In de bus legde ik aan Michel uit waarom ik volledig ben teruggeschroefd naar vliegen alsof ik het pas vorig jaar heb geleerd. Waardoor mijn comfortzone zo klein geworden is. Ik snap het zelf nauwelijks maar constateer dat ik geen enkel risico meer durf te nemen en dat ik volledig ben gestopt om mezelf een trap onder m'n kont te geven. Ik denk dat het verhaal vooral is dat ik al m'n zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, door verdriet, ongelukken van mezelf en van anderen, perfectionisme. Daar komen m'n frozen shoulders en overgang nog eens bovenop waardoor ik nu gewoon harstikke moe ben na een half uurtje vliegen.
Gelukkig vlieg ik dat half uurtje nog wel en het is goed voor m'n plezier dat het me helemaal niet meer kan schelen als het maar tien minuten wordt, zolang m'n landing maar goed is. Ik startte dan ook opnieuw veel te vroeg, tien over elf vanaf de lage noord, deze keer met heel weinig wind die naar het westen neigde waardoor ik haast had. Ik zocht wat naar termiek, kwam even vijftig meter boven start uit, maar verloor het toch en maakte een perfecte landing op noord. Liftend naar de camping werd ik opgepikt door een loodgieter met de grootste neus die ik ooit heb gezien die claimde een vriend van August te zijn geweest. Hij trakteerde me op de camping op een sapje in ruil voor een praatje en was teleurgesteld dat ik niet met zijn pastiche meedeed (nog voor de lunch!).
De rest van de dag was prettige herhaling van mijn gewoonten: vleugel ophalen hondje aaien, zwemmen, bijkletsen met Mart en 's avonds eten met Attila. Die na vijf uur richting het noordwesten voorzichtig aan het begin van het veld, met drogue, was geland wat kennelijk bij de Duitse rigidpiloten allerlei smalende opmerkingen opriep. Martin was enorm verontwaardigd omdat Attila natuurlijk niet alleen een wereldkampioen is maar volgens hem was het sowieso de beste landing van de dag. Het maakt zichtbaar hoe kinderachtig veel vrijvliegers zijn: wie vliegt het langste (in minuten haha), het hoogste, het verst? Ik vermoed dat het onzekerheid is waardoor ze het gevoel van superioriteit nodig hebben. Of zoals Scott tegen me zei: het enige verschil tussen jou en anderen die ook slecht landen is dat jij je niet druk maakt over de lengte van je lul. Er loopt een hoop ego rond in deze mannenwereld. En ik heb er zeker aan meegedaan, heb ook erg nodig gehad om te bewijzen dat ik minstens zo goed vloog als een ander, had het respect nodig van de mannen. Maar inmiddels krijg ik respect van de mensen die er echt toe doen, voor het feit dat ik ben blijven vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten