Zegt de ene planeet tegen de andere: "ik voel me niet goed, ik heb last van mensen." Zegt de ander: "ach dat gaat gauw over." Als je van Ager naar Laragne rijdt zie je tegelijk hoe waanzinnig schitterend de aarde is en hoe hard we bezig zijn het allemaal te vernietigen. Ik natuurlijk ook met m'n benzine-auto en nylon tentje. Tegelijk intens genieten van gieren, roofvogels, zwaluwen en verdrietig naar alle roadkill kijken en de enorme blokkendozen langs de weg.
Ik werd nadat ik driekwart had ingepakt ingehaald door m'n kater, dus eerst heb ik een paar uurtjes liggen zieltogen op de bank van het huis dat we om twaalf uur verlaten hadden moeten hebben. Paco legde een kauwe fles in m'n nek en Lara deed de afwas en net toen Jamie wegreed kon ik weer op m'n benen staan. Na een laatste zwem in het meer vertrok ik naar Frankrijk met het idee de Canards sauvages weer eens op te zoeken in Millau, waar ik nog nooit geweest ben. Maar toen ik vanochtend m'n tentje bij Perpignan had ingepakt zag ik dat er de komende dagen een stevige Mistral waait, in Millau nog erger dan in Laragne, dus reed ik toch maar door. Op de half lege camping (de Franse nationals zijn niet hier) had ik net een plekje uitgezocht en wie verschijnt daar? Martin! Supergaaf, hij was hier een dagje met Bettina om te fietsen en morgen vertrekken ze weer, maar vanavond kan ik in ieder geval met hen eten. Hij hielp m'n grote tent opzetten en na nog een uur uitladen en installeren was ik klaar voor een zwem in m'n favoriete meertje. Straks maar eens kijken of er nog meer bekenden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten