Harde wind op Famara

Over maandag is niks te vertellen maar het werd wel laat. Had ik kunnen weten. Ik sluit aan bij de ophaal van een groot wedstrijdteam, dan ben je dus de hele avond aan het rondrijden sjouwen en wachten op elkaar en het is half tien voordat er tijd is om aan eten te denken. En dat op zo’n piepklein eilandje dat alle keerpunten in een straal van twintig of dertig kilometer liggen. Never mind, ik heb Cedric gevraagd of hij het goed zou vinden als Christian en ik voortaan gaan zwemmen terwijl hij nog slaapt. Ik heb de Piuma opgebouwd en m’n harnas in orde gemaakt. Ik heb met Jean-Yves kennis gemaakt, onze chauffeur wiens kanker niet meer zal genezen en die door z’n ziekte niet meer delta kan vliegen. Hij heeft er de kracht niet meer voor, dus hij vliegt nu maar ulm maar hij mist het echte vliegen vreselijk.

De wind draaide wel een graad waardoor ie rechter op de helling stond maar het bleef heel hard en de Piuma is aan de grote kant voor mij. Met vereende krachten pakten we ‘m in zo ongeveer een half uur voordat het veilig zou worden voor mij. Dat voorzag ik ook wel maar ik had het geduld niet meer om nog langer te wachten. Nadat we de hele bubs in de bus hadden en de instrumenten uitgelezen wilden de jongens naar de Chinees maar gelukkig besloot ik op het laatste moment thuis te blijven. Al werd ik natuurlijk wel wakker door hun thuiskomst midden in de nacht, waardoor ik alsnog een gebroken nacht heb gehad.

Filmpje van Boris de Kroaat

Siteseeing

 

Met m’n kater en m’n verkoudheid miste ik gisteren niks toen het niet vliegbaar bleek. We scharrelden wat door Costa Teguise en na de lunch thuis reden we oohh en ahhh roepend naar Femes, het zuidelijkste puntje van het eiland. Langs extreme lavavelden en schitterende vulkaankegels die in het typische eilandlicht oranje en zwart en rood oplichtten. We waren alledrie even enthousiast en bleven de auto maar stil zetten om nog weer een foto te maken.

Cedric herinnerde zich dat de weg naar de startplek bij de antennes ‘goed’ was maar het bleek een slipperig grindpad. Christian moest een paar keer uit het rijdende huurautootje springen omdat we anders niet omhoog kwamen. Lachen gieren brullen maar na de vaststelling dat het een schitterende startplek is maar te hard waaide om er nu gebruik van te maken, besloot ik wel naar beneden te lopen. Zelfs dat was glijden af en toe dus ik was opgelucht dat de jongens me pas bij het asfalt inhaalden. Achteraf bleek dat een klein groepje wel had gevlogen, een stuk lager dan waar wij waren en vanaf een start waar onvoldoende ruimte voor meer dan een paar delta’s is.

We reden direct naar de baai bij Playa de los Charcos waar het er nogal stormachtig uitzag. Toch bleek de watertemperatuur heel aangenaam en er waren meer vissen dan ooit, die kwamen waarschijnlijk schuilen voor de wind.

’s Avonds namen Guy en Rosaline lappen vlees en broccoli mee voor bij de hutspot en nog voordat ze weg waren viel ik in slaap. Dat is even lastig omdat mijn bed in de woonkamer/keuken staat, dus ik kroop in het extra bed op Christians kamer maar dat bleek niet echt nodig. En nu ben ik lekker vroeg en bijna niet meer verkouden klaar voor Famara!

Tahiche

 

voor het eerst dat ik begrijp wat er mis kan zijn met culturele toe-eigening

Costa Teguise

We zijn allemaal een beetje hangerig. De inschrijving was wijnovergoten, het waait te hard om te vliegen en ik ben nog steeds snipverkouden. Toch ben ik harstikke blij om hier te zijn en overal vriendjes tegen te komen. Vlieg- en zwemspullen in de auto, de zorgzaamheid van Christian en wifi in het appartement. Als een schaap sjok ik achter de jongens aan, ik heb geen zin om na te denken en met drie groepsleiders in het franse team moet dat ook vooral niet. Ik begrijp toch niet hoe de discussies verlopen dus ik hou me er gewoon buiten, als we gaan zwemmen hoor ik het wel.