Sprogs

Drama, die sprogsmetingen. Een paar jaar geleden, bij de EK in Greifenburg is het begonnen, en ik weet eigenlijk niet meer wat de aanleiding was. De DHV wilde plotseling regels over de sprogsetting waarbij wedstrijdpiloten met punten of uitsluiting zouden worden bestraft als de sprogs te laag staan. De CIVL was gelukkig iets voorzichtiger met regels en straffen, iets professioneler in de pogingen om veiligheid te bevorderen. We hadden eindeloze discussies over de manier om vast te stellen waar de veilige grenzen van sprogs überhaupt staan, hoe je zou kunnen meten of sprogs wel of niet in een veilige hoek staan, hoe je piloten ertoe kan bewegen ze niet te laag te draaien (om minder pitch en meer performance uit hun vleugel te halen), hoe je het eerlijk kan houden zodat er geen wedstrijdpiloten unfair voordeel halen uit extreme settings. De discussies waren in zichzelf al prima voorlichting, en daarnaast gaven Gerolf en Dennis les over vleugel configuraties, aerodynamica, veiligheid en performance. Bovendien werden alle sprogs (vrijwillig) gemeten, anoniem gepubliceerd, en piloten die overdreven lage settings hadden kregen het dringende advies ze omhoog te draaien. De dag dat Ricci verongelukte, mede als gevolg van z’n extreme settings (en hij draaide met vol vg in een gigantisch turbulente bel) had ik net mijn sprogs omlaag gedraaid, en dat maakte me een stuk veiliger. De DHV-certificeringssettings voor een LitespeedS 3 maakten de vleugel erg zwaar in de bochten, zodat schrapen in turbulente lucht levensgevaarlijk werd.
Afijn, door Riccis ongeluk, Duitse drammerigheid en een FAI die hysterisch werd van alle (parapente)ongelukken kon de CIVL het niet volhouden om degelijk, effectief, goed beleid te maken. Het moest dus snel en simpel, dus met voorschriften, controles en straffen.
Gisteren begon het meetcircus, met een beetje geluk was je er in drie uur doorheen. Ik hoef natuurlijk niet, omdat ik niet meedoe en omdat ik een kingpost heb. Maar Cameron, met z’n nieuwe, pas een maand gecertificeerde Airborne Rev 14,5 was de lul. Hij had zich ook niet voorbereid, niet gecheckt wat de settings precies moesten zijn, of de organisatie de limits had, hoe de zijne stonden, maar ik had vooral medelijden met hem en met mezelf. Zeven uur in de bloedhete sporthal, twee keer op- en afbouwen, skypen en telefoontjes naar Australie waar iedereen naar bed ging en zenuwachtig overleg met Dennis en Thomas, en nou zijn de officiele getallen er nog niet. Hij moest z’n outer sprogs een complete slag omhoog draaien, en ik hoop dat ie dan nog net zo fijn vliegt als daarvoor. Je kan zien hoe gelukkig hij is met deze vleugel, hij vliegt de sterren van de hemel, gecoordineerd en zeker. Aan de andere kant, ik ben wel blij als ik zeker weet dat ie een veilige vleugel vliegt, en Camo haalt zelfs met een houten deur nog wel goal. Hopelijk kunnen we het vandaag uitproberen, want gisteren waaide het veel te hard om te gaan vliegen. Ik heb m’n boekje uitgelezen, slap geouwehoerd, en alleszins de dag compleet aan me voorbij laten gaan. Vandaag beter.