Steeds dieper bungel ik onderaan de scoringlijst. Gisteren
was het huilen, vandaag heb ik vooral zin om iemand dood te slaan ofzo. Mezelf.
De hele vlucht duurde misschien twintig minuten, en ik ben rechtstreeks van de
start naar hq gevlogen. Zoals altijd draaide ik eerst fijn met Jamie omhoog,
tot 1800 meter, bleef daarna een tijdje rondeikelen terwijl anderen wel hoger
kwamen, en vond uiteindelijk de enige heftige sink in het hele gebied. Binnen
seconden zat ik zo’n honderd meter onder start en ik had geen idee hoe hoog ik
weg zou moeten steken om nog veilig de bombout te halen. Maar ik had er ook
geen enkele fiducie in dat ik nog weer omhoog zou kunnen krabbelen. Ik kwam dus
veel te hoog aan maar ik geloof niet dat ik het met langer pielen wel gered zou
hebben. M’n landing was goed.
Inmiddels realiseer ik me dat ik gewoon niet goed termiek.
Meestal ga ik goed omhoog met iedereen, tot een inversie, en daar kan ik dan
vaak maar met grote moeite doorheen. Zodra ik strakker moet centreren gaat het
mis, ik draai vlakke grote wijde bochten. Daarmee voel ik het beste wat de
lucht doet, en als ik strakker moet draaien dreig ik al gauw in de bocht te
vallen en heb ik het gevoel dat ik nauwelijks nog controle heb. Dat gaat goed
als ik de ruimte heb, maar niet hier.
Ergens is het vooruitgang. Tot nu toe was m’n enige relevante
probleem m’n landingsstress. Pas nu het landen best aardig gaat begin ik me
druk te maken om het volgende probleem, beter termieken. Daarna komt tactiek,
route kiezen, versnellen en vertragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten