Rome

De twee raarste dingen vandaag: in de trein zitten nog voordat er een briefing is geweest, alsof ik zo zeker weet dat het niet vliegbaar wordt vandaag. En de hele dag geen woord spreken, behalve om een kaartje te kopen en koffie te bestellen. En net, in de pizzeria, om een meneer af te poeieren die ook alleen was.
Na twintig jaar ben ik maar weer ns door Rome wezen rondlopen, ik ben er doodmoe van maar het was wel de moeite waard. Over twintig jaar weer. Het is een goeie stad, groot, druk, vol. Alle lagen geschiedenis aan het oppervlak, ongeordend door elkaar. Hordes toeristen; we nemen gewoon de complete stad over. Jongeren op scooters met minijurkjes aan en dan hele grote ronde zwarte helmen op. Getoeter, sirenes. Het Sintpietersplein was weer enorm, het badhuis kolossaal, de kerken protserig, de ijsjes overpriced en de Tiber stonk. Al viel het trouwens erg mee met de stank, het verkeer was aanzienlijk minder erg dan twintig jaar geleden en de straten waren schoon. Het was ook niet verschrikkelijk heet, dat scheelt. Ik had een ov-dagkaart dus ik probeerde met behulp van willekeurige bussen te verdwalen, maar de plattegrond en de herinnering maakten dat onmogelijk. Ik heb het allemaal weer gezien, genoeg, ik weet weer dat ik liever ga buiten spelen of naar Azië.