Jammer

La Rochette

Een schandalige start, snelle glij en duffe buiklanding en de rest van de avond in het ziekenhuis wachten tot er een foto wordt gemaakt van Brad z’n nek. Wat een jammerdag. Vanmorgen zag het er nog best mooi uit, hetzelfde als gisteren min of meer, maar het was wel kouder op de start en we bouwden op in de wolken. De wind was ook nog minder dan gisteren en ik bedacht dat ik met deze lage basis geen meter hoogte zou willen winnen, dus ik wachtte lang voordat ik me klaar maakte. Toen ik als derde in de rij stond werd de start een kwartier gesloten vanwege een dichte wolk waardoor we helemaal niks meer konden zien, en toen we het dal weer door de mist konden zien vroeg iemand wat m’n radiofrequentie was. Heb ik niet bij me maar dit was duidelijk een teken dat de taak gestopt of gecancelled zou gaan worden, en inderdaad het scheen te regenen boven het eerste keerpunt. Pierre startte voor mij en ik ging er direct achteraan omdat het vaantje maar weinig goed stond deze middag, maar ik had toch iets grondiger moeten checken of het allemaal in orde was. Ik struikelde van de start af en kwam maar net weg, erg genant (gelukkig deed Robbert na mij het nog veel slechter, hij hield er twee geschaafde knieën aan over). De eerste kilometers had ik lift, daar had ik nou even geen behoefte aan dus ik scheurde zo snel ik kon richting landingsterrein. Waar ik ontdekte dat alle vijfentwintig anderen op hetzelfde moment op hetzelfde kleine veldje wilden landen, erg spannend.

Gelukkig had ik juist vannacht flink nagedacht over een gesprek met Ataulfo over spanning, angst en risico. Eén van de redenen dat ik de laatste jaren zo bizar slecht ben gaan vliegen is mijn poging om mezelf nooit meer in een situatie te brengen waar ik echt bang ben. Dus ik neem geen enkel risico. Maar geen risico nemen betekent nergens naar toe vliegen, nooit het veilige grote landingsterrein recht onder me verlaten. En zoals Ataulfo zei: ‘nooit’ gaat niet gebeuren. En ik weet dat mijn beste landingen vaak waren in enorm lastige situaties, doordat de spanning helpt te concentreren, focussen. Dus toen ik de situatie in me opnam bedacht ik m’n opties ( geen alternatief veld, proberen zoveel mogelijk het midden te houden tussen degene onder me en degene boven me, zorgen dat ik een perfect linksom circuit ging doen, droguechute alvast een stukje uittrekken), maakte wat fotoos om wat te relativeren, en plofte uiteindelijk onelegant maar stressvrij op de grond. Gordon kwam meteen op me af rennen om te vragen of ik in orde was om direct naar de volgende te hollen. De meeste anderen bleken veel rottere lucht te zijn tegengekomen dan ik, de wind draaide voortdurend 360 graden en links en rechts braken de uprights. Tegen de tijd dat ik alles had ingepakt bleek Brad zo’n pijn in z’n nek te hebben dat ie toch wel graag een foto wilde dus ik bracht hem naar Chambery ziekenhuis waar we natuurlijk uren en uren moesten wachten, af en toe iemand in een witte jas zagen of naar een ander kamertje werden geduwd en we uiteindelijk door een schattige dokter weer werden vrijgelaten – geen fractuur. Na de onderhandelingen over hoeveel bier Brad mocht bij z’n codeïne (vooruit, ééntje dan knipoogde de dokter toen ik uitlegde dat het hier om een Aussie ging) konden we eindelijk om half tien weer op huis aan.

