Topdag vandaag ook al ben ik na het tweede keerpunt
omgedraaid om op de camping te landen, en krijg ik nul punten omdat ik heel
veel te vroeg gestart ben. Maar dat mag de pret niet drukken, ik heb eindelijk
weer eens een lekker potje gevlogen. Ik startte als eerste, het zag er niet erg
veelbelovend uit met hoge bewolking en slechte vooruitzichten. Ik moest lang
wachten op een zuchtje wind terwijl de grote windzak bovenop vrolijk uit de rug
kwam. Desondanks had ik een goeie start, en samen met Luke draaide ik mooi naar
2000 meter, later werd het 2200. Omdat we met de scorer hadden afgesproken dat
de jump-the-gun-penalty niet voor Tim en mij zou gelden (we zijn eigenlijk
sportsclass) vertrok ik zo’n drie kwartier voor de eerste starttijd. Twee
parapenters boden perfecte markers en in no time had ik het keerpunt en kon ik
schuin oversteken naar de Beaumont, waar een zwever mooi omhoog draaide.
Tijdens het draaien bestudeerde ik het dal richting derde keerpunt en ik vond
het er niet aantrekkelijk uit zien. Bovendien had ik flink pijn overal, m’n
rug, m’n schouder, m’n been. Ik zou kunnen proberen om goal te halen, maar het
zou zomaar kunnen dat ik zou moeten landen in dat smalle dal, of dat ik over
een half uurtje echt zou vergaan van de pijn, of dat ik de laatste oversteek
niet zou halen. Dus ik besloot terug te vliegen, gezellig omhoog draaiend met
de eerste gaggle van Carl en Grant en Luke en twee rigids. Toen ik terug bij de
Chabre aankwam stond Chris er nog startklaar. Even later draaide ik grote luie
cirkels boven de camping, de windzak stond voortdurend zuid dus ik maakte een
prachtig circuit om in de laatste meters fors bij te moeten sturen omdat nou
net op dat moment de windzak de andere kant op begon te wapperen. Toch een
redelijke landing, op m’n voeten, en even later zat ik in m’n bikini met de
vleugel naast de tent te kijken naar de binnenkomende piloten. Bijna iedereen,
inclusief Egbert met z’n gloednieuwe Laminar (maar hij scoort minimal distance
omdat ie te vroeg gestart is).
Ik ben verbrand, ben nog wat moe van het etentje gisteren
ter ere van Heathers verjaardag, m’n been en voeten en rug doen echt pijn en
Phil heeft me toch nog minimum distance gegeven maar ik ben in juichstemming.
Eindelijk eindelijk weer eens een lekkere vlucht met een goeie start en een
goeie landing, een pietsie uitdaging maar geen stress, en nog steeds bijzonder
geslaagd gezelschap van Brad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten