Stom

Kathryn landt op Planfet

Fantastische voorspelling, prachtige lucht, lange taak. Met Jamie draaide ik mooi omhoog tot 2200 meter. En toen was het over. Terwijl iedereen verder naar wolkenbasis draaide, zakte ik uit, krabbelde een paar honderd meter terug, zakte weer, enzovoort. Anderhalf uur lang. Ik zocht overal tussen start en wolventanden, werd onderweg twee keer bijna aangevlogen door een sportsclass en kreeg klappen in de turbulente windshear, moest me zien te handhaven tussen meer dan twintig parapents. Zonder wolkenbasis was ik niet bereid naar het keerpunt te vliegen, en door de drukte bij de start weggejaagd vloog ik uiteindelijk zonder veel hoop richting Planfait, waar ik inderdaad uitzakte.

Het duurde een hoop tranen en heen-en-weer praten voor ik een idee had wat er gebeurd was. Ik bedacht wat Cameron gezegd zou hebben: ik ben niet assertief genoeg, laat me de bel uitdrukken. Zeker als het druk is draai ik wijde, vlakke bochten en daarmee red je het niet op zo’n dag met kleine felle bellen.

’s Avonds bespraken we uitvoerig onze twijfels, angsten, tekortkomingen. Het helpt om te horen dat Kathryn en Jamie vergelijkbare ervaringen hebben, je voelt je toch minder stom als gerespecteerde piloten net zo onzeker blijken te zijn. Mannen doen dat veel minder, die besteden de halve avond aan het navertellen van hun slimmigheden of hun spannende momenten waar ze zich knap uit hebben gered. Ook leerzaam, maar het maakt nog onzekerder over je eigen capaciteit.

Ik kom steeds terug op een paar lessen van Jan Huibers: geen negatieve dingen bedenken, in plaats daarvan focussen op wat je wel wil doen. Hardop tegen jezelf praten: “kijk naar het poa, vlieg de vleugel, snelheid!” Accepteren dat ik het soort piloot ben dat ik ben. Dat betekent: altijd kiezen voor de conservatieve optie, mezelf nooit in een positie brengen waarin ik verschrikkelijk bang ben, en dus de taak de taak laten. En dan proberen om me niet gefrustreerd of ongelukkig te voelen omdat alle anderen verder vliegen dan ik.