Rustdag

Waarschijnlijk begint het te stortregenen op het moment dat m’n pasta begint te koken. De lucht is inmiddels zwart en het begint harder te waaien, het zaad van de bomen waait overal in. Het aankomende onweer werd vanmorgen al voorspeld dus er werd geen oefentaak uitgezet en ik had ook geen behoefte om naar boven te rijden. Moe van te weinig slaap en teveel wijn hebben we er een hang/klets/lees/zwemdagje van gemaakt, superrelaxed. Ik sta tussen de Fransen en Claudia en Pedro, gezellig genoeg.

Gisteren een vroege start. Er draaide nog niemand omhoog, Ollie was een half uur vóór mij direct naar de overkant gespeerd en vond daar lift, een paar anderen ook. We bespraken hoe eng het zou zijn om het meer over te steken. Ik heb het wel gedaan een jaar of twintig geleden, met m’n Uno, maar dat was een smaller deel van het meer en de landingsterreinen aan de overkant zagen er veel groter uit toen ik nog een enkeldoekertje had. Hoe dan ook, ik startte, probeerde één rondje in de ruimte waar meestal de huisbel zit, en stak vervolgens meteen Ollie achterna. Met m’n veel hogere prestatie vleugel bleek het meer heel smal geworden, het zag er totaal niet eng uit. De lucht bewoog nauwelijks, heel af en toe een piepje boven het water. Bij de richel aan de overkant draaide ik vrij snel in een bel, en ik dacht goed omhoog te gaan maar het was net zo’n bel als de dag ervoor: fel en wild en plotseling weer over. Zonder overtuiging zocht ik nog even waar een rigid mooi omhoog was gegaan, om daarna vrij snel richting landingsterrein te vliegen. Zo kon ik rustig inpakken en een sprog bijdraaien voor de verplichte safetybriefing om drie uur. Terwijl ik daarmee bezig was zag ik een parapenter ongelukkig naar beneden komen, maar niemand anders had het gezien en in dit dal weet je nooit of het echt een ongeluk is, of gewoon iemand die rare capriolen uithaalt. Bovendien, zei Trevor, moet de reddingshelikopter hier in het hoogseizoen minstens twee keer per dag komen om een verongelukte parapenter op te halen. Als je er iedere keer over in de stress raakt heb je geen leven hier.

De safety-en-overige-briefings waren ok, iets minder langdradig dan gewoonlijk. Raymond probeerde er iets interessants van te maken, met veel aandacht voor human factors en met leuke plaatjes, en uitvoerige uitleg over hoe te handelen in geval van een ongeluk. Daarna ook nog een natuurbeheerder die aanwees waar de natuurreservaten zijn en toelichtte waarom we de golden eagles met rust moeten laten. En een official die ons probeerde wijs te maken dat we in geval van drukte met z’n vieren tegelijk moeten landen op het deltadeel. Ondanks de belofte in het bid om geen parapentes toe te laten tijdens de wedstrijd, zullen er gewoon tientallen parapentes zijn. En niet eens een separaat landingsterrein. Bovendien wordt er de hele dag door voor toeristen een tandem opgelierd aan twee kabels die over de volle lengte van ons landingsdeel liggen; de swifts worden vanaf hetzelfde terrein opgesleept, en er staan een heg, hekken, bomen en een brede diepe sloot om het terrein zodat je onmogelijk op het laatste moment uit kan wijken. Het lijkt me volstrekt onmogelijk om deze wedstrijd zonder ongelukken mee te maken. Ik ga me in ieder geval pas druk maken om de taak als ik heel zeker weet dat ik vrije ruimte heb.

Aansluitend aan de briefings de parade, die voor de verandering niet door het dorp ging maar gewoon rond het hq-gebouw. Blijkbaar had de burgemeester van Doussard gewaarschuwd dat er op zondag weinig mensen langs de kant zouden staan. De gebruikelijke speeches waren net zo lang als anders, zodat Flip de wedstrijd geopend verklaarde voor een extreem uitgedund publiek. Het was allemaal niet erg, want mooi weer en gezellig, en het eten was heel veel beter dan bij andere wedstrijden.