 | |
| scorers Bernard, Nannege en Jerome aan het werk |
 |
| Kathryn |
 |
| Jamie |
 |
| Linda |
De zenuwen op start waren eigenlijk niet eens onprettig,
goed om een beetje spanning te voelen. Ik had me goed voorbereid, gisteren
Mario uitgehoord over termiekpunten en goede routes, vanmorgen uitvoerig met
Jamie het parapenters bombout veld besproken. Bij de start ging ik goed omhoog,
maar toch overwoog ik om rechtstreeks naar het landingsterrein te vliegen
vanwege de lage wolken. De basis lag onder de tanden van de Enfonts, en dat terwijl ik twee dagen geleden
nog zei dat ik nevernooit niet naar het noorden zou vliegen als ik niet
minstens 2500 meter had.
Oeps, even afgeleid omdat Pierrot net op goal komt, als
eerste in de sportklasse. Gaaf!
Afijn, ik vloog toch maar achter Jamie aan naar de
wolventanden, maar op 1500 meter zat ik al onderin de wolk en het bleef piepen.
Doodeng, zeker met die drukte in de lucht, dus ik boog af richting meer, waar
ik nog zon zag. Daardoor verloor ik natuurlijk gigantisch hoogte en ik kwam ter
hoogte van de start bij de parapenters aan. Daar heb ik een half uur gepield
zonder één keer echt te kunnen centreren. Als ik overwoog om op te geven, keek
ik naar het landingsterrein waar al die tijd een brandweerauto/ambulance
middenop het veld stond, en naar de meisjes die ver boven me onder de wolk
wachtten op de starttijd. Op enig moment kwamen er tien rigids op me af, ze
durfden verder door laag over de bomen te glijden en pakten de termiek die mij
ontging. Uiteindelijk besloot ik toch maar te landen, voordat het druk zou
worden op het krappe en turbulente veld. M’n landing was ok, minder stress dan
ik een jaar geleden zou hebben gehad; ik begin het toch een beetje te leren
geloof ik.
Terwijl ik stond in te pakken kwam de hele bubs terug van
het eerste keerpunt, en een paar kingpostvliegers pletterden nogal hard uit de
lucht, tegen het hek, tegen de windzak, bijna tegen de bomen. Allemaal te
langzaam. Arme Joanna had een flinke huilbui omdat ze zo bang was geweest, heel
herkenbaar. We zijn er allemaal doorheen gegaan.
Op goal is het gezellig. Sambamuziek, verhalen, rigids en
Jamie, Kathryn en Linda die staan in te pakken. Er is een groot scherm waarop
de livetracking goed te volgen is, we weten precies waar iedereen zit en wie de
volgende is die op goal aankomt. Er staat ook nogal nadrukkelijk onze gevlogen
afstand als we geland zijn: 4,1 km...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten