Meniscus

Merde! M’n knie is naar de mallemoer, misschien wel door de vele slechte landingen in het verleden. In elk geval land ik de komende weken of maanden niet meer, ik kan nauwelijks lopen. Opnieuw een flinke blessure helemaal aan het begin van het seizoen, opnieuw mis ik de prachtigste vliegkansen.

Het was gisteren belachelijk stabiel. Iedereen dacht op basis van de meteo dat het een topdag zou worden, dus we stonden massaal opgebouwd op de start tegen één uur. Maar om vier uur stonden we er nog, de parapenters kwamen nauwelijks omhoog en er hing behoorlijk wat cirrus. Toen er eindelijk een paar door de inversie leken te breken besloot ik te starten, ik had geen zin meer om langer te wachten. Het was me te druk om echt serieus te proberen te schrapen, dus bijna direct toog ik naar het landingsterrein. De omstandigheden waren er ontieglijk veel vriendelijker dan de vorige twee dagen, dus ik hoopte een mooie landing te maken. Stom genoeg dacht ik dat ik te hoog op final zat waardoor ik even twijfelde tussen het veld links en het veld rechts van de sloot, en daardoor zal ik niet helemaal recht op de grond terecht zijn gekomen. Meteen toen m’n voet de grond raakte klapte m’n knie om en ik rommelde lelijk de sloot in. Daar moest ik eerst even een minuut hard au au roepen voordat ik uit m’n harnas kon kruipen, en toen ik even later op iemand steunend probeerde te gaan staan knakte m’n knie opnieuw om.

Het Franse meisje dat me kwam helpen belde een ambulance. Dat leek me nogal overdreven maar voordat ik goed en wel kon bedenken wat ik eigenlijk wilde kwamen ze al aangestoven, met loeiende sirene en zwaailichten en al. Door vijf (!) man werd ik als een prinses op een brancard gehesen en de wagen ingeschoven, nadat ik aan Yves had uitgelegd hoe je een Litesport inpakt en het meisje aanwijzingen had gegeven waar ze m’n tas met telefoon en boek kon vinden. Verschrikkelijk om zo totaal afhankelijk te zijn van mensen die ik nauwelijks ken en die in rap Frans of gebroken Engels vanalles van me willen weten en me graag willen helpen. Tegelijk ook weer hartverwarmend hoe behulpzaam totale vreemden kunnen zijn.

In de ambulance was het nog gezellig, één van die lui was parapentepiloot en het meisje waar ik achterin mee kon babbelen deed aan wakeboarden. Op een brancard in de gang van de eerste hulp was het aanzienlijk minder. Ik kreeg alle tijd om me te realiseren dat ik voorlopig echt niet meer vlieg, ik kon niet goed bedenken hoe het de komende paar dagen moet (de jongen die m’n Sting koopt kan er pas donderdag zijn) en tot overmaat van ramp meldde m’n telefoon dat de batterij leeg was. Ik probeerde Thibault te bereiken maar die was gewoon aan het werk, en bovendien leek het me niet eerlijk om hem met mijn zorg te belasten alleen maar omdat hij nou juist zo aardig was. Yves was ondertussen geweldig, hij pakte m’n vleugel en harnas in, bracht m’n auto naar de camping en nam een complete koffer met schoon ondergoed en toiletspullen mee voor het geval ik zou moeten blijven. Hij viel vorig jaar al op omdat ie zo’n organisator was, dat bleek nu ook heel handig.

De dokter constateerde dat er niks gebroken was en dat ik nog op m’n benen kon staan, dus hij stuurde me weg. Zonder brace, zonder krukken, zonder telefoon. Toen ik in de wachtkamer een derde keer door m’n knie knakte kreeg een dame die goed engels sprak er genoeg van, en ze begon alles voor me te regelen wat er geregeld moest worden. Adres van een apotheek die nog open was, aanwijzingen voor Wim die gelukkig bereid was om me op te halen, een zuster die alsnog een brace kwam brengen. Ik ben haar eeuwig dankbaar. Naast me meldde een patient die ook lang zat te wachten dat het allemaal kwam door de buitenlanders. Ik was te moe om hem erop opmerkzaam te maken dat ik ook een buitenlander ben hier.

Na een korte nacht ben ik inmiddels langzaamaan m’n spullen een beetje in orde aan het brengen en aan het bedenken hoe ik de komende zes dagen doorkom. Ik heb genoeg te lezen en het regent niet dus ik red het wel, maar leuk is anders. Aan de andere kant kost elke beweging en elke actie m’n volle aandacht, meditatie by default! Het is ook goed om bezig te blijven, ik ben trots op wat ik allemaal voor elkaar krijg en het is ontzettend aardig dat zo veel mensen hun hulp aanbieden. Al m’n Duitse buren, de Australisch-Amerikaanse mooie meisjes, Thibault en Yves. Maar het liefst wil ik zo snel mogelijk naar huis. Nog even doorzetten.