Vruchtbaar dagje gisteren. Araldo en ik waren nog voor half
negen bij headquarters, waar de inschrijving ruim twee uur in beslag nam, en
dat zonder download van de waypoints want de scorer was nog niet klaar.
Papieren tekenen, namen onthouden, helm laten zien, foto maken, vriendjes
begroeten, het is altijd een enerverend circus maar als er voldoende
vrijwilligers zijn verloopt het toch nog redelijk vlot. Ze hebben Flip èn
Heather èn Dennis, zo enorm veel ervaring dat kan bijna niet mis gaan. Dennis
had tussen elf en drie vrij, en hij bood aan om mijn vleugel te vliegen zodat
hij een idee kreeg van de ernst van het stuurprobleem. Ondanks z’n gewicht en
de extreem lichte wind startte hij weer perfect, en hij won hoogte ook terwijl
de parapenters er nog allemaal uitzakten.
Ik scheurde in de auto naar beneden, pakte snel de vleugel
in en vroeg iemand of de bus waar hij naast stond misschien de navette was en
of ik er mee naar boven kon. Dat leverde me een hele club nieuwe vrienden op,
het was de clubbus van deltaclub de Jura en met m’n baby-Frans probeerde ik zo
goed mogelijk het anderhalf uur wachten vol te kletsen. Boven hielpen ze me
sjouwen en starten. Er waren niet te veel parapents in de lucht en de lift was
makkelijk te vinden, vrij ver van de berg weg ook, maar het was enorm choppy en
twee of drie keer moest ik verschrikkelijk hard werken om niet tegen de berg of
een andere vleugel geworpen te worden. De vleugel leek ook wat stijver dan voor
de laatste aanpassing, wat ik in de drukte nou net niet nodig had. Al na een
paar minuten besloot ik gewoon te gaan landen, dit was me te heftig.
Op het landingsterrein was Dennis al weer druk met sprogs
meten, ik mocht in de rij aansluiten maar dat betekende wel weer nog een paar
uur wachten. Maar mooi dat ik nou wel in één dag klaar ben met alle verplichte
rituelen.
M’n nieuwe Franse vrienden hadden me uitgenodigd voor de
barbie, sla dus in mijn geval, maar ik kon ze niet vinden ondanks drie keer
over de enorme camping rondlopen. Dan maar de andere camping geprobeerd, maar
voordat ik m’n speurtocht kon voortzetten kwam ik Fabien en Mario tegen. Dan
maar bij hen aangesloten, ze hebben me al een paar keer eerder geadopteerd en
ik zie een paar van hen (bijzonder) graag... Het complete Franse team was er,
twaalf piloten en nog meer ondersteuners, en Manu de teamleider gebruikte de
bijeenkomst voor een eerste gezamenlijke briefing. Heel goed georganiseerd die
Fransen.
In plaats van het vuurwerk te gaan bekijken en de
midzomernachtmuziek op te zoeken, gingen we toch maar ieder ons weegs om te
slapen. Wat niet lukte, vanwege de beierende kerkklokken boven me. Vandaag
verhuizen, de camping waar ik nu zit is duur, ver van het landingsterrein,
eenzaam, scheef en die klokken dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten