André is gisteravond gearriveerd dus nu zijn we compleet. Het begint ook allemaal te gebeuren, gisteren eindelijk de eerste trainingsdag. Slepen op vliegveld, heel apart. Als je een misstart maakt glij je met je bottombar en benen over het asfalt, pijnlijk. Koos heeft elke sleepstart die hij hier in Amerika maakte eerst een breukstukje-breuk, en ja hoor gisteren ook en daardoor crashte hij nogal hard (wel op z’n voeten gelukkig). De vleugel is een beetje beschadigd en we moeten nog bekijken of z’n leading edges in orde zijn. Daarna heeftie wel een paar uur gevlogen, terwijl het voor mij echt veel te licht was om boven te blijven. Nou ja ik hang toch ook echt te laag, vandaag ga ik een lus in m’n hangloop maken en hopelijk kan ik dan iets beter de lucht voelen en ook wat preciezer sturen. Ik heb in elk geval drie prima sleepstarts gemaakt, mij gaan ze niet meer vertellen dat ik weer naar huis kan (de wedstrijdorganisatie is zo panisch voor ongelukken dat ze nogal agressief voortdurend lieten weten dat iedereen die niet netjes achter de tug zou blijven zonder pardon en zonder refund -$ 700 – zou worden weggestuurd.
Afgezien van de gigantische kosten en de suboptimale organisatie (arme Heather, zij is steward dus zij heeft een waslijst van eisen en dus potentiële conflicten met David Glover) begint het wel erg gezellig te worden en de grote-wedstrijd-sfeer zit er al een beetje in. Ik denk dat de meeste deelnemers (110 aan de pre-WK, 5 rigids, 10 single surface en nog een twintigtal in de sportsclass) hier in het Whitten motel zitten, dus de ontbijtzaal zit weer helemaal vol piloten en iedereen loopt voortdurend langs je raam. Ook in de WalMart bots je tegen de piloten op terwijl je daar gemotoriseerde rolstoelen moet gebruiken om de enorme afstanden te kunnen behappen. Nou ja, als je wat ouder bent dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten