We bespraken mijn dilemma: het helpt alles als ik leer accepteren dat ik ouder en krakkemikkiger ben en dat ik gewoon dagelijks met m’n Fun top to bottom vlieg. Dat ik kan genieten van het starten, van een beetje ronddarren boven de berg en dan proberen een mooie landing te maken. Genieten van het buiten zijn met maatjes, van het spektakel van toppiloten die op goal landen, van de manier waarop iedereen me begroet en helpt. Zoals Jamie vaak zei: dit is gewoon de piloot die je bent.
Accepteren helpt. Maar het leidt ook tot een enorme onderschatting van mezelf, en het leidt er toe dat ik de ambitie, de uitdaging, de voldoening van tot het uiterste gaan heel erg mis. De enorme kick als je keerpunten en zelfs goal haalt. Het machtige gevoel als je tegen de wolken aangeplakt zit en het complete speelveld diep onder je ligt. Het met elkaar delen van ervaringen en lessen. Ik kan nog steeds volschieten als ik bedenk dat ik nooit meer ‘echt’ zal vliegen. Als ik het toch wel weer wil proberen komen de angst en de ongelukken onvermijdelijk ook weer terug. De kans dat ik ooit werkelijk goeie landingsvaardigheden zal ontwikkelen acht ik bijzonder klein. En ondertussen ben ik de overgang voorbij, zijn m’n ogen slechter, m’n spieren en botten zwakker, verwerk ik informatie langzamer. Net als iedereen, maar de toppiloten waren al erg goed toen ze nog jong en sterk en superfit waren en nu voegen ze er ontzettend veel ervaring aan toe. Dit is misschien wel de enige sport waar een 75-jarige goal haalt, waar de winnaars gemiddeld ouder dan vijfenvijftig zijn. Dat had ik ook gewild maar helaas, ik leg me er bij neer dat het voorbij is en dat ik mijn nieuwe rollen als winddummy en vrijwilliger speel.
Bedenk ook dat maar heel weinig mensen jouw ervaringen delen en dat de meesten, ook al zijn ze dertig jaar jonger, de “guts” niet hebben wat jij de afgelopen dagen hebt gedaan.
BeantwoordenVerwijderen