Naar Calaf aerodrome

Ik wilde de laatste kans om een vluchtje te maken wel grijpen, maar tegelijk wilde ik erg graag op goal zijn voordat de eersten binnen zouden komen en bovendien was er toenemende wind voorspeld dus ik wilde zo vroeg mogelijk landen. Dat lukte bijna niet doordat het zo lifty was, elke keer als ik op circuit wilde draaien begon de vario te piepen. Met veel slippende bochten en rechtopstaand snelheid aantrekken kwam ik er uiteindelijk toch, maar ik had Jamie en de mannen al weg zien rijden. Ik vroeg Peter Siess om een lift maar hij moest eerst een uitgezakte piloot ophalen, dus we reden veel te laat weg. In Jochens Mercedes waarmee we de hele weg naar Balaguer Formule 1 reden en af en toe uit de bocht dreigden te vliegen. Ik concentreerde me maar op m'n telefoon. Waar ik zag dat de eersten al op final glide zaten: Rory voorop gevolgd door Arne en Peter Benes. Die laatste was wereldkampioen in Brazilie dus ik zou het leuk voor Rory of Arne vinden als die nou eens een dag zouden winnen. Dat gebeurde niet. Arne en Peter haalden Rory in en de laatste twintig meter ofzo won Peter het. Terug naar Rory zag ik dat hij nog maar 40 meter hoogte had, honderden meters van de goalcirkel. Ik moest er bijna van huilen zo jammer vond ik het, voor zo'n ontzettend lieve, vriendelijke, goeie piloot. Hij haalde het toch, op het nippertje. Toen ik 'm later sprak was hij er redelijk kalm over, geen Balasz die chagrijnig is omdat hij alleen maar vierde is. Of Atilla en Alex, uitgezakt.
Ik had een paar minuten de tijd om een aantal goallandingen te zien en toen wilden Jamie en de mannen alweer terug. In de auto was het stil en ik voelde dat er iets loos was maar wist natuurlijk niet wat. Thuis kreeg ik het hele verhaal, waarvan ik het afgelopen jaar stukjes en beetjes heb gehoord maar Jamie is er de vrouw niet naar om slecht gedrag uitgebreid met derden te bespreken. Maar inmiddels is ze zo getergd dat ze wil aftreden bij de CIVL. Ze heeft zich meer dan twintig jaar met hart en ziel voor het zeilvliegen ingezet. Wedstrijden georganiseerd, geleid, geassisteerd. Ze is ruim twaalf jaar vicepresident van het bureau en ze coordineert stewards en jury. Tijdens een wedstrijd is ze vrijwel non stop aan het werk om alles soepel, eerlijk en veilig te laten verlopen en buiten de wedstrijden om vergadert ze, schrijft ze voorstellen en notulen en ik weet niet wat allemaal. Er is geen detail of ze onderzoekt het niet, ze bespreekt verschillende benaderingen en weegt voors en tegens af. Het kost haar ongelooflijk veel tijd en energie, en frustratie sinds de enige betaalde werknemer van het bureau zich gedraagt alsof zij de baas van alles is. Vrijwel niemand ziet of begrijpt hoeveel werk ze er in stopt, ze krijgt er niet voor betaald, en regelmatig zijn er piloten die mekkeren over de travel club van CIVL officials bij categorie 1 wedstrijden wiens onkosten vergoed worden. Jamie doet wat ze doet om precies dezelfde redenen als ik destijds wedstrijdcommissie en bestuur deed en nu jury en launchorder: omdat haar hart bij hanggliding ligt en omdat ze van de piloten houdt. Zelfs van de piloten die niet aardig zijn. Ze heeft geen behoefte aan applaus of ontzag, maar potverdorie een beetje erkenning zou wel leuk zijn. En wat echt nodig is is solidariteit binnen het bureau. Dat is er niet, integendeel er zijn grote problemen van belangenverstrengeling (een relatie tussen een lid van het bureau en de werknemer, en dat lid van het bureau is commercieel directeur van Flymaster) en voortdurende valse beschuldigingen en publieke scheldpartijen op de socials gericht tegen concurrent Volandoo.
Ik ben er echt woest van dat het enige lid van het CIVL-bureau dat de belangen van zeilvliegen behartigt zich nu genoodzaakt ziet om met haar werk te stoppen. Haar kennende zal ze maar heel beperkt aan de piloten laten weten waarom ze zich genoodzaakt voelt om te stoppen maar verdorie, op z'n minst zouden piloten moeten weten wat ze de afgelopen jaren voor hen betekend heeft.