Laatste dag

 

De laatste taak was een hele lange en de laatste dag ook. Over de Sierra Ferrara, de allergaafste ridge waar ik ooit overheen ben gevlogen.
Ik had weer na afloop van alle starts naar beneden willen vliegen maar de wind was hard cross dus ik pakte weer in. Achteraf hoorde ik dat de landingen in het dal behoorlijk turbulent waren. Ondertussen was Zac ergens in het hooggebergte gecrasht, waarschijnlijk had hij alleen ernstige kneuzingen maar hij vroeg toch om in een ziekenhuis nagekeken te worden. Daardoor reden we niet naar goal, wat een zegen was want dat scheelde drie en een half uur in de auto. Ik probeerde ondertussen zoveel mogelijk pilotenhandtekeningen te krijgen op een poster voor Jamie, waarmee de piloten haar bedankten voor haar CIVL-werk. Daniel Velez die dat met een speech zou doen won de dag, ver voor Alex Ploner die als tweede binnen kwam. Peter Benes werd, na vijf jaar afwezigheid, opnieuw wereldkampioen. Arne stond op het podium! Ik geloof niet dat we ooit eerder zo'n goeie Nederlander hebben gehad.
Het eten, aan enorm lange tafels op het Plaza Mayor, begon om kwart voor elf. Ik wist iets vegetarisch te bemachtigen en ik besloot het niet non-alcoholisch te houden, waar ik nu natuurlijk spijt van heb. Desalniettemin was het prachtig allemaal. De ceremonie duurde niet langer dan anders (toespraken van sponsors, burgemeeste en Andy, top tien rigids op het podium, volkslied voor de winnaar, beste drie teams, daarna een herhaling voor de flexies, foto's), daarna vuurwerk dat erg lang duurde en toen wist ik Juaki te overtuigen om Daniels speech voor de band te doen. Gelukkig, want toen de band eenmaal begon te spelen liep de helft weg en de andere helft danste en feestte en viel elkaar in de armen. Mogelijk voor de laatste keer want de piloten zijn overduidelijk te oud om nog veilig zo'n categorie 1 wedstrijd te kunnen vliegen. En met de jonkies heb ik zelf niet meer gevlogen.