Settling in

de praktijk is nou juist precies wel onmiddellijke hulp

Dinsdag bracht ik Conrad met zijn drie prachtige maar verwende prinsesjes naar Sydney, wat meteen het verschil tussen daar en hier zichtbaar maakte. In Sydney is het ontzettend druk en het verkeer is vrij hectisch, ondanks de kilometerslange tunnels. Maar de auto's zijn er wel kleiner dan in Newcastle. Al die trucks en utes en suv's geven Newy het aanzien van een mijnbouwersstad. Maar hier rondrijden is een stuk relaxter dankzij de brede straten en hoffelijke chauffeurs. Hoffelijkheid is één van de redenen dat ik hier zo graag ben. Ik moest een simkaart hebben om te kunnen bellen, werd door google maps naar een telefooncel (die staan hier nog en het bellen is gratis!) gestuurd, liep een computerzaak binnen en de man aan wie ik vroeg of hij simkaarten verkocht liep met me mee naar het postkantoor.
Na een uurtje pielen werkte de telefoon nog steeds niet dus ik besloot om dan maar zonder te bellen naar de autowerkplaats te rijden, vijftien kilometer verderop en ze hadden me dringend verzocht eerst te bellen. Desalniettemin werd er meteen plaats voor me gemaakt toen ik onaangekondigd aankwam, en een mechanicien trok er ruim een half uur voor uit om uit te zoeken wat er met m'n cruise control aan de hand is. Gratis. Vervolgens reed ik naar de Telstrawinkel in Kotara waar het personeel ook weer out of their way gingen om me te helpen. Niet dat het hielp: m'n Fairphone staat gewoon geen Australische sim toe, dus uiteindelijk moest ik alsnog een nieuwe telefoon kopen.

Rond alle boodschappen heen geniet ik van de pool, met Nic naar het strand, eten met Selmsy. Op donderdag wordt de pool schoongemaakt en kan je 's ochtends niet zwemmen. Dan maar huishouden, lezen, Karl of Billo of Neva of JOD opzoeken. En een stuk fietsen, met helm en al want een boete trek ik echt niet meer en bovendien ben je hier toch wel erg kwetsbaar als fietser.