Taak 1 French Open

Val Pelouse

getting excited

Jean-Yves en Ataulfo

Ataulfo en Lorenzo

Om elf uur waren we op Val Pelouse, precies zoals twintig jaar geleden met de wolken nog onder starthoogte. En een prachtige bergtop vol bloemen en met af en toe een glimp van de sneeuw achter ons. Tijdens de briefing trok het duidelijk open maar tegen de tijd dat het window open ging leken de wolken weer dikker en lager naar ons te drijven. Ik was enorm zenuwachtig, m’n hart bonkte echt ouderwets in m’n borst en ik haakte bijna af. Je kan of op een veel te vlak glooiend stuk starten, of op een steiler maar heel kort en een beetje raar scheef bobbeltje. Ik moest ook nog eens lang wachten voordat de wind weer mijn kant op kwam. M’n start was redelijk maar ik zou eigenlijk wat over moeten hebben. Links was er iemand net voor me gestart en hij draaide vlak boven me – naar rechts (officiële draairichting: links). Ik pakte het belletje maar het was heel erg zwak en ik was ook niet geconcentreerd. Kijkend richting het eerste keerpunt, Chamoux (waar ik heb leren vliegen!) zag ik snel genoeg dat ik er niet gelukkig van zou worden als ik daar mogelijk zou moeten landen. En aangezien het toch al geweldig was dat we konden vliegen terwijl de voorspellingen zo ontieglijk slecht waren en aangezien ik natuurlijk as usual schrik had voor de landing speerde ik gewoon rechtstreeks naar het landingsterrein. Maakte nog een ploinklanding ook, bah nou zie ik er voor de rest van de week debiel uit met een schaafwond op m’n kin. Desondanks was ik blij met m’n vluchtje en met alle gezelligheid en het weer werd steeds beter waardoor er nog best een hoop op goal stonden, inclusief m’n voltallige team zodat ik niemand hoefde op te halen. Tonio eerst en een half uur later Brad! Op z’n allereerste Europese Alpenvlucht, in een taak waarvan hij boven nog zei dat ie nog nooit zoiets had meegemaakt, zigzaggend tussen de bergen door. Brad en ik zouden afgelopen Forbes samen hebben gevlogen alleen pakte het weer en mijn schouder toen niet goed uit, dus we hebben elkaar nooit opgehaald. Dat was maar goed ook want hij vliegt supergoed en ik maak er tegenwoordig echt helemaal niks meer van.

Daarna Gordon, en daarna hield ik het niet meer bij tot Ataulfo en Jean-Yves binnen kwamen. Terwijl ik thuis wat ging keutelen moesten zij de accu opladen omdat Manu ‘m had leeggetrokken met z’n scoringscomputer. Iedereen blijft er even gezellig bij, Ataulfo is nu aan het koken en Lorenzo komt net met wijn aan. Weer een geslaagde dag.

Lamouette

Tjongejonge wat heb ik het toch goed. Eerst bedacht ik dat ik altijd zo’n hekel heb aan autorijden, maar eigenlijk toch ook niet en zeker niet met m’n supersmoothe dikke bak waarvan Ed dinsdag nog de olie enzo gecheckt heeft, spontaan, gewoon omdat ik vergeten was ‘m op slot te doen. Hoe cool is dat. En dan met fantastisch weer (dat wel, de grote angst is natuurlijk om op de mooiste vliegdag te rijden en dan ook nog de verkeerde kant op – precies wat me nu ook weer overkomt) in no time naar Frankrijk zoeven. Ik voel me nooit zo vrij als op m’n eentje in een goeie auto vol speelgoed. Bij Nancy bedacht ik dat het eigenlijk wel gezellig zou zijn om Laurent te zien dus ik meldde me drie uur voor aankomst en parkeerde voor z’n nieuwe huis precies tegen etenstijd. Daar heb ik de laatste tijd wel een handje van maar ik geloof dat het me vergeven wordt en zo breng ik de avond gezellig door met mensen die me dierbaar zijn in plaats van op m’n eentje ergens in een greppel naast een dorp. Heb nu voor het eerst eindelijk Féderique ontmoet, en we maakten er in de clubhangar een pizza-en-bier-avond van met Fabien en nog een paar gasten. Ik ben gek op die jongens, ze zijn half mijn leeftijd net als Ropje, Rory enzo en ook net zo fijn om te kennen. Ik vind het iedere keer een bijzonder fijn aspect van het vliegen, dat leeftijd nauwelijks een rol speelt en dat er van die jonge gasten zijn die aardig en zorgzaam zijn en tegelijk lollig en stoer.

Laurent nam me een half uurtje mee in z’n trike, natuurlijk een beetje stallen en spinnen en ik gillen maar het bleef leuk. Tussen twee rijen bomen door, nog net verantwoord. En boven een korenveld waar een enorm mannetjeszwijn keihard doorheen rende – we hebben het een tijdlang gevolgd. Gaaf.

De weersvoorspelling voor de rest van de week is enorm slecht, ik had eigenlijk gewoon in Nederland moeten blijven en dan komend wiekend de Knoalkup vliegen. Maar na deze avond is het niet zo heel erg en morgen blijf ik hier in plaats van de laatste mooie dag te rijden, eens zien of ik nog durf te voetstarten achter een trike.