Practice day

In de afgelopen vijfentwintig jaar heb ik twee keer een week vakantie opgenomen voor iets anders dan vliegen. Een keer om een voormalig vliegmaatje in Nieuw Zeeland op te zoeken en met hem te gaan surfen, en een keer omdat Lon zijn vijftigste verjaardag in Californië vierde. Maar verder kan ik me geen uitstapje herinneren zonder m’n vleugel en m’n harnas en de bereidheid om duizenden kilometers rond te rijden op zoek naar een geschikte startplaats. Vijfentwintig jaar is de helft van mijn hele leven. eigenlijk m’n volledige volwassen leven. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat mijn leven anders kan zijn, ik kan het me niet voorstellen en ik wil het niet. Dus ik verzet me nog steeds tegen het verraderlijke lijf en ik verwacht nog steeds dat ik van dit absurde proces van ouder worden zal herstellen, zoals ik altijd van iedere kwaal en blessure hersteld ben.

Toch begin ik gelukkig steeds beter te accepteren dat ik nooit meer hetzelfde zal worden als ik altijd was. Fit en sterk en altijd startklaar. Vandaag is het me goed gelukt om nauwelijks te treuren omdat ik de berg niet af kon, terwijl ongeveer de helft van de deelnemers een leuk vluchtje maakten toen de dag gecancelled werd vanwege dreigende regenwolken. Ik had sowieso m’n vleugel niet meegenomen omdat ik nauwelijks begreep wat het programma zou zijn – ik ben de enige in de staf die geen Italiaans verstaat. We bleken om kwart voor acht naar Meduno te rijden (een rit van twee uur) en onderweg werd ik kotsmisselijk van de esigaret van een medevrijwilliger, en misschien ook wel van het slaapgebrek en de verdacht gistende smoothy in mijn niet-meer-zo-koelbox. Eénmaal boven kon ik weinig doen en uiteindelijk reed ik met de Franse teamdokter terug. Tot nu toe levert de WK me wel precies wat ik er van verwachtte: geen vliegen, vroeg opstaan, laat eten, en heel veel gezelligheid.

Inschrijvingsdag

Het sfeertje hier doet sterk denken aan de el cid-week in Leiden, met de illusie dat de hele stad van ons is. Overal zie je piloten, auto’s met vleugels op het dak, posters met het logo van de WK. Ik zat vanmorgen al vroeg koffie te drinken op het plein. Nog meer teams dan gister al arriveerden, iedereen kwam even groeten en het terras raakte gestaag vol met piloten. Supergezellig. Vanmiddag een uitgebreide stafbriefing inclusief fotoos van de juiste wijze van kabelhulp geven en procedures bij een push. Uitstekend, ook al was er geen t-shirt meer voor mij (draag ik toch zelden dus daar valt mee te leven) en ook al sta ik elke dag ingepland van ’s ochtends kwart voor acht tot en met de avondbriefing.

Ik kwam Gianni tegen, mijn persoonlijke chauffeur en fotograaf, hij troonde me mee naar de foto-expositie en maakte duidelijk dat de plaat met de voltallige staf van vorig jaar na afloop voor mij is. Zo lief. Ook al had ik liever zijn fotoos van de piloten gehad dan zijn tientallen kiekjes van mij...

WK-voorbereidingen in Tolmezzo

goodybags

Barbara

pizzeria Vesuvio

Elke keer weer is het allerleukste van wedstrijden, tenminste als je niet zelf meevliegt, de dag van aankomst. Heerlijk om iedereen weer te zien, te knuffelen, een klein praatje te maken, binnen een paar minuten weer grappen en verhalen. Eerst Jamie die me kwam zoeken toen ik niet meteen naar het hoofdkwartier kwam. Barbara natuurlijk en Bernardo. De Brazilianen, Nene en een paar nieuwe gezichten en ene Fabiano in Mario’s plaats. Tanno, de Britten, Gordon heeft een probleem met z’n stem en nou klinkt ie helemaal als een enge kinderlokker. Grant, Andy, Dave, Darren en ze hebben weer hetzelfde aardige meisje als chauffeur. Ik was helemaal blij verrast om Rory te treffen met een leuke vriendin, Evan en Tyler en een paar Noren en Zweden en toen kwamen de Australiers en het Duitse team tegelijk. Voor het eerst sinds jaren Regina weer eens in levende lijve gezien, en Roland nog altijd dezelfde. En net toen ik aangeschoten begon te raken kwam Gunther met z’n twee jonge volgelingen langs. We zijn er weer. Vanaf mijn moeders huis kwam ik mooi in de avond aan bij de vrienden van Kirsty waar ik kon slapen, gelukkig maar want het regende de hele weg keihard en het was koud ook. Geen weer om leuk in m’n tentje te kruipen. Vanmorgen hadden we alle tijd om gezellig te ontbijten en Kirsty’s harnas in het laatste gaatje in m’n auto te proppen, binnen enkele uurtjes zaten we in Tolmezzo. We waren precies een halve minuut binnen toen we aan het werk werden gezet, tasjes vullen voor de deelnemers en toen dat klaar was kon ik Kirsty bij haar hotel droppen en zelf naar het mijne, waar ik een prima kamer heb op redelijke fietsafstand van hq. Trudy is er gelukkig en zij zal de startorganisatie weer voor haar rekening nemen, zodat ik alleen maar het simpele werk hoef te doen. Bovendien liggen de nummers er nu al, en ook nog goed, dat zal een hoop stress schelen.

filmpjes enzo hier