Vakantie

decisions decisions...

Het voelt net alsof ik weer op m’n eentje op de bonnefooi door Australië rij. Besluiteloos omdat ik niet weet waar de beste kans op een vlucht is, waar is het weer goed, de windrichting ok en zijn er andere deltisten? Teveel keuze, met m’n vlieg- en kampeerspullen bij me zodat ik alle kanten op kan. Maar het is niet down under, het is juist extreem vertrouwd, thuis. Rechts zie ik een luchtballon boven het dorp van een leuke jongen uit een hogere klas. Ik kan me z’n gezicht nog voor de geest halen maar ik zou me zijn naam niet meer herinneren. Links een fietspad waar ik talloze keren overheen ben gegaan. Europa is zo volstrekt anders dan Australië maar mijn gevoel is bijna hetzelfde. De parkeerplaatsen langs de snelweg zijn mudvol met volgepakte moderne autootjes en glimmende caravans, en het is een stuk koeler en groener hier. Ik mis nog steeds de geur van eucalyptus en zon maar ik hou enorm van groen gras, liefst pasgemaaid, en dat hebben we hier dan weer. Eeuwenoude boerderijen en hier en daar een villa of kasteel verschillen niet eens zo enorm van de grote huizen die er door hun golfplatendak altijd wat armoedig uitzien. Kraaien, die behendig op de vangrail hippen. Europese roofvogels die koninklijk hun cirkels draaien. Glooiende velden. Bomvol Bastogne, waar ik me door het braderieënd publiek worstel naar een ontzettend aardige garagist die even m’n motor doormeet. Hij kan niks vinden dus het geschud en gehaper als ik bergop rij zal hopelijk niet ernstiger worden.

Nog ruim vierhonderd kilometer te gaan, vier uur herinneringen en fijne muziek. Ik denk aan Luis, en Adam, en anderen. Zo ontdek ik hoe eenvoudig onsterfelijkheid eigenlijk werkt. Adam is in mijn gedachten, hij is deel van mijn geest. Als bijvoorbeeld Krekel aan mij denkt, en als zijn dochter aan hem denkt, en weer iemand aan haar dan krijgen zij allemaal een stukje Adam, Adams geest. Ook al hebben ze hem nooit gekend en weten ze niet dat hij ooit heeft bestaan. Simpel!

Inmiddels m’n bed in het gloednieuwe werptentje opgemaakt. Inderdaad, in twee seconden is ie klaar maar ik vrees het moment dat ik het ding weer terug in de zak moet zien te krijgen. Heb inmiddels ontdekt welke essentiële zaken ik nu weer vergeten ben: pleepapier en m’n verloopstekker. Het ergste is dat ie waarschijnlijk tevoorschijn komt als ik over een paar weken m’n auto weer uitpak.

24 mei Passy

Het valt een beetje tegen maar ik heb in elk geval voor het eerst sinds járen weer ns op Plaine Joux gevlogen, Dennis en Gillian weer gezien, en best knap de minimale lift die er was nog weten te gebruiken om m’n vluchtje een paar minuten te verlengen. M’n eerste landing ging niet slecht, mede dankzij m’n onvolprezen droguechute, maar als ik beseft had hoe hoog het gras was (borsthoogte) was ik in paniek geweest. M’n tweede landing gebruikte ik ook m’n drogue maar ik zette ‘m netjes neer precies op het kleine stukje dat gemaaid was. Die drogue heb ik trouwens ook van Dennis - net als m’n thermalling skills en m’n naam, H.

Hij geeft tegenwoordig één-op-één instructie, alleen nog maar parapenten. Duur, maar een klant krijgt super waar voor z’n geld. De enige ander die het zo perfect voor elkaar heeft bij mijn weten is Rohan Holtkamp, maar die zit in een uithoek van een uithoek. Dennis zit in het centrum van de wereld met uitzicht op de Mont Blanc, en met nog tig andere dingen om te doen als er niet gevlogen kan worden. Je zou er bijna van gaan parapenten. Maar ja, zolang ik nog heel veel te leren heb met deltavliegen en zolang het gevoel van een delta me nog waanzinnig gelukkig kan maken, blijf ik ieder vrij uurtje daaraan besteden.