Jammer

La Rochette

Een schandalige start, snelle glij en duffe buiklanding en de rest van de avond in het ziekenhuis wachten tot er een foto wordt gemaakt van Brad z’n nek. Wat een jammerdag. Vanmorgen zag het er nog best mooi uit, hetzelfde als gisteren min of meer, maar het was wel kouder op de start en we bouwden op in de wolken. De wind was ook nog minder dan gisteren en ik bedacht dat ik met deze lage basis geen meter hoogte zou willen winnen, dus ik wachtte lang voordat ik me klaar maakte. Toen ik als derde in de rij stond werd de start een kwartier gesloten vanwege een dichte wolk waardoor we helemaal niks meer konden zien, en toen we het dal weer door de mist konden zien vroeg iemand wat m’n radiofrequentie was. Heb ik niet bij me maar dit was duidelijk een teken dat de taak gestopt of gecancelled zou gaan worden, en inderdaad het scheen te regenen boven het eerste keerpunt. Pierre startte voor mij en ik ging er direct achteraan omdat het vaantje maar weinig goed stond deze middag, maar ik had toch iets grondiger moeten checken of het allemaal in orde was. Ik struikelde van de start af en kwam maar net weg, erg genant (gelukkig deed Robbert na mij het nog veel slechter, hij hield er twee geschaafde knieën aan over). De eerste kilometers had ik lift, daar had ik nou even geen behoefte aan dus ik scheurde zo snel ik kon richting landingsterrein. Waar ik ontdekte dat alle vijfentwintig anderen op hetzelfde moment op hetzelfde kleine veldje wilden landen, erg spannend.

Gelukkig had ik juist vannacht flink nagedacht over een gesprek met Ataulfo over spanning, angst en risico. Eén van de redenen dat ik de laatste jaren zo bizar slecht ben gaan vliegen is mijn poging om mezelf nooit meer in een situatie te brengen waar ik echt bang ben. Dus ik neem geen enkel risico. Maar geen risico nemen betekent nergens naar toe vliegen, nooit het veilige grote landingsterrein recht onder me verlaten. En zoals Ataulfo zei: ‘nooit’ gaat niet gebeuren. En ik weet dat mijn beste landingen vaak waren in enorm lastige situaties, doordat de spanning helpt te concentreren, focussen. Dus toen ik de situatie in me opnam bedacht ik m’n opties ( geen alternatief veld, proberen zoveel mogelijk het midden te houden tussen degene onder me en degene boven me, zorgen dat ik een perfect linksom circuit ging doen, droguechute alvast een stukje uittrekken), maakte wat fotoos om wat te relativeren, en plofte uiteindelijk onelegant maar stressvrij op de grond. Gordon kwam meteen op me af rennen om te vragen of ik in orde was om direct naar de volgende te hollen. De meeste anderen bleken veel rottere lucht te zijn tegengekomen dan ik, de wind draaide voortdurend 360 graden en links en rechts braken de uprights. Tegen de tijd dat ik alles had ingepakt bleek Brad zo’n pijn in z’n nek te hebben dat ie toch wel graag een foto wilde dus ik bracht hem naar Chambery ziekenhuis waar we natuurlijk uren en uren moesten wachten, af en toe iemand in een witte jas zagen of naar een ander kamertje werden geduwd en we uiteindelijk door een schattige dokter weer werden vrijgelaten – geen fractuur. Na de onderhandelingen over hoeveel bier Brad mocht bij z’n codeïne (vooruit, ééntje dan knipoogde de dokter toen ik uitlegde dat het hier om een Aussie ging) konden we eindelijk om half tien weer op huis aan.