Niet vliegen

Het zat er al een jaar aan te komen, en ik was na m’n lang verlof sowieso op zoek naar een plek waar ik beter uit de verf kom, maar nu m’n functie definitief wordt opgeheven spookt het toch door m’n hoofd. Het is goed dat ik hier ben en niet op kantoor, makkelijker om afstand te nemen en goed te overwegen wat echt belangrijk is. Maar al malend en piekerend kom ik steeds uit bij hetzelfde: ik wil niks liever doen dan het werk dat ik nu doe, en m’n baan geeft me de beste gelegenheid om voldoende te vliegen. De balans is ideaal, ik zou wel iets meer willen vliegen maar ik zou niet ander werk willen doen. Nou ja, ik kom er wel weer overheen, maar op dit moment is het toch een harde klap. Ook al ben ik bepaald niet de enige en ben ik ook niet het slechtste af. Mario is vijftien jaar lang door het leger betaald om wedstrijden te vliegen, maar sinds een paar jaar doen ze dat niet meer en nou heeft ie een baan waar ie ongelukkig van wordt. Pedro is ontslagen vanwege z’n ziekte, en de Spaanse sociale zekerheid houdt niet over. Mart en Heather sappelen. Er zijn er nog wel een paar met slechte verhalen, en we zijn allemaal 45-plus. En de vleugels worden niet goedkoper.

Maar voor dit moment gaat het niet om baan, werk, inkomen. Het regent, het heeft de hele nacht gegoten en de wolken hangen nog op dakhoogte. Gisteren was het droog maar woei het hard. We hebben ruim drie uur besteed aan het tunen van m’n harnas: knoopje leggen, hangen, angle omhoog angle omlaag. Mario is heel precies en erg bezorgd om veiligheid, het was één en al tuttuttut om mijn slordigheid. Touwtjes bijna doorgesleten, oude boterham in een zijvakje, angle-of-dangle-touw te lang. Waarschijnlijk heb ik de buttlever nooit echt gebruikt want ik kon er nauwelijks bij. Hij gelooft dat ik nu veel beter zal termieken omdat ik makkelijker omhoog kom.

’s Avonds was er barbequ en een band in het hoofdkwartier. De band speelde alleen maar Beatles en dat ook nog in een deprimerend tempo, dus om een uur of tien wandelde ik terug naar m’n tent. Net op tijd voor de eerste druppels.

Nu weer terug op hq, de briefing is twee keer een uur uitgesteld, het wordt weer zo’n hangdag waarop je aan het eind niet weet wat je in godsnaam gedaan hebt. Kletsen, bloggen, koffie drinken. Misschien eet ik vanavond weer met de Spanjaarden, die hebben een fijn balkonnetje aan hun hut.