De twee periodes in mijn leven dat ik geen angst had vloog ik super. Toen ik net had leren vliegen was ik nergens bang voor omdat ik geen idee van de gevaren had. Ik deed wat mijn instructeur zei, ik was enorm gemotiveerd om te leren vliegen en door mijn bijziendheid liep ik heel wat schrammen en blauwe plekken op maar ik ben niet van suiker dus dat ging helemaal goed. Jammer genoeg droegen die bijziendheid, lessen met heel veel wind en matige instructie wel bij aan foute landingstechniek die ik nooit meer ben kwijtgeraakt.
Vanaf dat moment was er een opgaande lijn, ook al heb ik bepaald geen motorische talenten en mis ik het tactische inzicht dat je nodig hebt om lang in de lucht te blijven. Maar ik was gigantisch gemotiveerd en ambitieus: ik wilde net zo kunnen vliegen als ik kan fietsen. Om dat te bereiken deed ik veel aan krachttraining, sportpsychologische oefeningen, lezen en praten over vliegen en eindeloos aan m'n materiaal frutselen. Ik leefde en droomde vliegen en vanaf m'n eerste wedstrijd scoorde ik steeds beter. Totdat ik uit overmoed en impulsiviteit m'n pols brak en langzaam maar zeker steeds angstiger werd om te landen in kleine of schuine veldjes. Ik vloog nog steeds vaak prima maar het was niet denderend.
Door pijn en verdriet nadat m'n relatie uit ging was ik opnieuw nergens bang voor, niet uit onschuld maar omdat niks erger kon zijn dan het verlies van m'n lief. En dat hielp in de zin dat ik grotere afstanden vloog en meer keerpunten pakte die op onmogelijke plekken lagen. Ik maalde gewoon niet om het gevaar van onlandbaar terrein.
Toen het later weer beter met me ging en ik weer serieus belang stelde in m'n veiligheid had ik inmiddels meer wedstrijdervaring, Cameron was er om me fantastisch te coachen en ik vloog Litespeed en LitespeedS die een fijne handling hadden. Maar toen werd wel de balans tussen scoringsdrift en voorzichtigheid lastig.
Dat was een belangrijk onderdeel van de human factors workshop gisteren: motivatie, ambitie en (zelf)vertrouwen kunnen een kampioen maken, maar iets teveel daarvan en je krijgt ongelukken. Je vertrouwen moet altijd gebaseerd zijn op je vaardigheden, meteo en landschap en veilig verkeersgedrag. Vrijwel iedereen is bang in gaggles en drukte en de meeste ervaren piloten kunnen uitstekend het weer lezen. Maar ze misrekenen zich nog wel eens in het landschap en sluiten zichzelf dan op in onlandbare valleien en er komt heel veel zelfoverschatting voor.
De Zwitsers maken nu een veiligheids/human factors boekje speciaal voor hanggliders, in drie talen. In mijn ogen zou de CIVL meer kunnen doen aan publicaties over materiaal-gerelateerde gevaren, zoals de positie van de chutehandles ten opzichte van de achterkabels of sprogsettings of mijn lierrelease-automatische onderkabelavontuur. Dingen die niet van een fabrikant komen omdat ze niet gerelateerd zijn aan een specifiek merk. Fabio, safety official, is wel geinteresseerd in een nieuw format voor wedstrijdbriefings die dan misschien met safetyissues zouden moeten starten, in plaats van meteo of applaus voor de dagwinnaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten