Thuis

Het lijkt wel of ik jetlag heb zo duf ben ik. Dat geeft een prettige afstand tot alle stresszaken op kantoor maar de driehonderd ongelezen mails en een paar kleine crisisjes, gecombineerd met motregen en kantinevoer brengen me toch wel weer helemaal thuis. Al klik ik dan wel weer drie keer per uur op Jonny’s SPOT-pagina om te zien hoe het met het wereldrecord gaat (voorlopig is er nog geen beweging in Texas). En smacht ik naar een reportage van Brad en Niek over expeditie op Chabre-noord vandaag. En wil mijn hele lijf niks anders dan de lucht in, vliegen, omhoog draaien en het blije gepiep van de vario horen.

Maar al met al ben ik dus weer thuis, de reis heeft opnieuw goed gewerkt als overgangsrite. Alles van de afgelopen weken verwerken, laatste blikken op de fenomenale landschappen, bloemen, idyllische dorpjes en termiekende roofvogels, brandend hete zon opzuigen, hard vals meezingen met Emma Shaplin en Boney M, schelden op scheurende Belgen in audi’s. Andere keren werd ik daar vooral heel weemoedig van en moest ik vooral leren leven met het feit dat ik alwéér te weinig gevlogen had, alwéér kansen had laten liggen en goal niet had gehaald. Deze keer was ik juist heel blij en uitgerust. Ook al was het maar twee weken, regende het de hele Franse Open, haalde ik ongeveer nul punten en waren maar drie vluchtjes iets beter dan een regelrechte glijvlucht.

Ik begin te doen wat Jamie me aanraadde: accepteren dat ik het type piloot ben dat ik ben. Geen topper, niet competitief, en eigenlijk ook niet meer echt gericht op verbetering. Maar wel dolgelukkig dat ik überhaupt kan vliegen. En wel beter met de uitdaging van een wedstrijdtaak dan zonder enig plan of uitdaging. Genietend van de natuur om me heen, van de fysieke ervaring en van de gezelligheid van een ongelooflijke club bijzondere mensen die met veel liefde en zorg met elkaar omgaan.