Regen

 

het huis is in duizendnogwat gebouwd en al generaties in de familie

ezels in het bos

Onweer davert door het dal, regen en rivier ruisen oorverdovend. Peter en Natasja wonen boven, Peters moeder hier op de benedenverdieping, en ik ben zojuist vanuit de tuin naar Luka’s appartementje gevlucht met een zalig boek waar ik me heerlijk in kan verliezen omdat er toch niks anders mogelijk is. Het zou ook nog wel even zo door kunnen gaan want van ons gezelschap van vier haken er nu twee af door landingsongelukken. Henk heeft aangekondigd dan maar bij z’n vriendin te blijven in Cortina in plaats van kamp op te slaan bij de Kronplatz. Ik geniet van een paar dagen helemaal niks doen. Op een ochtendwandeling na dan, we zouden paddestoelen gaan plukken maar er waren ons mensen voor geweest dus meer dan een handjevol was er niet meer. Voor mij maakte het niet uit, ik liet me door het hondje de hele berg oversleuren en leerde dat je hier absoluut niet midden door de bergweitjes mag lopen, omdat het gras en de bloemen veel te kostbaar zijn als veevoer.

Dolomiten

 

Ik had geluk dat de receptie nog nèt tien minuten na sluitingstijd toch nog open was, en dat ik het allerallerlaatste plekje kon krijgen. Ik had dan wel weer pech met dat plekje, de hele nacht auto’s die dwars door m’n tentje reden, snurkers, kerkklokken pal boven m’n hoofd ieder kwartier, laat spelende kinderen. Onweersverwachting terwijl ik het moet doen met ofwel een waardeloos minitentje ofwel m’n paleistent die ik echt niet in de stromende regen wil staan opzetten. En Peter in onzekerheid of hij wel naar huis zou komen en ik dus bij hem kon bivakkeren, en Jack Henk en Eppo vrijwel incommunicado met alleen een suggestie van Henk om ‘het landingsterrein’ te gaan bekijken. Wat ik suf genoeg nog ging doen ook, al had ik kennelijk de start ingetypt dus ik was al halverwege de berg op met een doorkokende motor toen ik me realiseerde dat ik daar geen landing zou gaan vinden. Een uur twijfel volgde, gelukkig was er een gruwelijke file zodat Waze me de geitepaadjes op stuurde en bij mij eindelijk m’n verstand weer aansloeg. Ik plempte de auto langs een bospad en stiefelde dwars door verrukkelijk geurende alpenweitjes het bos in. De weitjes staan vol met minstens twintig soorten bloemen, vol insecten en sprinkhanen (die had je vroeger overal, ik realiseerde me vanmiddag dat ik ze al jaren niet meer gezien heb) en vogels. Mussen, dat viel drie jaar geleden ook al zo op. Mussen die elkaar naar het leven stonden zo te horen, toch een interessant tafereeltje. Net toen ik op een bankje zat te verzinnen wat ik nou moest doen met drie dagen onweer in het vooruitzicht belde Peter dat ik bij hem kon. Natascha liet me binnen. De logeerkamers zijn omgebouwd tot een compleet appartement voor z’n zoon maar die is er nu niet dus nou mag ik er in. Peter was toen ie thuis kwam te moe om sociaal te doen en ik ook eigenlijk, dus ik heb met m’n vouwfietsje een paar keer op-en-neer naar de auto gereden, slalommend tussen de toeristen door, om wat bagage op te halen, een uurtje in de tuin zitten lezen en net te laat m’n boodschappen gedaan. Nat genoeg om me beter uit te kleden dus nu zit ik superdelux aan een koud biertje en nul verplichtingen.

Op vliegvakantie

 

M’n verbouwing startte in maart en verliep voortvarend, totdat de vloer te laat werd geleverd terwijl Yoeri al met volgende projecten aan de slag ging. Vanaf dat moment kwam hij alleen nog maar af en toe en dan steeds voor een uurtje ofzo, het schoot niet op. Daardoor drong het dinsdag niet eens echt tot me door dat hij helemaal klaar was toen hij ging zitten en een biertje accepteerde. Gewoon af! Ik heb een geweldige nieuwe keuken en ik hoef m’n vakantie niet verder uit te stellen omdat er nog dingetjes zijn. Dus na een ‘vakantiecheck’ van de auto – een aanbieding die me wel heel gunstig leek – laadde ik de brik vol met al m’n speelgoed en trok ik overal de stekkers uit. Ik mocht niet eerder dan acht uur ’s avonds bij Ruud zijn dus ik verzon nog wat klusjes voor mezelf maar wegens die affe keuken was er eigenlijk niks meer te doen. De krant uitlezen dan maar.

