Ik ben er

Rod aan de slag met mn gliderrider

Conrads huis

Zaterdagochtend werd ik na een goeie slaap wakker met het geluid van de vogels, genoeg om meteen heel gelukkig te worden. Omdat ik me redelijk fris voelde vertrok ik direct na een uitgebreid (volledig Hollands) ontbijt omdat Rod had gezegd dat ik zaterdagochtend of zondagmiddag kon komen. Het ging, maar ik reed als een heel onzeker omaatje dus ik kwam pas twee uur later dan beloofd aan. In een prachtig cederhouten huis op een sprookjesachtig begroeide berg bij een bijzonder leuke man. Als ik terugdenk aan de middag lijkt het net of ik hem als een prinses op de erwt om mijn pinkje wond - hij maakte een geweldige lunch, hielp me de nodige onderdelen kopen en ging vervolgens aan de slag met boor en zaag om het door mij bedachte houten neusrek in elkaar te fabrieken. Heel veel beter dan ik zelf had kunnen doen en omdat ik dankbaar was hakte ik - na weken twijfelen - de knoop door en besloot de Litespeed mee te nemen want hij wilde er erg graag vanaf. Maar toen ik eenmaal onderweg was met het toch wat gammele rekje en de tien jaar oude vleugel waar ik zeer waarschijnlijk geen meter op zal vliegen en het harnas van Rohan waar ik uiteindelijk toch niet op durfde vertrouwen (dus ik heb alsnog m'n eigen harnas meegenomen) realiseerde ik me wel dat dit dus allemaal volkomen overbodig was. En duur want de auto zuipt benzine alsof ie lek is. Maar goed het was wel een bijzonder leuke ontmoeting en ik heb wel een neusrekje nu.
Rod hielp me een motel te reserveren, gelukkig want alles zit vol omdat dit wiekend de zomervakantie begonnen is. Hij stond erop dat ik naar Yamba ging omdat het uitzicht zo mooi is, maar toen ik vanmorgen met m'n provisorische ontbijt langs de ocean pool liep was het fris en bewolkt en inderdaad begon het te gieten toen ik m'n koffie stond af te rekenen. Het voordeel van Yamba was weer wel dat ik vandaag Newcastle bereikte, net aan want ik begon zo'n tweehonderd kilometer voor de eindstreep toch wel erg last van de jetlag te krijgen. En kramp in m'n voet want de cruisecontrol is kapot. En een stijve nek van de spanning over het rekje en of dat zou houden. Maar tegen de tijd dat ik Helenstreet opdraaide was ik wel gewend aan het links rijden en het zware schakelen. Ik zag geen huisnummer maar zodra ik een skelet zag rondslingeren wist ik dat dit het moest zijn. Het is prachtig, sfeervol, een doolhofje van slaap- en woonkamers vol grappige en kleurige troep. Heerlijk. Conrad woont antikraak want het zal worden gesloopt, erg jammer maar ik hoop dat hij z'n typische sfeer gewoon meeneemt naar een volgend adres.