarna kwamen de instrumenten. Eerst de eenvoudige Garmin gpsjes, toen de veel kleinere Foretrex, en op een gegeven moment de echte vlieginstrumenten zoals mijn Compeo 6030. Daarmee ging je naar de scorer en je hing ‘m an een van de kabeltjes die de scorer aan z’n laptop had, zodat het igc-file in het scoringsprogramma (FScomp) geupload kon worden. Dat programma is een ramp vol bugs en lastige vinkjes, en de kabeltjes werken niet altijd, en je moet je instrument wel op menu zetten, maar uiteindelijk lukte het mensen als Brian of Phil of Connie altijd wel om je punten te laten berekenen.

Tegenwoordig gebruiken we trackers waarvan de federaties er een paar dozen vol kopen. Het zijn een soort grote luciferdoosjes met knipperende lampjes en onhandige knoppen waarmee SOS-oproepen kunnen worden gedaan en waarmee je passief of actief je positie doorgeeft zodat de piloot live gevolgd kan worden. Dat volgen doe je op je telefoon of laptop, met livetrack of Flymaster of Volando. De tracks worden wel een paar minuten vertraagd zodat wedstrijddeelnemers geen oneerlijk voordeel krijgen als hun teamleider doorgeeft waar anderen zitten.

 Aan het begin van de wedstrijd registreert de scorer een tracker per piloot en elke dag deel ik ze op de berg uit. Je kan het doen zoals Elena die ergens in de schaduw gaat staan en luid omroept dat piloten hun trackers moeten komen halen, maar al dat geschreeuw geeft stress en piloten blijven liever bij hun vleugel, voor als er een dustdevil langs komt. Dus Thomas Buck en ik sjouwen met de kistjes en trackerlijst rond om ze aan iedereen persoonlijk uit te delen en aan te zetten. Aan het eind van de dag leveren ze hun trackers in zodat ik ze kan opladen.

Dat is een vervelend klusje omdat er altijd wel slechte trackers tussen zitten zodat een piloot een andere moet toegekend krijgen. En omdat het laden moeizaam gaat. En omdat je dat allemaal niet goed kan zien. Dus ik was zaterdagmiddag uren bezig om alles te laden, te checken en de slechte trackers in een aparte tas te doen. En ’s avonds waren Karolina en ik nog eens uren bezig om namenstickers op de trackers te plakken en de lijst uit te printen. Iemand had de tas met slechte trackers per ongeluk mee de berg op genomen zondag, en toen de taak gecancelled werd wegens harde wind mikten de piloten hun trackers allemaal in die tas. Lekker dan, kon ik weer opnieuw beginnen. Bovendien zijn er altijd een paar die vergeten hun tracker in te leveren en daar zit ik dan de hele middag op te wachten. Ik stuurde een pissig berichtje over de chat en uiteindelijk zorgde Karolina er voor dat ze allemaal geladen zijn, dus vandaag zou het goed moeten gaan.

Het is dan wel veel werk maar ik vind het dan wel weer leuk om iedereen even te zien op start en om met de organisatie mee te doen. Ik krijg een t-shirt en hoef niet te betalen voor het feest, maar het belangrijkste is dat ik op de start op mag bouwen en als winddummy als eerste kan starten. En ik krijg veel aardige opmerkingen, dat doet ook goed. Zo doe ik toch mee met een goed georganiseerde wedstrijd ook al vlieg ik niet mee.

Het verschil tussen de Franse Open en de Britse is enorm, ondanks de ruime ervaring van Jean-Louis, Antoine en Manu. Nou zat het weer niet mee, zij gaan veel meer rigide om met de nieuwe veiligheidsvoorschriften, twee talen helpt niet en er waren meer dan honderd deelnemers. Maar Olly regelt elk detail ruim vantevoren en koopt gewoon een nieuwe printer als het moet, en Jenny is verpleegster en (top)militair tegelijk en Karolina is ook al zo’n doorpakker, en er wordt vooral ook veel gelachen. Waar de Fransen op elke regel laten weten wat de penalties zijn als je iets overtreedt, legt Jenny gewoon uit wat de bedoeling is en waarom en zegt ze dat ze er van uit gaat dat iedereen zich als een volwassene zal gedragen. Steekproefsgewijs zullen we toetsen of dat werkelijk zo is. Het lijkt mijn werk wel.