Twintig minuten te vroeg stapte ik in de auto en twintig seconden later wist ik dat het mis was. De motor hortte en stootte en het gekke helikopterlampje brandde, exact zoals ze in de garage voorspeld hadden. Ze hadden gezien dat er een of andere slang niet goed aangesloten zat maar ze hadden natuurlijk weer geen idee hoe ernstig het was of hoe snel het fout zou gaan. In overleg met hen besloot ik de slang bij de eerstvolgende gelegenheid te vervangen, maar niet nu want dat zou minstens een dag vertraging betekenen. Terwijl Ruud al kaartjes voor een museum heeft gekocht en ik vrijdag in Oostenrijk wil zijn om naar m’n harnas te laten kijken.

Tegen beter weten in de wegenwacht gebeld, maar terwijl ik daar op zat te wachten begon het door te dringen dat ik beter toch maar een of twee dagen langer thuis zou kunnen blijven en dan half Nederland weer afbellen om een afspraak te regelen met een garage, dan dat ik opnieuw met een haperende kar onderweg zou zijn. Ik baalde enorm maar begon toch maar uit te laden. Peter en Thomas eigenlijk, gouwe buren!

Maar de wegenwachter zag op z’n tablet dat het iets heel anders was dan een losse slang, en hij had heel toevallig nou net het benodigde onderdeel bij zich. Binnen een paar minuten was de motorstoring verholpen, hadden de buren de vleugels weer opgeladen en was opnieuw alles uit de koelkast in de eski. Om twaalf uur arriveerden we zonder verdere problemen bij Ruuds huisje in Nijmegen en een glas rosé later lag ik te ronken. M’n vakantie is begonnen!

Bruneck, vrijdag 23 juli

Ondanks de gebruikelijke baustelle files reed ik toch lekker door, na een ochtend Limburgs museum in Venlo. Voorbij Nurnberg vond ik een ‘natuur’camping waar ik voor negentien piek een plekje op de mest kreeg, geen drinkwater geen douchewater geen electriciteit geen wifi en totaal geen zicht op de meren omdat de oevers compleet dichtgebouwd waren met stacaravans en volkstuinhuisjes met schuttingen! en hekken!! Ik kreeg dus precies niks, was ik toch maar blijven wildkamperen op een schitterende plek aan de rivier. Never mind een paar uur later was ik in het Zillertal waar Manfred van Skypoint mijn harnas beter afstelde. Ik kan nu weer m’n angle of dangle veranderen en er zit meer schuim onder m’n voeten en de beenbanden zijn strakker en ik weet voortaan hoe ik m’n chutepinnetjes kan borgen. Had Tom me ook allemaal kunnen uitleggen alleen mocht ik door corona veel te lang niet naar België. En als de hoogte nog niet goed is maakt Manfred een nieuwe hangloop voor me, dat is toch net iets makkelijker in direct contact af te spreken.

Daarna was het nog maar drie uurtjes naar Bruneck, waar ik het allerlaatste plekje op de camping nog net tien minuten na sluitingstijd kreeg. Niet ideaal en m’n nieuwe minitentje is gewoon niet hetzelfde als het ouwe, snif ik ga toch nog proberen de gebroken balijn te repareren. Ben zeer gehecht aan het ding, dat in een handomdraai klaar staat en ingepakt is, precies mijn maat en ik heb er mee op de gekste plekken gestaan zonder lekkage. Dat moet ik van het nieuwe ding nog maar zien.

De anderen kunnen dus sowieso niet naar dezelfde camping komen en bovendien ga ik mogelijk bij Peter logeren. Al heeft zijn boezemvriend (en zelden zag ik twee mannen die zo ontzettend boezemvrienden zijn terwijl ze allebei met een vrouw getrouwd zijn) vandaag een ernstig ongeluk gehad dus het zal misschien een veel te droevige toestand zijn. Eerst maar eens slapen, dat hou ik volgens mij zeker vierentwintig uur vol.