Slecht weer

Kathleen op de feignant

Dinsdag werd een herhaling van maandag: harde wind en geen denderende vooruitzichten. Maar omdat ik dagelijks de fouten van gisteren herstel zeulden Tyler en ik mijn Fun toch de berg op want je weet maar nooit. Maar toen ik met opbouwen begon kwam de eerste dustdevil al langs, dus ik pakte weer in. Kathleen besloot echter juist wel om op te gaan bouwen zodat ik alsnog pas na vier uur terug op de camping aankwam, toen de eerste deelnemers al op goal stonden.
Ondertussen maakte mijn Amerikaanse huisgenoot het zichzelf zo moeilijk mogelijk. Hij was in Talard airspace geweest, was zelfs op het vliegveld geland, dus net als vier andere overtreders moest hij het met een nul-score doen. Daar was ie zo ondersteboven van dat hij dinsdag thuis bleef en dat hij een formeel protest aantekende. ’s Ochtends zag ik Jenny meer dan een uur lang een soort therapeutisch gesprek met de man voeren en het protest werd ingetrokken. Je vraagt je af wat iemands motieven zijn om aan een wedstrijd mee te doen. Als huisgenoot is hij goed te doen, ik laat me niet teveel aan hem gelegen liggen maar het lijkt er ook niet op dat hij z’n eigen vrienden maakt hier. Dus toen Francoise en Christian gisteren kwamen eten moest ik hem wel betrekken. Dat leverde vooral verwarring op want hij spreekt geen woord over de grens en Francoises engels is ook al niet om over naar huis te schrijven.
De avond daarvoor was veel gaver geweest, bij Tim en Flic en de Balla’s en Darren, met Grant en Louise met hun fantastische jongens. Hoog op de heuvel van Lagrand, aan een grote tafel met uitzicht over het dal en mijn meertje en de bliksem rondom en heerlijk eten en ouwe verhalen.